บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 307

หยวนชิงหลิงไปที่ตำหนักฉินคุนไปคำนับไท่ซ่างหวง

ไท่ซ่างหวงถามถึงแม่นมสี่ หยวนชิงหลิงกล่าว “กำลังพักฟื้นอยู่ โสวฝู่ฉู่ไปเยี่ยมนางแล้ว นางแข็งแรงขึ้นมาก สำหรับข้างนอกก็ไม่มีใครกล้านินทาอีก”

แต่ทำไมเจ้ากลับดูไม่ค่อยมีชีวิตชีวา เป็นอะไร? ไท่ซ่างหวงถาม

หยวนชิงหลิงจึงนึกถึงเรื่องขององค์ชายแปด กล่าว ไม่มีอะไรเพคะ ไท่ซ่างหวง หากคนของฮองเฮาถามขึ้นมา ทำไมองค์ชายแปดถึงได้มีแว่นตา ท่านก็บอกว่าท่านเป็นคนประทานให้

ไท่ซ่างหวงกล่าวอย่างเย็นชา “ไม่จำเป็นต้องพูด ฮองเฮาไม่กล้ามาถาม”

หยวนชิงหลิงตกใจ

ฉางกงกงอธิบาย “ฮองเฮาก็เป็นคนของตระกูลฉู่”

หยวนชิงหลิงนั่งลงมา มองไท่ซ่างหวง “เสด็จปู่ โสวฝู่ฉู่ผู้นี้ ท่านเชื่อใจเขาจริงๆหรือ?”

“มีอะไรจะพูด?” ไท่ซ่างหวงเหลือบมองนาง แล้วถาม

หยวนชิงหลิงมึนงงเล็กน้อย “ข้าเพียงแต่รู้สึก แต่ก่อนข้าเข้าใจมาตลอดว่าเขาเป็นคนที่ทะเยอทะยาน พ่อข้าเจ้าพระยาจิ้งไปประจบเขา ถูกเขาขวางไว้นอกประตู ยังจะให้พ่อข้าให้เจ้าห้าเลิกร้างกับข้า เป้าหมายคือจะให้เจ้าห้าแต่งกับฉู่หมิงหยาง ครั้งแรกที่ข้าเห็นเขา ก็รู้สึกเขาดุร้ายมาก”

ไท่ซ่างหวงยกมือขึ้น สั่งคนปิดประตูตำหนัก

ฉางกงกงก็ได้ออกไปเฝ้าอยู่ข้างนอก

ไท่ซ่างหวงจึงได้กล่าวอย่างหนักใจ ตอนแรกเขานั้นไม่ได้ชอบเจ้ากับพ่อของเจ้า พ่อของเจ้าเป็นคนแบบไหน คิดว่าเจ้าก็น่าจะรู้ดี ตำแหน่งพระชายาฉู่ของเจ้าได้มายังไง เจ้าก็น่าจะรู้ตัวดี เขานั้นชื่นชมหลานห้ามาโดยตลอด แล้วจะยอมให้หลานห้าแต่งลูกสาวของเจ้าพระยาจิ้งได้อย่างไร โดยเฉพาะ ตอนนั้นเจ้ามันน่าขยะแขยงจริงๆ ไม่เกินไปเลยหากจะพูดว่าเจ้าประพฤติผิดไร้คุณธรรม

หยวนชิงหลิงปลอบใจตัวเองอยู่ข้างใน ที่เขาหมายถึงหยวนชิงหลิงในอดีต ไม่ใช่นาง

“ข้าไม่ได้รู้สึกว่าเขานั้นจะชื่นชมเจ้าห้า เพียงแต่สองครั้งที่เขาอยากจะให้ฉู่หมิงหยางแต่งกับเจ้าห้า เรื่องของเจ้าพระยาหุ้ยติ่ง ก็เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้จัดการอย่างยุติธรรม” หยวนชิงหลิงกล่าว

