บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 398

หยวนชิงหลิงถามอีกว่า “ตอนนี้อ๋องเว่ยอยู่ที่ใด”

“ยังอยู่ที่จวนเจ้าพระยาจิ้ง ไม่ยอมไปไหน กู้ซือก็ไร้หนทางจะลากตัวเขาออกไป เขาเหมือนคนบ้าเสียสติไปแล้ว” อะซี่เอ่ยพลางถอนหายใจ

“กู้ซือก็ไม่มีวิธีการเอาเขาให้อยู่หรือ” หยวนชิงหลิงตกใจ

อะซี่ส่ายหน้าพลางเอ่ยว่า “ที่สำคัญคือเขาแย่งดาบของกู้ซือไป เขาเองก็บ้าคลั่งขนาดนั้น กู้ซือเกรงว่าถ้าบีบบังคับมากไป อาจจะทำร้ายคนอื่นๆได้ นี่จึงให้ข้า รีบกลับมาเชิญท่านไป”

รถม้ามาถึงจวนเจ้าพระยาจิ้ง อะซี่กับหมันเอ๋อประคองหยวนชิงหลิงเข้าไป

มาถึงเรือนที่ให้จวิ้นจู่จิ้งเหอพักรักษาตัวอยู่ ก็เห็นข้างในวุ่นวายเต็มไปหมด มีคนกว่าสิบคนยืนอยู่ตรงทางเดินข้างหน้า เฝ้าประตูเอาไว้ แม้แต่ฮูหยินใหญ่และพี่หลุนเหวินก็ออกโรงด้วยตนเอง

ในมือของอ๋องเว่ยกำดาบยาวเอาไว้ ยืนอยู่ด้านล่างต้นฉัตร สีหน้าวิตถาร สายตามีแววนิ่งขรึมและคลุ้มคลั่ง มีเส้นเลือดฝอยสีแดงเต็มไปหมด

สีหน้าของเขาหมองคล้ำมาก รอบดวงตาก็ดำสนิท ราวกับไม่ได้นอนมาเป็นเวลานาน เหมือนคนทั้งคนได้เข้าสู่ห้วงแห่งความเงียบสงัดและรอเวลาที่จะปะทุเอาความบ้าคลั่งออกมาทุกขณะ

กู้ซือยืนอยู่ตรงหน้าเขา ระยะห่างประมาณหนึ่งจั้ง และไม่กล้าเข้าใกล้ไปมากกว่านี้ สายตาจ้องเขม็ง

ในลานบ้านมีคนตั้งมากมาย แต่ก็เงียบสนิทจนน่ากลัว

หลังจากหยวนชิงหลิงเข้ามาแล้ว ทำให้คนที่อยู่ในเหตุการณ์หลายคนรู้สึกผ่อนคลายลงไม่น้อย แต่ว่า ตามติดด้วยแววตานิ่งขรึมของอ๋องเว่ยที่มองมาทางหยวนชิงหลิง ทุกคนต่างก็รู้สึกอกสั่นขวัญแขวนขึ้นมาอีกครั้ง พี่หลุนเหวินวิ่งตรงเข้ามา ยืนขวางอยู่ตรงหน้าหยวนชิงหลิง

“วางดาบลง” หยวนชิงหลิงตะคอกเสียงขรึม

“เพราะเจ้า” อ๋องเว่ยยกดาบขึ้นมาอย่างกะทันหัน ชี้ไปทางหยวนชิงหลิงและพูดว่า “ที่นางพูดมาทั้งหมด เป็นเจ้าที่สอนนาง พวกเจ้าคิดว่าพูดเช่นนี้แล้ว ข้าจะรู้สึกเสียใจหรือ ฝันไปเถอะ”

