บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 332

เขายื่นมือออกไปกอดนางไว้ พูดเบาๆว่า “อย่าขยับ นอนนิ่งๆดีๆ สักพักก็ไม่เจ็บแล้ว”

หยวนชิงหลิงมองเข้าไปในดวงตาที่ลึกล้ำของเขา จึงนึกถึงอะซี่ขึ้นมาได้อย่างกะทันหัน รีบถามขึ้นว่า “อะซี่เล่า ”

หยู่เหวินเห้าพูดว่า “นางได้รับบาดเจ็บบริเวณท้อง แต่ว่าอาการไม่ได้รุนแรงนัก ได้ส่งกลับจวนหยวนไปแล้ว ”

“หมันเอ๋อเล่า”

หยู่เหวินเห้าส่ายหน้า “ตอนนี้ยังไม่รู้”

“ช่วยนางให้สุดกำลัง ”หยวนชิงหลิงกุมมือของเขาเอาไว้ เส้นผมกระจายเต็มหมอน ปลายผมยังมีคราบเลือดติดอยู่ “ถ้าหากไม่ใช่นาง ข้าคงตายไปนานแล้ว ”

แววตาของเขายิ่งลึกขึ้น เอ่ยเสียงแหบว่า“เจ้าวางใจ นางจะไม่เป็นไร นางเป็นคนมีวรยุทธ์ พื้นฐานดีกว่าเจ้า และได้รับบาดเจ็บในจุดที่ไม่สำคัญนัก เพียงแต่ให้แรงมากไปเท่านั้น พักแล้วก็คงไม่เป็นไร ”

หยวนชิงหลิงทิ้งหัวที่หนักอึ้งลงไป หันมามองเขา ใบหน้าขาวซีดของนางตื่นตระหนกจนมีสีเลือดจางๆผุดขึ้นเล็กน้อย “ฉู่หมิงชุ่ยเล่า ”

เขาใช้นิ้วกวาดผ่านริมฝีปากของนาง แววตาเยือกเย็น “นางฆ่าคนไปตั้งมากมาย แน่นอนว่าต้องได้รับโทษตามกฎหมาย ”

“แล้วโทษของนาง จะตัดสินอย่างไร ”หยวนชิงหลิงถาม

“ตายน่ะต้องตายแน่ แต่ต้องดูว่าตายอย่างไร ”หยู่เหวินเห้าพูดได้นุ่มนวลยิ่งนัก

หยวนชิงหลิงมองเขา “ท่านจะสอบสวนเองหรือ”

“กรมการพระนคร เป็นหน้าที่ข้าจะผลักภาระให้ผู้อื่นมิได้”

“นางกับท่าน……”หยวนชิงหลิงครุ่นคิด ไม่พูดดีกว่า

แววตาของเขายังคงเยือกเย็น “ข้ากับนางไม่มีความรู้สึกใดๆให้ต้องรำลึกแล้ว ใครจะว่าอย่างไร ก็เรื่องของเขา ปากนั้นอยู่กับผู้อื่น ข้าควบคุมไม่ได้ ”

หยวนชิงหลิงส่ายหน้า “ข้าไม่ได้กลัวว่าคนอื่นจะพูดถึงท่านว่าอย่างไร นางผิดย่อมต้องได้รับโทษ ข้าแค่เกรงว่าท่านจะไม่สบายใจเสียเอง เพราะว่า พวกท่านก็เคยคบหากันมาก่อน ”

“ข้าไปคิดถึงเรื่องเก่าๆทำไม แค่คิดเพียงนิดเดียว ก็รู้สึกผิดต่อเจ้าแล้ว ยิ่งกว่านั้นคือ ข้าไม่มีความรู้สึกอะไรตั้งนานแล้ว ”หยู่เหวินเห้ากดทับมุมผ้าห่มเอาไว้ เอ่ยเสียงอ่อนโยน “เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องสนใจ สนใจแต่ดูแลรักษาตัวเองเถอะ”

หยวนชิงหลิงขยับแขน ถอนหายใจพูดว่า “บาดแผลที่ขานั้นไม่เจ็บ แต่แขนนี่สิ ตรงที่นางกัด ยังเจ็บอยู่เลย ”

หยู่เหวินเห้ามองนางด้วยสายตาเจ็บปวด

เขาช่วยเจ็บปวดแทนนางไม่ได้ ทำได้แต่ระบายความแค้นแทนนาง

ตอนที่ส่งฉู่หมิงชุ่ยถึงบ้านนั้น ก็เหลือลมหายใจแผ่วเบาแล้ว

องครักษ์ลับผีเป็นคนส่งกลับไปเอง ได้บอกเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดต่อโสวฝู่ฉู่ โสวฝู่ฉู่ไม่พูดอะไร เพียงแค่ให้พวกเขาวางฉู่หมิงชุ่ยไว้ที่ลานบ้าน ปล่อยไปตามยถากรรม

คนอื่นๆในจวนต่างก็ไม่รู้ว่าฉู่หมิงชุ่ยไปกระทำการผิดอะไรมา ได้แต่คิดว่านางคงถูกรังแกจากจวนอ๋องฉีมา แต่ว่า ก็มีคนไม่น้อยที่รู้ว่าจวนอ๋องฉีนั้นไฟไหม้ จนไม่เหลืออะไรแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นคือมีคนคาดเดาว่านางเป็นคนวางเพลิงจนถูกทำร้ายถึงเพียงนี้

ด้วยเหตุนี้ จึงไม่มีใครขอร้องแทนฉู่หมิงชุ่ย

โดยเฉพาะ ฉู่หมิงหยางที่จะเป็นเจ้าสาวในวันพรุ่งนี้ เพียงแค่เดินมาดูอย่างเฉยเมย แล้วก็จากไป

ฉู่หมิงหยางนั้นหลังจากที่ท่านแม่ตายไป ก็เอาแต่ซ่อนตัวอยู่ในห้อง ตกใจจนไม่สบาย หลังจากดีขึ้นแล้ว ก็ต้องยอมรับความจริงเรื่องที่ตนต้องแต่งไปเป็นพระชายารองของอ๋องจี้โดยปริยาย

เพราะว่าจะถึงงานมงคลของฉู่หมิงหยางอยู่รอมร่อแล้ว ฉะนั้นในจวนทั้งนายและบ่าวต่างก็ยุ่งวุ่นวายในการแต่งบ้าน บรรยากาศเต็มไปด้วยความชื่นมื่น ฉู่หมิงชุ่ยนอนอยู่บนแคร่ไม้ที่ทำขึ้นชั่วคราวในลานบ้าน รอเวลาสิ้นใจ รอบบ้านเต็มไปด้วยสีแดงแห่งความเป็นมงคล ได้ส่องกระทบมาที่ดวงตาอันสิ้นหวังของนาง ทำให้เกิดภาพเปรียบเทียบที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

ในลานบ้านนั้นหนาวเหน็บ มีคนเอาผ้าห่มมาให้ฉู่หมิงชุ่ย ถ้าไม่ผ่านการรักษามาก่อน นางคงตายไปนานแล้ว

ตอนนี้เหลือลมหายใจเฮือกสุดท้าย มากสุดก็มีชีวิตอยู่ได้อีกวันสองวัน

ฉู่หมิงชุ่ยนอนอยู่ตรงนั้น ร่างสั่นเท่า นางไม่ได้เจ็บมาก เพราะว่าองครักษ์ลับผีได้ให้นางกินน้ำจื่อจินแล้ว น้ำจื่อจินสามารถรักษาชีวิตนางเอาไว้ได้ชั่วขณะ