บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 399

หยู่เหวินเห้าไม่มีไข้แล้ว นอนหลับสนิทมาก ตะแคงหน้าไปด้านหนึ่ง เผยให้เห็นรูจมูกแค่ข้างเดียวที่เป่าลมหายใจ ราวกับกำลังเป่าขลุ่ยอย่างไรอย่างนั้น เสียงยาวและเล็กแหลม

หยวนชิงหลิงก็ไม่สนใจที่จะไปชื่นชมท่าทีอันอัปลักษณ์ของเขา ปีนขึ้นไปบนเตียงหัวถึงหมอนก็หลับไป

เพิ่งจะหลับตาลง นางสาบานได้ว่าเพิ่งจะหลับตาลงจริงๆ ก็ได้ยินเสียงหมันเอ๋อเข้ามาพูดว่า “พระชายา เสียนเฟยเสด็จเพคะ”

แม่สามีคนดี

หยวนชิงหลิงรู้สึกหายง่วงเป็นปลิดทิ้งขึ้นมาทันที ขณะเดียวกันขนก็ลุกไปทั้งร่างจนเห็นเป็นผิวหนังไก่

แม่สามีของนาง เสียนเฟยคนนั้นที่ไม่ชื่นชอบนางตลอดมา

นางลุกขึ้น ลงจากเตียงจากทางปลายเตียง เพราะเกรงจะไปแตะถูกบาดแผลของเขา

ก้มลงไปหอมที่ใบหน้าของเขาหนึ่งครั้ง หยู่เหวินเห้ายกมือขึ้นเกาไปทีหนึ่ง “อย่ายุ่ง กำลังนอน”

หยวนชิงหลิงร้องเห้อเสียงหนึ่ง ใช้แรงถูกใบหน้าที่ถูกเกาจนรู้สึกเจ็บ “เป็นหมูจริงๆ”

นางเรียกให้หมันเอ๋อมาช่วยนางแต่งตัวและแต่งหน้าอย่างเรียบง่าย แล้วก็รีบออกไปต้อนรับทันที

เสียนเฟยออกจากวัง ขบวนเสด็จใหญ่มาก

ในลานบ้านเต็มไปด้วยเหล่าขันทีและนางกำนัลในวังที่ยืนอยู่ เห็นหยวนชิงหลิงออกมา ต่างก็ย่อตัวคำนับ

หยวนชิงหลิงนึกว่าเสียนเฟยจะอยู่ในโถงใหญ่ที่ใช้รับแขก แต่กลับถูกอะซี่ดึงตัวเอาไว้ พูดว่า “เสียนเฟยยังคงอยู่ในรถม้าหงส์ รอให้ท่านไปต้อนรับ ”

“อยู่ในรถม้าหงส์ นั่งรถม้าหงส์ใหญ่เนี่ยนะ” หยวนชิงหลิงรู้สึกเวียนหัวไปหมด ไม่เคยเห็นแม่สามีที่ชอบวางมาดขนาดนี้มาก่อน คนในก็เข้ามาข้างในกันหมดแล้ว นางยังจะรอให้ไปต้อนรับอีก

หยวนชิงหลิงบ่นอยู่ในใจ ไม่กล้าที่จะแสดงออกทางสีหน้าให้เห็นว่าไม่พอใจ

เพราะว่ามีคนบางคน ที่เราจะไปล่วงเกินไม่ได้ นั่นก็คือสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าแม่สามี

ก็ไม่แปลก ลูกชายที่คนอื่นเขาเลี้ยงดูมากว่ายี่สิบปี ไม่ทันได้ระวังตัวก็ถูกนางคว้าเอาไปแล้ว ไหนเลยจะไม่รู้สึกโมโหแค้นเคือง

เพราะฉะนั้น แม่ผัวลูกสะใภ้นั้นเป็นศัตรูโดยธรรมชาติ อยู่ด้วยกันก็มีแต่จะเข่นฆ่ากันเอง

อากาศหนาวมาก บนถนนที่ทอดยาวมีลมหนาวพัดโบก ทหารรักษาพระองค์ยืนเรียงเป็นแถวสองฟากฝั่ง มีจำนวนสิบสองคน

เสียนเฟยนั่งอยู่บนรถม้าหงส์ กระทั่งได้ยินเสียงแม่นมพูดว่าพระชายาออกมารับเสด็จแล้ว นางจึงตอบรับหนึ่งเสียงอย่างไม่ใคร่จะสนใจไยดีนัก รอให้แม่นมเลิกผ้าม่านขึ้น

หยวนชิงหลิงย่อตัวคำนับ “ลูกคำนับท่านแม่ ไม่ทราบว่าท่านแม่จะเสด็จ จึงไม่ได้เตรียมการต้อนรับ ขอท่านแม่อภัยด้วย”

เสียนเฟยสวมชุดกระโปรงของหญิงชาววังสีดอกท้อปักลายดอกเสาเย่าสีเงิน คลุมเสื้อคลุมขนจิ้งจอกสีขาวทั้งตัว มวยผมเป็นทรงเมฆลอย บนศีรษะเต็มไปด้วยลูกปัดหยก เป็นความสูงสง่าและฟุ่มเฟือยที่อธิบายไม่ถูก

ที่สำคัญคือดูล้ำค่า

นางลงจากรถม้า มือวางอยู่บนหลังมือของแม่นม เล็บสีแดงเข้มดุจหยดเลือด ค่อยๆเดินเข้ามา เหลือบตาขึ้นมอง มองกวาดหยวนชิงหลิงอย่างเรียบๆแวบหนึ่ง พูดว่า “ผมเผ้ายุ่งเหยิง ชุดก็ไม่เรียบร้อย ไม่แต่งองค์ทรงเครื่อง พระชายาเช่นเจ้า ยิ่งอยู่ก็ยิ่งทำตามใจ”

หยวนชิงหลิงยกมือขึ้นจับไปที่มวยผมอย่างไม่รู้ตัว เมื่อครู่กำลังนอนหลับหยู่ เพราะต้องรีบร้อนออกมารับเสด็จ จึงได้จัดทรงหวีลวกๆ พอเดินออกมาสักระยะ ผมย่อมต้องคลายออกเป็นธรรมดา

ส่วนเรื่องเสื้อผ้าที่ไม่เรียบร้อย นางก็ส่องดูแล้ว ที่จริงจะบอกว่าไม่เรียบร้อยก็ไม่ได้ มากสุดก็แค่เสื้อผ้าไม่มากพอ จึงทำให้รู้สึกหนาวมาก

ลมพัดมาระลอกหนึ่ง ทำให้นางอดไม่ได้ที่จะจามออกมา

เสียนเฟยปิดจมูกและปากเอาไว้ เอ่ยอย่างรังเกียจว่า “เจ้านี่มันอะไรกัน จงใจจะหาเรื่องข้าใช่หรือไม่ ”

หยวนชิงหลิงรู้สึกอุดตันในจมูก พูดว่า “มิกล้า ลูกมัวแต่คอยดูแลท่านอ๋องจนไม่มีเวลาถอดชุด และไม่ได้เปลี่ยนชุดใหม่ ขอท่านแม่อภัยด้วย”

พูดถึงลูกชาย เสียนเฟยก็คลายมือที่ปิดปากและจมูกออกมา เดินเข้าไปข้างใน ถามขึ้นว่า “เขาเป็นอย่างไรบ้าง”

หยวนชิงหลิงเดินตามเข้าไป พูดว่า “เรียนท่านแม่ เมื่อคืนมีไข้สูง เพิ่งจะลดลงวันนี้ ตอนนี้ได้นอนหลับไปแล้ว”