“สำคัญด้วยหรือ”หยวนชิงหลิงผลักตัวพี่หลุนเหวินออกเบาๆ ค่อยๆเดินเข้าไป สองมือวางไว้ข้างหลัง ยกมือขึ้นให้ทั้งสองฝั่งทีหนึ่ง “เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว นางจะเคยรักท่านหรือไม่ จะหนีไปกับท่านอย่างจริงใจหรือไม่ ยังสำคัญอยู่อีกหรือ แม้ว่านางจะไม่เคยรักท่าน แม้ว่าตอนนั้นจะเป็นการถูกบีบบังคับให้แต่งงานกับท่าน ท่านลองมองดูสิว่าตอนนี้นางตกอยู่ในสภาพเช่นไหน ท่านบอกว่าท่านไม่ผิด ท่านรู้แต่แรกแล้วว่านางมีคู่หมั้นคู่หมายต้องแต่งงานกันแต่ก็ยังดึงดันจะเข้าไปพัวพัน เป็นความผิดนางหรือ ท่านรู้ว่านางไม่เต็มใจจะหนีตามท่าน แต่ท่านกลับบังคับพานางหนี เป็นความผิดนางหรือ นางช่วยกู้จือเอาไว้ ท่านกลับไปอยู่กินกับกู้จือ เป็นความผิดนางหรือ ยังมีลูกในท้องของนาง……”

“เจ้าหุบปาก……” อ๋องเว่ยตะคอกเสียงดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทั้งร่างพุ่งตรงมาทางหยวนชิงหลิงอย่างบ้าคลั่ง ดาบยาวชี้ตรงมา ……

หยวนชิงหลิงหรี่ตาลง หลบไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว อะซี่กับหมันเอ๋อที่อยู่ด้านหลังนางก็กระโดดออก หลบดาบในมือของอ๋องเว่ย จากนั้นก็ใช้เท้าเตะกลางอากาศซ้ายทีขวาที

อ๋องเว่ยถูกเตะจนล้มกลิ้งไปกับพื้น กู้ซือวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว คุกเข่าลงตรงข้อมือของเขาทันที แย่งดาบในมือของเขาไป โยนทิ้งไปอีกฝั่ง จากนั้นก็เอามือของเขาทั้งสองข้างมาไขว้ไว้ที่หลังเพื่อควบคุมเอาไว้

หยวนชิงหลิงได้เตรียมการได้แต่แรกแล้ว หยิบเอายาระงับประสาทที่เตรียมเอาไว้ตั้งแต่อยู่บนรถม้าออกมาฉีดให้เขา

มองดูอ๋องเว่ยที่ค่อยๆสงบลง หยวนชิงหลิงก็คลายใจได้เปลาะหนึ่ง ให้กู้ซือพาเขากลับไปที่จวน

ฮูหยินใหญ่เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว เอ่ยอย่างตำหนิว่า “อันตรายเกินไปแล้ว คนคลุ้มคลั่ง ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ควรเข้าใกล้ คราวหน้าอย่าได้ทำอะไรตามใจเช่นนี้อีก”

หยวนชิงหลิงกอดฮูหยินใหญ่ทีหนึ่ง “ท่านย่าโปรดวางใจ ข้าไม่เป็นไร ข้าจะเข้าไปดูจวิ้นจู่จิ้งเหอ”

ฮูหยินใหญ่รู้สึกประหลาดใจกับอ้อมกอดของนางในครั้งนี้ นิ่งอึ้งไป ยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็เห็นนางเดินเข้าไปข้างในแล้ว

คนของตระกูลชุยเฝ้าอยู่ด้านใน ตื่นเต้นเป็นที่สุด เกรงว่าอ๋องเว่ยจะพุ่งเข้ามาอีก พอเห็นว่าเป็นหยวนชิงหลิงมา และควบคุมเขาเอาไว้ได้ ชั่วขณะนั้นก็รู้สึกคลายใจ

หมอหลวงได้ทำการรักษาจวิ้นจู่จิ้งเหอแล้ว ที่จริงฝ่ามือนั้นตบมาไม่แรงมากนัก เพียงแต่ทำเอาหลายคนตกใจไปตามกัน จวิ้นจู่จิ้งเหอหลับตาอยู่ ราวกับนอนหลับไปแล้ว

แต่หยวนชิงหลิงรู้ว่านางไม่ได้นอนหลับ ร้องเรียกนางเบาๆหนึ่งเสียง นางไม่ตอบ เหมือนจะนอนหลับไปจริงๆ

หยวนชิงหลิงได้แต่ถอนหายใจกับตัวเอง นางปิดกั้นตัวเองแล้ว

หยวนชิงหลิงบอกว่าจะช่วยตรวจดูอาการบาดเจ็บที่หน้าอกของนาง ให้ทุกคนออกไปก่อน

ในห้องเหลือเพียงแค่นางกับจวิ้นจู่จิ้งเหอ