บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 387

ด้านลง ฝูงชนรีบถอยออกห่าง

มีร่างสีขาวร่างหนึ่งพุ่งตัวเข้ามา กลับรับตัวนางไว้ไม่ได้ แต่สามารถนอนลงอย่างรวดเร็ว ให้นางตกลงมาบนร่างกายของตัวเอง

เลือดกระจายอยู่บนพื้น

หยวนชิงหลิงมองไปที่เลือดสดสีแดง ร่างกายของนางก็เย็นไปทั่วร่าง

นางหันกลับมา ดวงตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังและความโกรธ นางหยิบไม้ปราบออกมาจากแขนเสื้อ กระโจนเข้าไปแล้วตีไปที่อ๋องเว่ย

อ๋องเว่ยไม่ได้หลบ เขายืนตกตะลึงอยู่ตรงนั้น มือที่ยื่นออกไป เป็นเวลานานก็ไม่ได้ดึงมันกลับมา

ไม้นี้ของหยวนชิงหลิง ใช้แรงทั้งหมดของร่างกาย ฟาดลงมาที่หัวของเขา ตีจนเลือดไหล อ๋องเว่ยก็ล้มลงไปทันที

“ท่านอ๋อง!” กู้จือตกใจมาก มองไปที่หยวนชิงหลิงทันที ไม้ปราบของหยวนชิงหลิงกลับกวาดมากี่ครั้ง ครั้งนี้ได้ฟาดไปบนตัวของกู้จือ

อันที่จริง นางไม่รู้ว่าตัวเองนั้นตีใคร นางเพียงแค่รู้สึกว่าตาของนางเต็มไปด้วยเลือด เพราะการกระโดดลงไปอย่างสิ้นหวังของพระชายาเว่ย ใจนั้นเย็นวาบ ร่างกายก็เย็น อยากที่จะระบายมันออกมา อยากที่ตีมันสองคนที่อยู่ตรงหน้าให้ตาย

จนกระทั่งหมันเอ๋อมาลากตัวนางออก นางจึงค่อยๆนั่งลงบนพื้น หายใจอย่างหอบ ในใจนั้นเจ็บปวดอย่างมาก

นางไม่เคยสงสารใครแบบนี้มาก่อนเลย สงสารในสิ่งที่พระชายาเว่ยประสบทั้งหมด

นางทำอะไรผิด? ทำไมต้องเป็นแบบนี้?

“พระชายา คนยังมีลมหายใจอยู่!” ด้านล่าง ดังขึ้นมาด้วยเสียงของอะซี่

หยวนชิงหลิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก็ไม่ได้สนว่าตัวเองนั้นตั้งครรภ์อยู่ รีบลุกขึ้นก็จะวิ่งลงไป

หมันเอ๋อที่ตกใจก็รีบพยุงนาง ลงไปพร้อมกับนาง

กล่องยาขณะที่ลงมาจากหอคอย ก็ได้หยิบมันออกมาต่อหน้าต่อตาหมันเอ๋อ ทำให้หมันเอ๋อตกจนเซ เกือบจะล้มลงไปแล้ว

พระชายาถูกอะซี่กอดไว้ในอ้อมแขน ชายชุดขาวร่างกายเต็มไปด้วยเลือด เอื้อมมือกุมหัวของพระชายาเว่ยเอาไว้ บนหัว เลือดยังไหลอยู่ มือของชายผู้นั้น ก็เปื้อนเลือดเช่นกัน ใบหน้าของเขาก็ซีดมาก แต่ยังคงกุมหัวของนางไว้อย่างแน่นๆ

หยวนชิงหลิงวางกล่องยาลง รีบเปิดมันออก รีบฉีดยาห้ามเลือด ฆ่าเชื้อ ช่วยชายชุดขาวทำแผล

นางยื่นมือไปกดหน้าอกของพระชายาเว่ย เพราะมีเลือดไหลออกจากปาก คาดว่านางมีเลือดออกจากบาดแผลภายใน ตกลงมาจากความสูงขนาดนั้น มีความเป็นได้ที่ซี่โครงจะหัก เสียบเข้าไปยังปอดหรืออวัยวะภายในอื่นๆ

หยวนชิงหลิงทำทุกอย่างเหมือนเครื่องจักรกล โดยไม่ได้คิดอะไรเลย เพียงแค่ต้องการให้นางสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไป

นางรู้ว่าพระชายาเว่ยมีความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่รอด แต่คำพูดประโยคสุดท้ายของอ๋องเว่ย ทำให้นางสิ้นหวัง

มีคนมากมายเข้ามาช่วยเหลือ หยวนชิงหลิงลุกขึ้น สั่งให้คนเตรียมแปลหาม มีคนถามว่าแปลหามคืออะไร นางก็ตอบทุกอย่าง

ในความตกใจความวุ่นวาย นางเห็นอ๋องเว่ยอุ้มกู้จือลงมา ปากของกู้จือมีเลือดซึมออกมา

อ๋องเว่ยอุ้มกู้จือมายังด้านหน้าของหยวนชิงหลิง ขวางทางนางเอาไว้

“เจ้าช่วยนาง ช่วยนางด้วย” หัวของอ๋องเว่ยก็มีเลือดออก มันเป็นแผลที่หยวนชิงหลิงตีเมื่อกี้

หยวนชิงหลิงมองกู้จือแวบหนึ่ง เห็นเลือดที่มุมปากของนางมีสีดำปนอยู่เล็กน้อย แม่นมอู๋ก็เข้ามา กล่าวอย่างเย็นชา “พระชายาวางยานาง ยาถอนพิษมีเพียงแต่พระชายาที่ปรุงเป็น หากพระชายาตายไป นางก็ไม่รอด”

หยวนชิงหลิงรู้ มันเป็นวิธีแก้แค้นของพระชายาเว่ย

หากนางตาย กู้จือก็ไม่รอด

อ๋องเว่ยฟังจบ ก็ถอนหายใจยาว แววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “ทำไมถึงได้มีผู้หญิงที่โหดเหี้ยมแบบนี้?”

หยวนชิงหลิงมองดูเขาอย่างนิ่งๆประมาณสามวินาที จากนั้นก็ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดของร่างกาย ตบไปที่หน้าของเขา “แม่งไปตายซักเถอะ!”

ชายชุดขาวที่มาช่วยพระชายาเว่ยเอาไว้ได้บุกเข้ามา กระทืบไปที่หน้าท้องของอ๋องเว่ย ตัวของอ๋องเว่ยกระเด็นออกไปทันที แต่เขายังคงอุ้มกอดกู้ซือเอาไว้อย่างไม่ยอมปล่อย