บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 306

ตอนที่หยู่เหวินเห้าออกไปนั้น ก็ได้จับตัวคนขายเหล้าโยนออกไปด้วย จากนั้นก็ยกเก้าอี้ขึ้นมาหนึ่งตัว ฟาดไปที่โต๊ะเก็บเงิน ทำให้คนคิดบัญชีตกใจจนหดตัว สีหน้าซีดไปหมด

เขาควบม้ากลับไปที่จวน เข้าไปในจวน ยังไม่ไปหาหยวนชิงหลิง แต่วิ่งไปที่สระผีไปอาบน้ำล้างน้ำสระผมโดยตรง

ชุดราชการที่สวมใส่ในวันนี้ ทิ้งไม่ได้ ก็เลยสั่งคนไปต้มหลายๆรอบ

เรื่องนี้ เขาก็ไม่คิดที่จะปิดบังเจ้าหยวน

ดังนั้น หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ เขาก็ไปที่ตำหนักเซี่ยวเยว่ ดึงตัวเจ้าหยวนไปนั่งที่เตียงอรหันต์ แล้วกล่าว “วันนี้ฉู่หมิงชุ่ยมาหาข้า”

หยวนชิงหลิงก็รู้สึกแปลกใจที่เขากลับมาก็อาบน้ำเลย ได้ยินคำพูดนี้ ก็ไม่โกรธแล้ว ตอบอืมไปหนึ่งคำ “จากนั้นล่ะ?”

“บอกว่านางได้ขอเลิกร้างกับอ๋องฉีแล้ว............” เขาเพื่อความปลอดภัย จึงได้จับมือของนางเอาไว้ บอกเล่าคำพูดของฉู่หมิงชุ่ยให้กับนางฟังโดยละเอียด

หลังจากพูดจบ ก็ยกมือขึ้นแสดงความจริงใจ “เจ้าต่อว่านางเช่นนี้จริงๆรึ ไม่ได้โกหกหรือพูดอ้อมค้อมนะ ไม่ได้เล่าแบบส่งๆใช่มั้ย” หยวนชิงหลิงยิ้มเล็กน้อย “ข้าเชื่อท่าน”

หยู่เหวินเห้าตกใจไปครู่หนึ่ง “ข้าไม่ได้พูดดีกับนางแม้แต่คำเดียว ล้วนตำหนิทั้งนั้น อีกอย่างยังได้ตักเตือนนางว่าต่อไปอย่ามาหาข้าอีก ไม่ใช่นั้นข้าจะนำตัวนางไปหาโสวฝู่ฉู่”

“ก็บอกแล้วไงว่าข้าเชื่อท่าน” หยวนชิงหลิงหยิบผ้าปักที่วางอยู่ด้านข้างขึ้นมา นี่เป็นสิ่งที่นางเรียนรู้ใหม่ นางจะทำชุดให้ลูกหนึ่งชุด อย่างไรก็ตามวันที่ยาวนานมาน่าเบื่อ ฝึกงานฝีมือเพิ่มก็เป็นเรื่องที่ดี

โดยเฉพาะ การเย็บ......เป็นเรื่องที่ถนัด!

หยู่เหวินเห้ามองสีหน้าที่เรียบเฉยของนาง รู้สึกรนเล็กน้อย “ไม่ เจ้าหยวน เจ้าฟังข้าพูดสิ ตอนที่นางวิ่งมากอดข้านั้นข้าก็ผลักนางออกทันทีเลย เจ้าอย่าโกรธนะ จริงๆ ข้าไม่ได้โกหกเจ้า หากเจ้าไม่เชื่อเราไปหานางกัน”

หยวนชิงหลิงมองเขาอย่างจำยอม “ท่านเป็นโรคจิตหรือ? ข้าก็บอกแล้วว่าเชื่อท่าน

“จริงๆนะ?” หยู่เหวินเห้าไม่กล้าเชื่อ ในอดีตปฏิกิริยาตอบสนองของนางนั้นรุนแรงมาก “เมื่อก่อนเจ้าจะโกรธ”

หยวนชิงหลิงวางเข็มด้ายลง กล่าวอย่างจริงจัง “เมื่อก่อนที่ข้าโกรธเพราะท่านปิดบังข้า แต่ตอนนี้เจ้ากลับบอกกับข้าอย่างละเอียด แสดงถึงความจริงใจ ข้าทำไมต้องโกรธล่ะ?”

