บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 308

หยวนชิงหลิงไม่เข้าใจ “ผู้หญิงคนนี้เข้ามาในจวนเพื่อเป็นขี้ข้ากลับท้องแล้ว? ลูกของใคร?”

“ของน้องสาม” พระชายาซุนถอนหายใจ เจ้าคงไม่รู้ จริงๆแล้วหญิงสาวคนนี้เป็นคนที่พระชายาเว่ยช่วยชีวิต ถือว่านางนั้นตอบแทนบุญคุณด้วยความแค้นจริงๆ

หยวนชิงหลิงรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ “เรื่องมันยังไงกันแน่ ท่านพี่สะใภ้รองท่านรีบเล่าให้ข้าฟัง”

นางมีความรู้สึกที่ดีต้องนางชุยที่เป็นพระชายาเว่ย รู้สึกว่าคนผู้นี้สง่างามอ่อนโยน แม้ว่าตระกูลชุยจะเป็นตระกูลใหญ่ แต่ก็ไม่เหมือนตระกูลฉู่ที่ชอบบีบบังคับผู้คน

อีกอย่าง ปีที่แล้วนางเคยท้องไปครั้งหนึ่งแล้ว อายุครรภ์ได้หกเดือนเด็กก็ตายในท้อง พักฟื้นไปนาน เพิ่งจะออกมาช่วงนี้เอง

พระชายาซุนกล่าว “เรื่องนี้ พระชายาเว่ยก็ไม่ได้พูดกับข้าอย่างจริงจัง นางเสียใจอย่างมาก พูดถึงก็น้ำตาไหล น่าสงสารจริงๆ น้องสามก็เหมือนกัน ไม่รู้ว่าไปโดนอะไรเข้า ดีกับผู้หญิงคนนั้นเป็นพิเศษ เพื่อนางแล้ว ทะเลาะกับพระชายาเว่ยเป็นประจำ ยังบอกอีกว่าจะแต่งนางเป็นชายารอง และได้ประกาศว่าหากพระชายาเว่ยเข้าวังไปโวยวายก็จะเลิกร้างกับนาง”

หยวนชิงหลิงตกใจ “โอ้สวรรค์ เรื่องหนักขนาดนี้เลยหรือ? หน้าตาของผู้หญิงคนนี้สวยเหมือนดอกไม้หรือ?”

“ดอกไม้? ผู้หญิงคนนี้จะสามสิบแล้ว” พระชายาซุนฮึ่มไปหนึ่งที “อีกอย่าง หากนางยืนด้วยกันกับพระชายาเว่ย พระชายาเว่ยเหนือกว่านางหลายชั้น ฐานะทางสังคมก็ไม่มี รูปร่างหน้าตาก็ไม่มี”

หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างสงสัย “แล้วอ๋องเว่ยชอบอะไรนาง?”

“งานดีมั้ง!” พระชายาซุนโมโหจนพูดไม่ออก

หยวนชิงหลิงตกใจจนตาค้าง

พระชายาซุนกล่าวอย่างประชด “ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าชอบอะไร ได้ยินสาวใช้ของพระชายาเว่ยบอกว่า ผู้หญิงคนนี้เทิดทูนน้องสามอย่างมาก กล่าวชื่นชมน้องสามเป็นประจำ บางทีอาจเพราะกินของหวานมากเกินไป จนตัวเองเวียนหัวจนซื่อบื้อมั้ง เฮ้ย ก็ไม่รู้เพราะอะไร เมื่อก่อนเขาสองคนก็รักกันมาก รักกันจะเป็นจะตาย เดิมพระชายาเว่ยนั้นมีคู่หมั้นแล้ว แต่น้องสามจะแต่งกับนางให้ได้ ทั้งสองคนช่วยกันต่อสู้ ในที่สุดก็ได้อยู่ด้วยกัน แต่กลับต้องมามีสภาพแบบนี้”

หยวนชิงหลิงก็ฟังไปอย่างนั้นแหละ อย่างไรก็ตามมันเป็นเรื่องครอบครัวของคนอื่น ยุ่งไม่ได้ มากสุดก็รู้สึกเสียใจแทนนางชุยที่เป็นพระชายาเว่ย

สิ่งที่น่ากลัวของความรักก็คือการเดินมาถึงจุดนี้

หลังจากที่พระชายาซุนไปแล้ว หยวนชิงหลิงก็ไปดูแม่นมสี่

หูหมิงเด็กขาเป๋คนนั้นอยู่ดูแลปรนนิบัติแม่นมสี่อยู่ในเรือน เพราะเดิมทีในจวนคนก็ไม่พอใช้อยู่แล้ว โดยปกติแม่นมสี่ก็ต้องให้คนดูแล บัดนี้นางพักฟื้น ข้างกายต้องมีคนมาคอยยกน้ำรินชาให้ ลู่หยาถูกสั่งให้ไปดูแลหยวนหย่งอี้ ฉี่หลออยู่ดูแลอยู่ที่ตำหนักเซี่ยวเยว่