ไท่ซ่างหวงได้ยินคำพูดนี้ ก็หัวเราะ “จัดการยุติธรรมอะไร? เขาจำเป็นต้องเป็นคนดีหรือ? เจ้ากำหนดให้เขาเป็นคนยังไงหรือ? เขาชอบแม่นมสี่ ก็ต้องดีกับพวกเจ้าทุกคนหรือ? ตอนแรกเขาไม่ชอบเจ้า ไม่ชอบพ่อของเจ้า ก็ได้กลั่นแกล้งพ่อของเจ้า หลานสะใภ้ห้าเอ๊ย ข้าจะบอกเจ้า เขาไม่ใช่คนที่ร้ายกาจมากที่สุด แต่ก็ไม่ใช่คนดี เขาเป็นโสวฝู่ฉู่ของราชสำนัก ในมือกุมอำนาจที่ฆ่าคนไว้ตั้งมากมาย อย่าไปกำหนดว่าเขาเป็นคนหรือคนไม่ดีอย่างง่ายๆ คนมีหลายรูปแบบ โดยเฉพาะคนที่อยู่ในตำแหน่งนี้ บางครั้งแม้แต่ชีวิตของญาติพี่น้องยังต้องเสียสละเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนที่ไม่มีความเกี่ยวข้องอย่างพวกเจ้า”

“ข้าไม่ได้หมายความถึงเช่นนั้น หยวนชิงหลิงอธิบาย ข้าเพียงแต่รู้สึกว่าอยู่ในเรื่องของเจ้าพระยาหุ้ยติ่ง เห็นได้ชัดว่าเขาลำเอียง และอยากจะช่วยเขาสุดกำลัง”

“เพราะว่าเจ้าพระยาหุ้ยติ่งมีความสามารถ” ไท่ซ่างหวงถอนหายใจ “เจ้าคิดว่าขุนนางบุ๋นบู๊ที่เต็มราชสำนัก หาคนที่เก่งกาจมีความสามารถมันง่ายขนาดนั้นเลยหรือ? เจ้าพระยาหุ้ยติ่งเป็นคนที่น่าเสียดาย มากระทำผิดเยี่ยงนี้ โสวฝู่ฉู่เสียดายที่ราชสำนักจะสูญเสียคนที่มีความสามารถไว้ใช้งานไปอีกหนึ่งคน เจ้าพระยาหุ้ยติ่งเป็นที่เขาฝึกฝนเป็นเวลานาน กำลังเป็นเวลาที่สามารถใช้งานได้เต็มที่”

พูดถึงการปกครอง หยวนชิงหลิงนั้นฟังไม่ค่อยเข้าใจจริงๆ

แต่ว่า ความหมายของไท่ซ่างหวง หยวนชิงหลิงนั้นเข้าใจ

สำหรับโสวฝู่ฉู่แล้ว พระชายาที่ไม่ได้มีความเสียสละอะไรเพื่อประเทศชาติที่ถูกรังแกนิดหน่อย เมื่อเทียบกับคนที่ประเทศชาติสามารถใช้งานได้ มันไม่คุ้มค่าที่จะให้เอ่ยจริงๆ

นี่ก็คือความคิดของเขา

นี่ก็คือหลายครั้งหลายครา ทั้งๆที่รู้ว่าคนคนหนึ่งนั้นมีความประพฤติที่ไม่ดีมากมาย แต่กลับยังคงให้เขารับผิดชอบในงานที่สำคัญ

“เจ้าสามารถพูดว่าโสวฝู่ฉู่ไร้คุณธรรม แต่ว่า เขาทำเรื่องเพื่อเป่ยถังมากมายนั้นเป็นเรื่องจริง ราษฎรที่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในเป่ยถัง ควรที่จะขอบคุณเขา” ไท่ซ่างหวงกล่าว

หยวนชิงหลิงลังเลไปครู่หนึ่ง “เมื่อกี้ท่านว่า เขาสนับสนุนเจ้าห้า.............”

