บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 309

หลังจากที่อะซี่กลับไปแล้ว ก็เล่าเรื่องที่เจอหมันเอ๋อตรงท่าเรือให้หยวนชิงหลิงฟัง

หยวนชิงหลิงฟังจบ ก็รู้สึกเศร้าใจ

อยู่ในยุคนี้ ผู้หญิงไม่ควรที่จะไปโผล่หน้าโผล่ตาให้คนอื่นเห็น หมันเอ๋อไปแบกกระสอบกับกลุ่มผู้ชาย มันใช่การโผล่หน้าหรือ?

แต่ว่านางได้พูดไปแล้วว่าจะไม่สนใจ ก็เลยไม่ได้ถาม เพียงแต่ให้อะซี่ส่งเงินให้นางสิบตำลึง

วันรุ่งขึ้นอะซี่กลับมา บอกว่าหมันเอ๋อไม่เอา นางยัดให้กับหมันเอ๋อแล้วก็วิ่งหนี

หยวนชิงหลิงไม่พูดอะไรมาก “ให้นางแล้วก็พอ”

“พระชายาเป็นคนดีจัง” อะซี่กล่าวชื่นชม

แต่ในใจหยวนชิงหลิงไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองดีเลย

ให้เงินไปสิบตำลึง จริงๆแล้วเพราะว่าตัวเองนั้นรู้สึกผิดและไม่สบายใจ อยากใช้เงินสิบตำลึงนี้ปลดปล่อยตัวเอง

พูดอย่างจริงจัง นางไม่ได้ติดค้างหมันเอ๋อ

นางแค่รู้สึกว่าความเห็นอกเห็นใจในตัวนางค่อยๆหายไป หยวนชิงหลิงคนเดิม ใจก็ค่อยๆแข็งดั่งหินขึ้นมาแล้ว ไม่รู้ว่ามันดีหรือไม่ดี บางทีนางอาจจะปกป้องตัวเองง่ายขึ้น แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนไปจนไม่เหมือนตัวเอง

หยู่เหวินเห้ากลับมาตอนพลบค่ำนั้น ได้พาอ๋องฉีกลับมาด้วย

เขาเต็มไปด้วยความโกรธ กลับมาถึงจวนก็ไปยังตำหนักเซี่ยวเยว่

หยวนชิงหลิงถามอย่างสงสัย “ทำไมหรือ?เหมือนเห็นผีแล้วหลบ? ใครล่วงเกินท่านหรือถึงได้หน้าบูดหน้าบึ้งแบบนี้?”

หยู่เหวินเห้านั่งลงมาแล้วดื่มชาคำใหญ่ ดึงเข้าหยวนชิงหลิงเข้ามาใกล้ ลูบท้องอย่างตั้งใจ กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักใจ “ลูกชายเอ๊ย เจ้าต้องจำไว้ อนาคตหากเจ้าไม่ได้เรื่องเหมือนท่านอาเจ็ดของเจ้า ข้าจะตบเจ้าให้ตายคามือ”

หยวนชิงหลิงตบมือของเขา ยิ้มกล่าว “อะไรลูกชาย? เป็นลูกสาวไม่ได้หรือไง? อ๋องฉีล่วงเกินท่านยังไง?”

หยู่เหวินเห้ากล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดี “เจ้าหมอนั่นไปหาข้าที่กรมติดต่อกันสองวันแล้ว งานข้าเยอะแยะถูกตอแยจนไม่เป็นอันทำงาน นี่ไง ค่ำนี้ยังได้ตามข้ากลับมาอีก อยู่ข้างนอกน่ะ เอาเสื้อผ้ามาด้วย บอกว่าคืนนี้จะพักที่จวนอ๋องฉู่”

