บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 374

แต่เสียดาย นางยังไม่ทันได้เดินมา หยู่เหวินเห้าก็จูงมือหยวนชิงหลิงหันตัวเดินไปแล้ว

นางหวงหยุดฝีเท้า อย่างผิดหวัง

ไม่เห็นว่านางกำลังเดินมาหรือ? นางตัวโตเด่นขนาดนี้ สีเสื้อผ้าสดใสขนาดนั้น น่าจะยากที่จะมองไม่เห็นนาง?

ช่างตาบอดจริง

นางหวงมองดูเงาหลังของพวกเขาอย่างโศกเศร้า ทันใดนั้นก็ไม่รู้ว่าจะตามไปหรือเดินกลับดี

ทางนั้น สองคนที่รีบเดินกลับมา หยวนชิงหลิงไม่ได้หันกลับไปมอง เพียงแค่ถามขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “ตามมาไหม? ตามมาอยู่หรือเปล่า?”

“ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้า น่าจะไม่ได้ตามมาแล้ว”หยู่เหวินเห้ากระซิบพูดขึ้น

หยวนชิงหลิงถอนหายใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ช่วงนี้การได้ยินของข้าเสื่อมลงมาก ท้องครั้งหนึ่งโง่ไปสามปีจริงๆ”

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “ฉลาดน้อยหน่อยก็ดี เจ้าควรที่จะฉลาดน้อยหน่อย ฉลาดเกินไปรับมือยาก”

“เจ้ายังจะรับมือข้า?”หยวนชิงหลิงกลอกตาขึ้นบนมองดูเขา

หยู่เหวินเห้ารีบพูดขึ้นว่า “ไม่กล้า ไม่กล้า แค่พูดไปงั้นๆแหละ ที่รักอย่าโกรธเลยนะ”

“ใช่ เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยมาถึงหรือยัง?”หยวนชิงหลิงคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้ในทันใด

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นว่า “น่าจะมาถึงมะรืนนี้ ได้ยินมานะ ข้าไม่ได้ใส่ใจ”

เพียงแค่สั่งคนเฝ้าดูอยู่ตลอดแค่นั้น

เหมือนเจอศัตรูตัวฉกาจ

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “เรื่องของหลอกุ้ยผิน หวังว่าโสวฝู่จะสามารถจัดการได้โดยเร็ว”

พูดถึงเรื่องนี้ หยู่เหวินเห้ายังค่อนข้างรู้สึกหงุดหงิด พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าเหมือนคนขี้ขลาดไร้ประโยชน์ อะไรก็ทำไม่ได้”

หยวนชิงหลิงหันไปกอดเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋องผู้น่าสงสาร ข้าทำให้เจ้าต้องเหนื่อยแล้ว เดิมทำงานอยู่ในกรมการพระนครอยู่ดีๆ หากไม่ใช่เพราะข้าไม่เห็นด้วยกับเรื่องที่ให้เจ้ามีชายารอง ก็คงไม่ทำให้เจ้าถูกเสด็จพ่อไล่ออก”

“เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้า? เดิมก็ถูกพักงานอยู่แล้ว”หยู่เหวินเห้าพูดขึ้น แต่ก็มีความสุขที่สามารถทำให้นางเห็นใจ และจึงทำท่าทีน่าสงสาร

ทั้งสองคนกอดกันอยู่สักพัก เสียงของหมอหลวงเฉาดังขึ้นอยู่ทางด้านนั้นว่า “ท่านอ๋อง หักห้ามไว้ หักห้ามใจไว้”

หยวนชิงหลิงผลักเขาออกอย่างจนใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ช่วงนี้เขาวุ่นวายมาก”

“อดทนหน่อยเถอะ” หยู่เหวินเห้าหันไปส่งสายตาดุใส่หมอหลวง พร้อมพูดขึ้นว่า “หักห้ามอะไร? ข้าจะกอดนางก็ไม่ได้เชียวหรือ?”

“กอดแน่นไป อาจจะส่งผลกระทบต่อท้อง อีกอย่าง กอดไปนานๆ ใครจะไปรู้ว่าท่านอ๋องจะไม่....แค๊กๆ” สายตาของหมอหลวงค่อยๆหันหนี

หยู่เหวินเห้าโกรธจัด จูงมือหยวนชิงหลิงเดินเข้าห้องไป

หมอหลวงเฉาถอนหายใจ ง่ายไหม? ง่ายไหม?

ผ่านไปสองวัน พระชายาซุนกับพระชายาจี้ก็มาพร้อมกัน

ปกติสองคนนี้ไม่ถูกกัน ครั้งนี้มาพร้อมกัน ทำให้หยวนชิงหลิงค่อนข้างแปลกใจ

แต่พระชายาซุน พูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “เจอกันที่ด้านนอกพอดี จึงเข้ามาด้วยกัน ช่วงนี้พระชายาจี้สบายดีไหม?”

