บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 37

บทที่ 37 ไม่สนใจ

　　สวีอีใช้สายตาส่งหยวนชิงหลิงที่เดินจากไปอย่างโมโห แต่ยังคงประหลาดใจ เอ่ยว่า “ไม่รู้ว่าทำไมนางต้องยั่วให้ท่านอ๋องโมโหด้วย ถูกตีอีกแล้ว”

ทังหยางกลับเดินเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว เห็นหัวคิ้วของหยู่เหวินเห้ามีเลือดซิบ ใบหน้าขาวซีดก็มีรอยฝ่ามือเช่นกัน เอ่ยขึ้นด้วยเสียงขรึมอย่างควบคุมไม่ได้ “สวีอี รีบไปเอายาผงมา ”

สวีอีรีบสาวเท้าเข้าไปดู เอ่ยอย่างโมโห “นางกล้าตีท่านอ๋องหรือ”

“รีบไปเอายามาเถอะ”ทังหยางรีบพลักเขาออกไป

หยู่เหวินเห้าเอ่ยเสียงเรียบ “ไม่ต้องแล้ว”

ทังหยางยังคงยืนยัน แต่พอสวีอีเอายากลับมาแล้ว หยู่เหวินเห้ากลับพูดว่า “ไม่ต้องใช้ยาหรอก นางใส่ยาให้ตั้งแต่ต้นแล้ว”

สวีอีไม่เข้าใจ อดไม่ได้ที่จะบ่นขึ้น “ท่านอ๋อง นางกล้าตีท่าน ทำไมท่านยังใช้ยาของนางอีก ตอนนี้นางกำเริบใหญ่แล้ว”

หยู่เหวินเห้าไม่สนใจเขา เพียงแต่พูดกับทังหยางว่า “เจ้าส่งยาไปให้นางที น้ำจื่อจินน่าจะออกฤทธิ์แล้ว เมื่อครู่ข้าได้ยินนางพูดว่าผีหลอก”

“เกิดภาพหลอนหรือ”ทังหยางเข้าใจทันที “พระชายาเข้าใจท่านอ๋องผิดแล้ว”

หยู่เหวินเห้าเอ่ยเสียงเย็น “เข้าใจผิดอะไรกัน ไม่ได้จะทำให้นางรู้สึกตัวเสียหน่อย รอให้ข้าหายดีแล้ว จะตีสั่งสอนนางหนักๆ”

สวีอีพยักหน้าเห็นด้วยอยู่ข้างๆ “สมควรแล้ว ”ท่านอ๋องช่างน่าเกรงขาม อดใจรอแทบไม่ไหว

ทังหยางมองเขาด้วยสายตาไม่สู้ดีนัก “เจ้าอยู่เฝ้าท่านอ๋องอยู่ที่นี่ ข้าไปประเดี๋ยวก็มา ”

“ได้ ”สวีอีตอบรับ

หยวนชิงหลิงเดินกลับหอเฟิ่งหยีอย่างโมโห

ลู่หยากำลังเช็ดโต๊ะ เห็นนางกลับมา ก็เอ่ยอย่างประหลาดใจ “พระชายาท่านไม่ใช่อยู่ที่ตำหนักของท่านอ๋องหรือ”

หยวนชิงหลิงพยักหน้า หยู่เหวินเห้าได้รับบาดเจ็บ คนในจวนต่างก็รับรู้ เพียงแต่เรื่องที่เจ็บสาหัสนั้น ไม่ได้บอกให้คนภายนอกรู้ แม้กระทั่ง ไม่กล้าที่จะรายงานให้เสด็จแม่ของหยู่เหวินเห้ารู้ด้วยซ้ำ

ฮ่องเต้ได้มีคำสั่ง ไม่ให้ส่งข่าวคราวแม้แต่น้อยให้วังหลังได้รับรู้ แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไท่ซ่างหวงกลับรู้เรื่องเข้า

“พระชายา ท่าน”ลู่หยาเห็นสีหน้าของนางไม่ค่อยดีนัก นึกถึงท่าทีร้องไห้ของนางเมื่อหลายวันก่อน ร่างกายก็สั่นเทาอย่างไม่รู้ตัวชั่วครู่ “บ่าวออกไปเอาน้ำชามาให้นะเพคะ”

“ขอบใจ”หยวนชิงหลิงพูด

ลู่หยาอึ้งไปสักครู่ เดินออกไปอย่างลังเล พูดขอบใจด้วย

ลู่หยาเพิ่งออกไป ทังหยางก็มาถึง

หยวนชิงหลิงเห็นเขาเข้ามา ก็เอ่ยเสียงเย็น “ทำไม เขาให้ท่านมาส่งข่าวความโมโหหรืออย่างไร ไม่จำเป็น ”

ทังหยางส่ายหน้าเบาๆ เอาขวดยาสีขาวที่สลักลายดอกบัวออกมาจากแขนเสื้อ ก“ยานี้ ท่านอ๋องให้ข้าน้อยส่งมาให้พระชายา ”

“ยา”หยวนชิงหลิงมองขวดที่ทำขึ้นอย่างประณีต รับมาเปิดฝาและเทออกมาเม็ดหนึ่ง เป็นยาเม็ดสีแดงเข้ม เม็ดเล็กๆ

“หากพระชายาเห็นภาพหลอน เช่นเห็นผี สามารถกินเม็ดหนึ่งก็จะไม่เป็นไรแล้ว”ทังหยางพูด

“ข้าไม่เป็นอะไรสักหน่อย จะเห็นภาพหลอน……”นางหยุดคำพูดกะทันหัน มองขวดยาอย่างตะลึง เขาคงไม่ได้คิดว่านางจะเป็นเหมือนคนรับใช้ที่ขโมยของคนนั้นหรอกนะ

หลังจากดื่มน้ำจื่อจินแล้วก็เกิดภาพหลอน

เหมือนนางจะตะโกนคำว่าผีหลอกออกไปคำหนึ่ง

“เขาตีข้า เพราะคิดว่าข้าเกิดภาพหลอนหรือ”หยวนชิงหลิงยืนขึ้นแล้วถามออกไป

ทังหยางพยักหน้า “ใช่แล้ว สำหรับท่านอ๋องที่เจ็บสาหัส ฝ่ามือนี้น่าจะใช้แรงทั้งหมดที่เขามีแล้ว ที่หัวคิ้วมีบาดแผล เลือดซึมด้วย”

คำพูดของทังหยาง ไม่ได้มีแววกล่าวโทษใดๆ แต่มองสายตาของหยวนชิงหลิงแล้วกลับรู้สึกมีความหมายอยู่เล็กน้อย

หยวนชิงหลิงยืนขึ้น “ไปดูแผลของเขาก่อน”

“พระชายากินยาก่อนเถอะ”ทังหยางพูด

หยวนชิงหลิงถามทังหยาง “กินยานี้แล้ว ก็จะสามารถถอนพิษน้ำจื่อจินได้หรือ”

ทังหยางลังเลอยู่สักพัก “อย่างน้อย ก็สามารถชะลอได้”

“จะต้องทำอย่างไรจึงจะสามารถถอนพิษทั้งหมดได้”