“เพราะอะไรละ?” หยวนชิงหลิงถามอย่างสงสัย

หยู่เหวินเห้ากล่าวอย่างโกรธเคือง “ยังจะเพราะอะไร? หลังจากที่เขาบอกกับเสด็จพ่อว่าจะเลิกร้าง ก็ไม่กล้ากลับไปเผชิญหน้ากับฉู่หมิงชุ่ย ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ กล้าเข้าไปพูดที่วังแล้ว ยังไม่กล้าที่จะกลับไปเผชิญ”

หยวนชิงหลิงกล่าว “กลัวฉู่หมิงชุ่ยร้องไห้มั้ง? หรือไม่ก็ ไม่อยากจะฉีกหน้าจนขาดมั้ง อย่างไรก็ตาม เคยรักกันมาก่อนท้ายสุดก็มาฉีกหน้ากันมันจะดูน่าเกลียดมาก”

“มีอะไรน่าเกลียด? ไม่ไหวก็คือไม่ไหว เป็นคนต้องมีหลักการ” หยู่เหวินเห้าไม่ชอบที่เขาเป็นแบบนี้

“เอาล่ะ พอดีหยวนหย่งอี้ก็อยู่ในจวน ก็ให้พวกเขาพักที่นี่สักคืนเถอะ” หยวนชิงหลิงกล่าวปลอบ

“หยู่เหวินเห้าหรี่ตามองนาง “แต่ก่อนเจ้าไม่ชอบเขานะ”

หยวนชิงหลิงพูดตามความจริง “ตอนนี้ก็ไม่ชอบ แต่จริงๆแล้วเขานั้นเป็นคนสมองทื่อ เป็นอย่างที่ท่านพูด เพื่อฉู่หมิงชุ่ย เขาไม่มีหลักการเลย ไม่แยกถูกผิด ขาวดำไม่แยกให้มันชัดเจน”

หยู่เหวินเห้าละอายใจไปครู่หนึ่ง “ข้าเพื่อเจ้าก็ไม่มีหลักกันแล้วเหมือนกัน”

“หากท่านไม่มีหลักการ ก่อนหน้านั้นเราก็ไม่ต้องทะเลาะกันครั้งใหญ่” หยวนชิงหลิงยิ้มแล้ว อีกอย่าง สถานการณ์ของเรากับของพวกเขานั้นก็แตกต่างกันด้วยมั้ง? อย่างน้อยท่านก็ไม่ได้ไปเรื่องที่ทำร้ายคนอื่น ไม่มีเรื่องความผิดชอบชั่วดีมาเกี่ยวข้อง ฉู่หมิงชุ่ยไม่เหมือนกัน”

หยู่เหวินเห้าคิดไปคิดมา แล้วกล่าว “ยังไงข้าก็รู้สึกเป็นผู้ชายมันต้องหนักแน่นหน่อย ไม่ใช่มีเรื่องอะไรหน่อยก็หลบ ใจเมื่อตัดสินใจที่จะเลิกร้าง ก็เลิกร้างอย่างองอาจไปเลย เกรงว่าหากเรื่องราวยังยืดเยื้อต่อไปอาจเกิดการเปลี่ยนแปลงในทางที่ไม่ดี”

หยวนชิงหลิงกล่าวปลอบอีกครั้ง จึงทำให้เขายอมออกไปกินข้าวกับอ๋องฉี

คิดไม่ถึงเลย ทางหยู่เหวินเห้าหายโกรธแล้ว หยวนหย่งอี้กลับทะเลาะกับอ๋องฉีขึ้นมา

หยวนหย่งอี้ไม่รู้ว่าเขามา ดังนั้นก็เลยประลองยุทธ์กับสวีอีและอะซี่อยู่ที่ท้ายเรือน หยวนหย่งอี้พ่ายแพ้ให้กับสวีอี ตอนที่ลงพื้นได้เซไปข้างหลัง สวีอีก็พุ่งเข้าไปประคองนางเอาไว้ บังเอิญ หยู่เหวินเห้ามาถึง เห็นมือของสวีอีอยู่บนเอวของหยวนหย่งอี้