พระชายาจี้ก็พูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “ขอบคุณพระชายาซุนที่ห่วงใย ไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว”

“นั่นเป็นเพราะความดีความชอบของพระชายาอ๋องฉู่ เห็นทีพระชายาจี้จะต้องขอบคุณพระชายาอ๋องฉู่เป็นอย่างดีเสียแล้ว”

หยวนชิงหลิงฟังเสียงพระชายาพวกนี้ แล้วก็ค่อนข้างเริ่มปวดหัว

พระชายาซุนมาเพื่อบอกข่าวหนึ่ง ให้กับหยวนชิงหลิง

ยังไงก็ไม่ใช่ความลับ ดังนั้นนางจึงไม่สนใจว่าพระชายาจี้จะอยู่ด้วยหรือไม่ พูดกับหยวนชิงหลิงด้วยสีหน้าอมทุกข์ว่า “เกิดเรื่องกับชายาเจ้าสามแล้ว”

พระชายาเว่ย？

หยวนชิงหลิงอึ้ง แล้วถามขึ้นว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“เมื่อวานกระโดดลงมาจากห้องใต้หลังคา ขาหักไปข้างหนึ่ง”พระชายาซุนถอนหายใจ

หยวนชิงหลิงคิดถึงอาการป่วยของนาง หากอาการป่วยยังคงร้ายแรงต่อไปเรื่อยๆ ช้าเร็วนางก็ต้องตาย

แต่ว่านางกำลังไปดูพระชายาเว่ยที่หวังจะฆ่าตัวตาย แสดงท่าทีมีความสุข จะไม่ค่อยเหมาะสม

รถม้ามาถึงจวนอ๋องเว่ย วันนี้อ๋องเว่ยก็จะต้องไปยังประตูเมือง ตอนนี้กำลังรวมพลกันอยู่ที่กรมทหาร

ขุนนางในจวนอ๋องเว่ยนำทางพาพวกนางไปยังห้องพระชายาเว่ย

ภายในห้องพระชายาเว่ยก่อไฟไว้ ค่อนข้างอบอุ่น

หยวนชิงหลิงเห็นภายในห้องตกแต่งอยู่อย่างงดงามประณีต ห้องภายในและภายนอกคั่นด้วยม่านไม้ไผ่อันประณีต บนม่านไม้ไผ่วาดภาพไว้อย่างงดงาม ข้างบนยังมีกลอน

ภายในห้องฟุ้งไปด้วยกลิ่นยาสมุนไพร ตอนที่สาวใช้พาเข้าไป ยังคงสามารถได้ยินเสียงของพระชายาเว่ยดังขึ้น

เป็นสิ่งร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวด

พระชายาซุนรีบเร่งก้าวเดินเข้าไป

หยวนชิงหลิงกับพระชายาจี้ก็เดินเข้ามาพร้อมกัน

เห็นเพียงม่านห้อยลงมา ข้างในมีสาวใช้คอยรับใช้อยู่หน้าเตียง พระชายาซุนเข้าไปแล้ว ได้ยินน้ำเสียงคำพูดตำหนิของนางว่า “เจ็บไหม? ทำไมเจ้าถึงทำเช่นนี้?”

หยวนชิงหลิงส่ายหัว พระชายาซุนคนนี้ เมื่อกี้ยังสั่งให้พระชายาจี้ไม่ต้องว่านาง ตนเองกลับพูดขึ้นมาเสียก่อน

พระชายาเว่ยฮัมสองที “เจ้ามาแล้วหรือ?”

“ข้าพาพระชายาอ๋องฉู่มา ให้นางช่วยระงับความปวดให้กับเจ้า”พระชายาซุนพูดขึ้น

หยวนชิงหลิงจึงเปิดม่าน แล้วก็เข้าไป

เห็นพระชายาเว่ยนอนอยู่บนเตียง เส้นผมกระจายอยู่บนหมอน สีหน้าขาวซีด หน้าผากมีบาดแผล ปากก็บวมทุลักทุเลอย่างมาก

นางเดินเข้าไปหา พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “เจ็บมากไหม?”

พระชายาเว่ยหลับตาลง พร้อมตอบว่า “ขอบใจที่เจ้ามา ก็ค่อนข้างเจ็บอยู่ อดทนได้บ้าง....โอ้ย ที่จริงก็ทนไม่ไหว เจ็บปวดมาก”

หยวนชิงหลิงใช้ให้พระชายาซุนหลีกหน่อย แล้วก็เปิดผ้าห่มมองดูขาของนาง