หยวนชิงหลิงตรวจสอบอาการของแม่นมสี่แล้ว แน่ใจว่าไม่เป็นไรแล้ว ก็กล่าว “ยาของไทเฮาหลงช่างวิเศษนัก หากมีโอกาส ข้าอยากจะพบนางสักครั้ง”

แม่นมสี่กล่าว “ไทเฮาหลงไม่พบใครง่ายๆ แต่ว่าทางเจ้าพระยาเจียงหนิง หากพระชายามีโอกาสเจอเขา ก็ช่วยข้าขอบคุณเขาด้วย”

“ได้!” หยวนชิงหลิงยิ้มเล็กน้อย “ข้าต้องขอบคุณเขาอย่างดีจริงๆ เขาไม่เพียงแต่นำมายาเม็ดอู๋โยวมาให้ข้าในระยะทางพันลี้ หลังจากที่ข้ากินยาเม็ดอู๋โยวที่โสวฝู่ฉู่นำมาให้แล้ว ก็รู้สึกสบายตัวอย่างมาก”

ได้ยินหยวนชิงหลิงพูดถึงโสวฝู่ฉู่ แม่นมสี่ก็ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ท่าทางสดใสร่าเริงกว่าแต่ก่อนเยอะมาก

หยวนชิงหลิงรู้ดี ก็ไม่ได้พูดออกมา ได้สั่งกำชับนางไปไม่กี่ประโยคก็ออกไป

หูหมิงยกน้ำเข้ามาพอดี หยวนชิงหลิงเรียกเขาเอาไว้

“พระชายา!” หูหมิงหวาดกลัวเล็กน้อย รีบทำเคารพ

“ไม่ต้องมากพิธี หยวนชิงหลิงมองเขา รู้สึกว่าจะอ้วนกว่าปกติมาหน่อย อยู่ในจวนชินหรือยัง? งานหนักมั้ย?”

หูหมิงตอบทันควัน “เรียนพระชายา ไม่หนักเลยขอรับ ข้าน้อยต้องขอบคุณพระชายาเป็นอย่างมากที่รับข้าน้อยเอาไว้ ทุกวันนี้ข้ามีข้าวให้อิ่มท้อง ก็มีความสุขมากแล้ว”

“งั้นก็ดี” หยวนชิงหลิงลังเลไปครู่หนึ่ง แล้วถาม “แล้วหมันเอ๋อคนนั้นล่ะ เจ้ายังเห็นอยู่มั้ย?”

หูหมิงส่ายหัว “ตั้งแต่ที่ข้าน้อยเข้ามาในจวนอ๋อง ก็ไม่เคยเห็นนางอีกเลย”

“แล้วเจ้ารู้ว่านางจะไปไหนมั้ย?” หยวนชิงหลิงถาม

หูหมิงคิดไปครู่หนึ่ง “คนหนานเจียงหางานในเมืองหลวงไม่ง่าย คาดว่านางน่าจะไปแบกกระสอบตรงท่าเรือ”

“นางที่เป็นผู้หญิงไปแบกกระสอบ?” หยวนชิงหลิงตกใจ

หูหมิงยิ้มอย่างขมขื่น “ก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป หากไม่ไปแบกกระสอบ ก็ทำได้เพียงไปขโมยไปปล้นแล้ว”

หยวนชิงหลิงตอบอืมไปหนึ่งที “เจ้าไปทำงานเถอะ”

“พระชายา” หูหมิงมองนาง กล่าวอย่างจริงใจ พี่หมันเอ๋อไม่ใช่คนเลว ข้าใช้ชีวิตเร่ร่อนในเมืองมาหลายปี ใครเป็นคนดี ใครเป็นคนเลว แวบเดียวข้าก็มองออกแล้ว บางทีนางอาจจะเคยทำเรื่องที่ไม่ดี แต่ว่าโดยสันดานนางไม่ใช่คนเลว เวลาที่ท่านเจอนาง ได้โปรดอย่างทำให้นางลำบากใจ”

หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างอ่อนโยน “เจ้าวางใจเถอะ ข้าไม่ได้จะทำให้นางลำบากใจ”

ในทางกลับกัน ข้ารู้สึกเป็นห่วงนาง