“หลานห้าเป็นคนมีอุดมการณ์ที่กว้างไกล เมื่อเจอกับลมเมฆก็จะกลายเป็นมังกร แต่ตอนนี้ เขายังขาดประสบการณ์ลมฝน เจ้าน่าจะดีใจ” ไท่ซ่างหวงกล่าวอย่างลึกซึ้ง

หยวนชิงหลิงกลับไม่ดีใจเลย

ที่ว่าลมเมฆ อันที่เจอก็คือเจอเรื่องที่ทุกข์ทรมาน

ผู้หญิงในโลกนี้ ล้วนหวังว่าตัวเองจะสามารถแต่งงานกับวีรบุรุษ

“ยังไงหรือ?” หยวนชิงหลิงถาม

พระชายาซุนกล่าวอย่างเย็นชา “ฉู่หมิงชุ่ยก็ไม่ใช่คนโง่ นางเลิกร้างแล้วออกไป ยังจะสามารถหาคนอย่างน้องเจ็ดได้อีกหรือ? น้องเจ็ดเป็นลูกชายสืบเชื้อสายโดยตรงของฮ่องเต้ นิสัยอ่อนโยน มีความรู้และสง่างาม ต่อให้นางถือโคมไฟขนาดใหญ่ก็ไม่มีทางที่จะหาคนที่ดีแบบนี้ได้อีกแล้ว นางจะยอมปล่อยหรือ? ข้าของเอาหัวรับประกันเลย”

หยวนชิงหลิงยิ้มแล้ว “อย่าเชื่อมั่นให้มันมากนัก บางทีอาจจะยอมปล่อยก็ได้นะ”

“นอกเสียจากน้องห้าของเจ้าเอานาง ไม่เช่นนั้น นางไม่มีทางเลิกร้าง” พระชายาซุนมั่นใจมาก

หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างอึดอัด “ทำไมถึงมาโยงกับบ้านของข้าได้ล่ะ?”

พระชายาซุนกล่าวอย่างหนักใจ “เจ้าอย่าหาว่าพี่สะใภ้รองคิดมากเลย ไม่ว่าเรื่องอะไรระวังไว้ล่วงหน้าไม่มีอะไรเสียหาย โดยเฉพาะในเวลาที่สำคัญเช่นนี้ ต้องเฝ้าระวังให้ดี ผู้ชายดีแพ้ผู้หญิงตอแย น้องห้ากับนางโตมาด้วยกัน มีมิตรภาพกันอยู่ ตอแยครั้งแรก บางทีอาจจะปฏิเสธอย่างจริงจัง แต่เมื่อตอแยหลายครั้งเข้า อาจจะใจอ่อนก็ได้ บางทีผู้ชายก็เชื่อไม่ได้เสมอไป”

หยวนชิงหลิงรับฟัง “ข้ารู้ ข้าจะจับตาดูให้ดี”

“น้องห้านั้นรักเจ้าอย่างเต็มหัวใจ แต่ไม่อาจจะรู้ได้ว่าคนเขาจะทำถึงขนาดไหน หากไม่เอาหน้าไม่เอาศักดิ์ศรีแล้ว ผู้ชายก็จะซาบซึ้งได้ง่าย” พระชายาซุนถอนหายใจเหมือนกับคนที่เคยผ่านมาแล้ว

หยวนชิงหลิงได้ยินคำพูดนี้ ก็ถามขึ้น “หรือว่าท่านพี่รองก็ถูกผู้หญิงมาตอแย?”

พระชายาซุนก็ยกมือขึ้นห้าม พูดด้วยสีหน้าที่ดูถูก “คนอย่างเขา นอกจากเรื่องกินไม่มีอะไรเป็นเรื่องใหญ่ ไม่ใช่เขา แต่เป็นน้องสาม”

“ท่านพี่สามอ๋องเว่ย?” หยวนชิงหลิงตกใจ “เขาเป็นอะไร?”

อ๋องเว่ยเป็นคนที่ดีมาโดยตลาอด กับพระชายาเว่ยนางชุยก็ถือว่ารักใคร่กันดี

พวกเขาสองสามีภรรยามีเรื่องอะไร?

“ปีที่แล้วมีผู้หญิงคนหนึ่งมาที่จวน บอกว่าเคยได้รับความช่วยเหลือของอ๋องเว่ยและภรรยา ยินดีที่จะเป็นขี้ข้าในจวนเพื่อตอบแทนอ๋องเว่ย พระชายาเว่ยจึงอนุญาตให้นางอยู่ ไม่คิดว่าบัดนี้หญิงสาวคนนั้นตั้งครรภ์แล้ว” พระชายาซุนกล่าว