บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 36

บทที่ 36 ไปตายซะ

หลังจากหยวนชิงหลิงให้ยาแก่เขาแล้ว ก็กลับไปเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้ามาใหม่ เห็นฉู่หมิงชุ่ยพาสาวใช้กำลังเข้าไปที่ลานบ้าน

นางสวมชุดกระโปรงสีฟ้าสดใสปักลวดลายดอกไม้สวยงาม แขนเสื้อกว้างขอบสีเขียว ที่เอวยังคาดเครื่องประดับสีเดียวกัน ทำให้เอวระหงยิ่งดูอรชรมากขึ้น ดูอ่อนช้อยน่าหลงใหล

มวยผมที่เกล้าขึ้น ยังมีที่ปักผมรูปหางหงส์หยกดิ้นทองประดับอยู่ ใบหูที่ขาวสะอาดมีต่างหูรูปโคมไฟสีทองประดับอยู่ ขณะเคลื่อนไหว ต่างหูกระทบผิว เกิดเสียงที่ไพเราะเพราะพริ้ง

อ๋องฉีเห็นนางมา ก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน เดินเข้าไปจูงมือนาง ，“นั่งรถม้าเหนื่อยหรือไม่ ”

ฉู่หมิงชุ่ยตอบด้วยสีหน้าอ่อนโยน เสียงอ่อนหวาน “ไม่เหนื่อย”

ทั้งสองนิ้วมือประสานกัน เดินขึ้นบันไดหินไปพร้อมกัน

หยวนชิงหลิงยืนอยู่หน้าประตู มองฉู่หมิงชุ่ยด้วยสีหน้าราบเรียบ

ฉู่หมิงชุ่ยดึงมือที่ประสานอยู่กับอ๋องฉีออกอย่างแนบเนียน โค้งร่างให้กับหยวนชิงหลิง

“คำนับพระชายาฉู่”

“อืม”หยวนชิงหลิงตอบรับคำหนึ่ง

อ๋องฉีรู้สึกเคือง ตามธรรมเนียมแล้ว นางก็ควรจะพูดทักทายกลับมาคำหนึ่ง แต่ไม่ใช่คำว่าอืม

อืมอะไรกัน วางท่าอะไรกัน

ฉู่หมิงชุ่ยยื่นมือไปกดหลังมือของเขาเอาไว้ หันไปยิ้มส่ายหน้าให้เขา เหมือนกับให้สัญญาณว่าไม่จำเป็นต้องถือสานาง

อ๋องฉีมองฉู่หมิงชุ่ยที่แยกแยะและมีเหตุผลเช่นนี้ ก็อดที่จะสงสารพี่ห้าไม่ได้ ที่รับเอาผู้หญิงเช่นนี้มาเป็นพระชายา ช่างเป็นเวรกรรมจริงๆ

“พวกเราเข้าไปกันเถอะ”อ๋องฉีอยากจะดึงมือของฉู่หมิงชุ่ยอีกครั้ง แต่ฉู่หมิงชุ่ยกลับก้าวเข้าไปก่อนแล้ว

หยวนชิงหลิงไม่ได้ตามเข้าไป แต่ยังคงยืนอยู่ข้างประตูมองดู และฟังอย่างเงียบๆ

ฉู่หมิงชุ่ยเดินไปถึงข้างเตียง ช้อนสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยและร้อนใจ“ท่านอ๋องรู้สึกดีขึ้นหรือไม่ ”

สายตาของนางจ้องนิ่งไปที่บาดแผลบนหน้าผากของเขา ในใจรู้สึกสะท้าน

แม้จะเป็นถึงเพียงนี้ แต่เขาก็ยังคงหล่อเหลาทำให้ใจนางเต้นไม่เป็นระส่ำ

บุรุษคนนี้ ทำไมไม่พยายามสักหน่อยนะ หากเขาได้เป็นองค์รัชทายาท นางคงไม่ต้องทำเช่นนี้

ในใจเกิดความเศร้าขึ้นมาชั่ววูบ มองสายตาของเขา ก็อดไม่ได้ที่จะเสียใจระคนโมโหอยู่หลายส่วน

หยู่เหวินเห้านั้นดูแล้วสงบเป็นอย่างมาก กระทั่งยังยิ้มเรียบๆ “ไม่เป็นอะไรมากแล้ว ขอบคุณพระชายาฉีที่มาเยี่ยม”

“ท่านกับข้า ก็เหมือนพี่น้องกัน คำว่าขอบคุณ ก็ไม่จำเป็นต้องพูดแล้ว”ฉู่หมิงชุ่ยเอ่ยเบาๆ ใบหน้าที่สวยงามที่แต่งแต้มไว้อย่างประณีต มีเพียงความเศร้าฉาบเคลือบเอาไว้

อ๋องฉียืนอยู่ด้านหลังนาง ย่อมมองไม่เห็นสีหน้าของนาง

คำพูดของหยู่เหวินเห้าที่มีต่อนางนั้นคลุมเครือ แต่ยิ้มที่มุมปากกลับแช่ค้างไว้

“เป็นใครกันแน่ที่โหดร้ายได้ถึงเพียงนี้”ฉู่หมิงชุ่ยถามขึ้น

อ๋องฉีเอ่ยเสียงเย็น “หากรู้ว่าเป็นผู้ใด ข้าจะสับมันเป็นชิ้นๆ”

ฉู่หมิงชุ่ยหันกลับไปมองเขาแวบหนึ่ง สายตามีแววระอาอยู่บ้าง แล้วก็หันกลับไปมองหยู่เหวินเห้า “ท่านอ๋องเองคงรู้อยู่แก่ใจ ว่าเป็นใครกัน ลงมือหนักหนาขนาดนี้ เพราะอะไรกัน”

สายตาของหยู่เหวินเห้าเหนื่อยหน่าย “ไม่รู้”

ฉู่หมิงชุ่ยรู้สึกสับสนอยู่บ้าง “แม้แต่ท่านอ๋องยังไม่รู้ แล้วจิงจ้าวฝู่ตรวจสอบได้ความหรือยัง”

“ยังไม่มีคนมารายงาน ”อ๋องฉีแทรกขึ้น

ฉู่หมิงชุ่ยอ่อหนึ่งเสียง แล้วก็ยืนอยู่อย่างนั้นไม่รู้จะพูดอะไรดี

กลับเป็นหยู่เหวินเห้าที่ค่อยๆปิดตาลง ราวกับง่วงนอนเป็นหนักหนา

อ๋องฉีเห็นดังนั้น ก็เอ่ยว่า “ชุ่ยเอ๋อร์ เจ้ากลับไปก่อนเถอะ พี่ห้าต้องพักผ่อนแล้ว”

ฉู่หมิงชุ่ยตอบรับเสียงหนึ่ง มองหยู่เหวินเห้าแล้วพูดว่า “หากท่านอ๋องรู้ว่าใครเป็นคนร้าย ก็พูดออกมาเถอะ”

หยู่เหวินเห้าไม่พูดอะไร ราวกับนอนหลับไปแล้ว

อ๋องฉีมองฉู่หมิงชุ่ยแวบหนึ่ง ทำไมนางทำเหมือนกับเป็นห่วงคนร้ายนักหนา ตรงกันข้ามไม่เห็นถามถึงอาการบาดเจ็บของพี่ห้าบ้างเลย

“ไปเถอะ”เขาเอ่ยพร้อมกับจูงมือของฉู่หมิงชุ่ย