บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 35

บทที่ 35 เช่นนั้นก็ฟังข้า

　　หยวนชิงหลิงมองนาง “เจ้าหมายถึงไม่สบายอย่างไร”

ตอนนี้ร่างกายนางไม่สบายหลายอย่าง เพียงแต่ภายใต้แรงกดดันมหาศาลนี้ ทำให้นางไม่มีเวลาไปรับรู้ได้ แต่ว่าตอนที่นั่งลงหรือหมอบลงไป นางยังรู้สึกว่าตับไตไส้พุงเหมือนจะม้วนเข้าด้วยกัน ทรมานยิ่งกว่าบาดแผลภายนอก

แม่นมฉีส่ายหน้า “ที่จริง ข้าเองก็ไม่ได้รู้อะไรมากนัก บางที ใต้เท้าทังกับองครักษ์สวีอาจจะรู้มากกว่านี้ก็เป็นได้ ข้าเพียงแต่รู้ว่าหลังจากที่ดื่มน้ำจื่อจินแล้ว จะทำลายอวัยวะภายใน แรกเริ่มจะมีอาการกระอักเลือด อาการไอ แล้วก็ฝันร้ายเป็นต้น ก่อนหน้านี้มีข้ารีบใช้คนหนึ่งแอบขโมยเอาของเก่าในจวนไปขาย เป็นตายอย่างไรก็ไม่ยอมรับสารภาพ

ทั้งยังจะเอาหัวโขกกำแพงฆ่าตัวตาย ใต้เท้าทังจึงได้ให้เขาดื่มน้ำจื่อจิน สุดท้ายเขาก็รับสารภาพ ประมาณครึ่งเดือนเขาก็ตาย”

หยวนชิงหลิงฟังแล้วก็รู้สึกกลัวจนใจเต้นระทึก “ครึ่งเดือนก็ตายแล้ว เพราะน้ำจื่อจินหรือ”

“ใต้เท้าทังบอกว่า หลังจากดื่มน้ำจื่อจินแล้ว ต้องมียาในการปรับสมดุลเป็นเวลาประมาณหนึ่งปีครึ่ง จึงจะกลับสู่ภาวะปกติได้ แต่เจ้าเด็กรับใช้คนนั้นมันก็น่านัก ใต้เท้าทังไม่ได้ปรับสมดุลให้เขา ฉะนั้นเขาก็เลยตาย ก่อนตาย ยังกระอักเลือด ปวดท้อง ไอรุนแรงมาก พอไอก็หยุดไม่ได้เลย ตอนที่ตาย หน้าก็เปลี่ยนเป็นสีม่วงคล้ำ”

ไอจนขาดอากาศหายใจ

แม่นมฉีลังเลอยู่สักพัก พูดว่า “อีกอย่าง ก่อนเขาจะตาย ก็พูดตลอดว่ามองเห็นวิญญาณผีมากมาย จะมาจับตัวเขาไปพิจารณาคดีในนรก เขากลัวมาก ฉะนั้น น้ำจื่อจินก็มีชื่อเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าน้ำฝันถึงนรก”

หยวนชิงหลิงมองแม่นมฉีอย่างนิ่งอึ้ง จากนั้นก็ค่อยๆเค้นยิ้มขม หยู่เหวินเห้า ท่านเกลียดหยวนชิงหลิงมากแค่ไหนกันนะ และที่น่าขันก็คือ เขาที่เป็นแค่ตัวแทนของหยวนชิงหลิง ยังต้องทุ่มเทกำลังทั้งหมดเพื่อช่วยชีวิตของเขา

หากมีการเวียนว่ายตายเกิดจริง เช่นนั้นนางกับหยวนชิงหลิงคงเคยทำเวรทำกรรมกับตระกูลหยู่เหวินสินะ จึงได้รับผลกรรมเช่นนี้

นางค่อยๆรวบรวมความคิด ที่ว่ามองเห็นวิญญาณผี น่าจะเป็นภาพหลอน เพราะสมองขาดออกซิเจนทำให้เกิดภาพหลอน ฉะนั้น น้ำจื่อจินนี้จะทำให้คนขาดอากาศและทำให้เกิดภาพหลอนตามมา

