บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 386

อ๋องเว่ยตกใจ ถามขึ้น “วิชาลวงตาอะไร? ใครมีวิชาลวงตา?”

เสียงของพระชายาเว่ยที่ต้านลมอยู่ไม่ค่อยจะชัดเจนนัก “มันไม่เกี่ยวกับวิชาลวงตา ข้าเองก็เคยถูกวิชาลวงตา แต่ข้าก็ยังคงจำคนที่ข้ารักได้ว่าเป็นใคร”

อ๋องเว่ยร้อนใจแล้ว “เจ้ากำลังพูดอะไรกันแน่?”

พระชายาเว่ยไม่สนใจเขา หันหน้าไปมองกู้จือ แล้วถาม “เจ้าเคยใช้วิชาลวงตากับข้าหรือไม่?”

กู้จือร้องไห้พูด “พระชายา ข้าไม่เคยใช้ ข้านั้นเลอะเลือนไปชั่วขณะถึงได้อยู่กับท่านอ๋อง ท่านปล่อยข้าไปเถอะ”

พระชายาเว่ยยิ้มอย่างเย็นชา “เจ้าไม่ได้เลอะเลือนไปชั่วขณะ เจ้านั้นได้วางแผนไว้แต่แรกแล้ว แต่ตอนนั้นข้าไม่รู้ อย่างไรก็ตาม ข้ากำลังถามเจ้าเรื่องวิชาลวงตา เจ้ามาพูดเรื่องพวกนี้ทำไม? ข้าไม่ได้สนเรื่องที่พวกเจ้าอยู่ด้วยกัน”

อ๋องเว่ยเห็นกู้จือร้องไห้จนเกือบจะเป็นลมแล้ว ด้วยความโมโห ก็หยิบก้อนเงินออกมาหนึ่งก้อนเขวี้ยงไปทางพระชายาเว่ย

พระชายาเว่ยหลบไม่พ้น ก้อนเงินถูกปาเข้าที่หน้าผากของนาง เดิมหน้าผากของนางก็มีแผลอยู่แล้ว ตอนนี้ เลือดก็ไหลออกมาอีก

แต่นางไม่ได้ล้มลงไป ก้อนเงินก้อนนั้นกลับได้ร่วงลงไปข้างล่าง ถูกประชาชนแย่งกัน

มีดสั้นของนาง จี้อยู่ที่หลังมือของกู้จือ เมื่อแทงมีดลงไป เลือดสดก็พุ่งออกมา กู้จือกรีดร้อง เจ็บจนสั่นไปทั้งตัว มองนางอย่างหวาดกลัว

ใบหน้าของพระชายาเว่ย ค่อยๆแปลเปลี่ยนไปเป็นความมืดมนและเย็นชา

เลือดได้ไหลลงมาปกคลุมใบหน้าของนาง เพิ่มความหวาดกลัวและมืดมนไม่น้อย

อ๋องเว่ยคิดไม่ถึงว่านางจะลงมือทำร้ายคน เขาสูดลมหายใจเข้า กล่าวอย่างเย็นชา “นางชุย เจ้ามันช่างโหดร้ายนัก เสียแรงที่เมื่อก่อนข้าคิดว่าเจ้านั้นเป็นคนที่จิตใจมีเมตตา อ่อนโยน มีคุณธรรม”

ตัวพระชายาเว่ยเองก็หัวเราะขึ้นมา หันหน้าไปเหมือนคนที่ไร้เดียงสา “จิตใจมีเมตตา? หลายปีมานี้ไม่ใช่แบบนี้หรอกหรือ?”

“เจ้าอย่าเพิ่งมาพูดจาไร้สาระ เจ้าบอกข้า ต้องทำยังไงเจ้าถึงจะยอมปล่อยกู้จือ” อ๋องเว่ยกล่าวอย่างขยะแขยง ไม่อยากจะเกี่ยวพันกับนางเลยจริงๆ

พระชายาเว่ยค่อยๆปีนขึ้นไปบนกำแพง แล้วนั่งลง สองขาห้อยอยู่กลางอากาศ คนที่อยู่ด้านล่าง ต่างอุทานกันออกมา

ดวงตาของอ๋องเว่ยเบิกกว้าง “นางชุย เจ้าคิดจะทำอะไร?”

พระชายาเว่ยค่อยๆหันหน้ากลับมา ส่งยิ้มให้เข้า

รอยยิ้มนั้น เหมือนกับเด็กสาวที่ไร้เดียงสาในปีนั้น เพียงแต่คิ้วและแววตา ล้วนเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า

“ช่างเถอะ ข้าไม่โทษเจ้าแล้ว เป็นเพราะข้าเลือกผิดเอง” นางพูดอย่างเงียบๆ

“เจ้าลงมาก่อน เจ้าคิดจะทำอะไร? เจ้าลงมาก่อน” หัวใจของอ๋องเว่ยเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง และเขาเห็นความอยากตายที่เด็ดเดี่ยวในดวงตาของนาง

“ข้าได้ยินเสียงร้องไห้ของเขา เขาบอกว่าตัวคนเดียวมันน่ากลัว บอกให้ข้าไปอยู่เป็นเพื่อนเขา ข้าจะปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวไม่ได้ เขาเดียวดายเหลือเกิน........” พระชายาเว่ยพูดพึมพำคนเดียว

อ๋องเว่ยคำรามด้วยความโกรธ “เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เจ้ายังคิดถึงลูกที่มีกับไอ้ชั่วคนนั้นอีกเหรอ?”

“หยู่เหวินเว่ย!” ด้านหลังของอ๋องเว่ย ทันใดนั้นก็ดังขึ้นด้วยเสียงตะโกนที่มีความโกรธ

อ๋องเว่ยหันไปมอง ก็เห็นพระชายาฉู่หยวนชิงหลิงถูกคนพยุงเดินขึ้นมา หน้าที่ซีดขาวของนาง หน้าผากยังไหลไปด้วยเม็ดเหงื่อ

เป็นแม่นมอู๋ที่ไปตามหยวนชิงหลิงที่จวนเจ้าพระยา แจ้งว่าพระชายาเว่ยจ้างคนมาจับตัวของกู้จือไปที่ประตูเมือง อีกอย่างพระชายาเว่ยได้ตรวจประวัติความเป็นมาและเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดในปีนี้แล้ว นางเลยรีบตามมา

เพิ่งจะขึ้นมาถึงประตูเมือง ก็ได้ยินคำพูดคำนั้นของอ๋องเว่ย โกรธจนนางก็อยากจะฆ่าคนแล้ว