หยู่เหวินเห้ามองนางอย่างสงสัย “เป็นแบบนี้เองหรือ?”

“ไม่เช่นนั้นจะเป็นเช่นไหน?” หยวนชิงหลิงถาม

หยู่เหวินเห้ากล่าวอย่างลำบากใจ “กล่าวอีกนัยหนึ่ง เมื่อก่อนที่เจ้าโกรธข้าไม่ใช่เพราะมีผู้หญิงมาใกล้ชิดข้า หรือว่ามากอดข้าจูบข้า แต่เพราะว่าข้าไม่พูดความจริง?”

“คนอื่นกอดท่าน หอมท่าน ท่านรู้จักผลักออก งั้นก็ไม่มีปัญหาแล้ว นอกเสียจากว่าท่านเป็นคนกอดคนอื่นก่อน หอมคนอื่นก่อน หรือคนอื่นเข้าหาท่านแล้วท่านไม่ปฏิเสธ ไม่อย่างนั้นข้าก็คิดไม่ออกว่าทำไมข้าต้องมาถือสาเรื่องพวกนี้กับท่าน”

หยู่เหวินเห้าด่าสาปแช่งทังหยางสามพันครั้ง ล้วนถูกเขาพาเสียคน ยังบอกอีกกับผู้หญิงให้พูดความจริงครึ่งหนึ่งเท็จครึ่งหนึ่ง

เจ้าหยวนของเขานั้นมีเหตุผลมากขนาดนี้

ทังหยางทำร้ายคนไม่เบาเลย

เขากอดหยวนชิงหลิงเอาไว้ หอมนางอย่างแรงๆไปหลายที “หากรู้ว่าเจ้าไม่โกรธ ข้าก็ไม่ต้องกังวลมาตลอดทาง กลัวจนผมจะหงอกแล้วเนี่ย”

หยวนชิงหลิงหัวเราะเบาๆ “ข้าเป็นคนที่ไม่มีเหตุผลขนาดนั้นเลยหรือ?”

“ไม่ใช่ เจ้าไม่ใช่คนแบบนั้นอย่างแน่นอน” หยู่เหวินเห้าปล่อยนาง ยิ่งมองยิ่งชอบใจ แม้จะน่าเกลียดไปหน่อย แต่ว่าเมียของตัวเอง ชินตาก็พอแล้ว

หยวนชิงหลิงจึงกล่าวขึ้น “ก่อนที่ท่านจะกลับมา หยวนหย่งอี้ได้เก็บข้าวมาที่นี่ บอกว่าฉู่หมิงชุ่ยกับท่านอ๋องทะเลาะกัน บอกว่าจะเลิกร้างกัน อีกอย่าง ฉู่หมิงชุ่ยยังได้ตบอ๋องฉีกับหยวนหย่งอี้ไปคนละหนึ่งฝ่ามือ คนทั้งคนเหมือนบ้าไปแล้ว”

“ยัยหน้ากลมไม่ใช่ยังพักอยู่ในจวนหรือ?” หยู่เหวินเห้าจำได้ว่านางมาพักที่จวนได้สองสามวันแล้ว

“ใช่ วันนี้อ๋องฉีมาที่นี่ ก็ได้พานางกลับไปด้วย หลังจากกลับไปไม่นาน ก็กลับมาอย่างโมโห ครั้งนี้ยังได้เอาเสื้อผ้ามาตั้งหลายชุด บอกว่าจะอยู่จนกว่าจะพอใจ” หยวนชิงหลิงหัวเราะกล่าว

“ฉู่หมิงชุ่ยลงมือทำร้ายคนหรือ? ไม่สามารถที่จะจินตนาการได้เลย” หยู่เหวินเห้ากล่าว