ที่นางได้ยินที่ฝูเป่าพูด ใช่ภาพหลอนหรือไม่

หยวนชิงหลิงก็เริ่มแยกแยะไม่ออกแล้ว

แม่นมฉีมองสีหน้าของนาง รู้สึกนางน่าสงสารอยู่หลายส่วน แต่นางก็แค่คนรับใช้เท่านั้น ไม่มีสิทธิ์จะไปสงสารเห็นใจเจ้านาย

หยวนชิงหลิงกลับไปที่ตำหนักเซียวเยว่ ยังคงเป็นอ๋องฉีกับทังหยางที่เฝ้าอยู่ด้านใน เห็นหยวนชิงหลิงกลับมาแล้ว ทังหยางก็รีบพูดขึ้นว่า “เมื่อครู่ท่านอ๋องตื่นมา พระชายาคิดว่าควรเรียกตัวหมอหลวงมาดูอาการหรือไม่ ”

“ยังไม่ต้อง”หยวนชิงหลิงจะเดินเข้าไปดู อ๋องฉีก็เข้ามาขวางหน้าไว้

หยวนชิงหลิงมองคนที่ยืนขวางอยู่ รู้สึกระอาใจขึ้นมาบ้างแล้ว “อ๋องฉีท่านต้องการอะไรกันแน่”

“อาศัยช่วงที่พี่ห้าอาการกำลังดีขึ้น เจ้าอธิบายที ทำไมต้องใส่ความหมิงชุ่ยด้วย ”อ๋องฉีจ้องนางเขม็ง

หยวนชิงหลิงหย่อนมือทั้งคู่ลง “ท่านคิดว่าคุยเรื่องพวกนี้ตอนนี้มันเหมาะสมแล้วหรือ”

“เหมาะสม สักพักหมิงชุ่ยจะมาดูอาการพี่ห้า ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้นางไม่สบายใจอีก”

หยวนชิงหลิงหัวเราะ “หัวใจของท่านช่างกว้างเสียจริง นี่ท่านไม่รู้จริงๆหรือว่าเดิมทีคนที่หยู่เหวินเห้าต้องการจะแต่งงานด้วยคือนาง นี่ท่านถึงขนาดวางใจให้ภรรยาของตัวเองเป็นห่วงเป็นใยชายอีกคนเลยหรือ”

อ๋องฉีโมโห “หมิงชุ่ยกับพี่ห้าไม่ได้ทำตัวแปดเปื้อนเหมือนที่เจ้าคิด พวกเขาไปมาหาสู่อย่างเปิดเผย ”

หยวนชิงหลิงได้ยินคำนี้ ก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรต่อ

ในใจของหยู่เหวินเห้าคิดอย่างไร นางไม่รู้ แต่ว่าฉู่หมิงชุ่ยคิดอะไรและทำอะไรบ้าง

นางรู้ดีทุกอย่าง

เป็นถึงท่านอ๋อง แต่ช่างไร้เดียงสาได้ขนาดนี้ เชื่อมั่นในคุณธรรม ที่จริงก็เป็นเรื่องที่น่ายกย่องเรื่องหนึ่ง

ฉะนั้น เดิมทีควรเป็นเวลาที่ต้องโมโห หยวนชิงหลิงกลับอ่อนลง พูดว่า “วางใจเถอะ หากนางมา ข้าไม่ทำให้นางต้องลำบากใจ นอกเสียจาก นางจะหาเรื่องเอง”

อ๋องฉีอึ้งไป เดิมทีเขาได้เตรียมรับมือกับการโต้กลับที่แสบทรวงของหยวนชิงหลิงหลังจากพูดประโยคนั้นออกไป แต่ตอนนี้กลับไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี

ได้แต่เอ่ยเบาๆว่า “นางคงไม่หาเรื่องให้ตัวเองแน่นอน เจ้าไม่รู้นิสัยใจคอนาง นางดีมาก”

หยวนชิงหลิงอืมหนึ่งเสียง เดินไปข้างเตียง กลับเห็นว่าหยู่เหวินเห้าได้ตื่นขึ้นมาแล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เบิกตากว้างมองมาที่พวกเขา

เขาค่อยๆเก็บสายตากลับมา จ้องไปที่บาดแผลบนหน้าผากของหยวนชิงหลิง

หยวนชิงหลิงยื่นมือออกไปลูบสักพัก แผลแห้งไปแล้ว รอยเลือดยังไม่ทันได้เช็ด ออก