บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 40

บทที่ 40 แผนถูกเปิดเผย

　　หยวนชิงหลิงตามทังหยางไปถึงห้องโถงหลัก

ตลอดทาง ทังหยางได้พูดความเป็นมาให้นางฟังแล้ว

เรื่องที่นางรักษาไท่ซ่างหวงด้วยตนเอง ฮ่องเต้รับรู้แล้ว โมโหเป็นอย่างมาก ได้สั่งให้มู่หรูกงกงมานำคนมาพานางเข้าวังเพื่อถามความ

ในใจของหยวนชิงหลิงรู้สึกกังวลอยู่บ้าง กฎของวังนางก็รู้อยู่บ้าง นางไม่ใช่หมอหลวง ไม่ใช่หมอ ไม่มีสิทธิ์จะรักษาให้กับไท่ซ่างหวง

มู่หรูกงกงนั่งรออยู่ในโถงด้วยสีหน้าหนักอึ้ง เห็นหยวนชิงหลิงเข้ามา เขาก็ยืนขึ้น เอ่ยเรียบๆว่า “พระชายาฉู่ ฮ่องเต้เชิญท่านเข้าวัง”

หยวนชิงหลิงถามเพียงคำถามเดียว “ไท่ซ่างหวงเป็นอย่างไรบ้าง”

“ไท่ซ่างหวงถูกพิษสลบไปแล้ว”มู่หรูกงกงเอ่ยเสียงเย็น

หยวนชิงหลิงหลุบตาลง

หรือว่าฮ่องเต้จะหาคนทำผิด หากเพียงแค่รักษาแล้วไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้น เช่นนั้นนางก็จะไม่มีทั้งความผิดและความชอบ แต่พอมีเรื่องขึ้น เช่นนั้นโทษทั้งหมดคงต้องตกเป็นของนาง

อีกอย่าง เป็นการถูกพิษ

เดินตามมู่หรูกงกงออกไปนอกประตูจวน จึงเห็นว่ารองผู้บัญชาการมหาดเล็กกู้ซือก็มา

กู้ซือแววตานิ่งเฉย “เชิญพระชายาขึ้นรถ”

ด้านล่างไม่ได้วางเบาะรองเอาไว้

หยวนชิงหลิงปีนขึ้นรถม้าอย่างทุลักทุเล ตอนที่ม่านปิดลง นางเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้กำชับทังหยาง ให้สังเกตว่าหยู่เหวินเห้ามีไข้หรือไม่ จึงได้รีบเปิดม่านขึ้นบอกกับกู้ซือว่า “ข้ามีเรื่องจะพูดกับทังหยาง”

กู้ซือแววตาเย็นชา “ทางที่ดีพระชายาอย่าทำเรื่องที่ไร้ประโยชน์เลย สนใจแต่เพียงเรื่องการเข้าวังก็พอ”

หยวนชิงหลิงอึ้งไป “เรื่องไร้ประโยชน์ หมายความว่าไง”

“เอาตัวเองให้รอด อย่าพาท่านอ๋องลงน้ำด้วย”กู้ซือเอ่ยเสียงเย็น

หยวนชิงหลิงยิ้มเย็น “เป็นอย่างนี้นี่เอง เช่นนั้นก็รบกวนใต้เท้ากู้ช่วยส่งข่าว ให้ทังหยางสังเกตท่านอ๋องด้วยว่ามีไข้หรือไม่ หากมีไข้ ไข้สูงมาก ก็ให้ท่านอ๋องกินยาที่ข้าวางไว้บนหัวเตียงหนึ่งเม็ด นั่นจะช่วยลดไข้ได้อย่างรวดเร็ว ”

ม่านปิดลง ปิดบังสีหน้าเย็นชาของนาง

ในใจเย็นจนถึงขีดสุดแล้ว นี่มันเป็นสังคมที่เต็มไปด้วยความสงสัยทุกที่

กู้ซือขี่ม้านำทาง ถือว่าฮ่องเต้ยังช่วยหยวนชิงหลิงรักษาหน้าเอาไว้ ไม่ได้เรียกนางเข้าวังเพื่อไต่สวนอย่างเอิกเกริก แต่ใช้รถม้าที่สง่างาม บอกว่ามารับนางไปไต่ถาม แต่หยวนชิงหลิงถูกพาไปที่ห้องหนังสือของฮ่องเต้

ในห้องหนังสือ ประตูหน้าต่างปิดลง แสงแดดถูกกั้นไว้ภายนอก มีความอบอ้าวอย่างที่ลมพัดผ่านไม่ได้

สีสันในตำหนักนั้นสดใสสวยงาม แสงที่ลอดผ่านเข้ามามีความนุ่มนวลราวกับคลื่นน้ำที่ถูกลมพัดอย่างอ่อนโยน มองเห็นเส้นแสงชัดเจน

ฮ่องเต้หมิงหยวนนั่งอยู่ที่เก้าอี้มังกร มือทั้งสองข้างวางอยู่บนโต๊ะไม้หลีฮวาที่แกะสลักลวดลายมังกรขดตัวอยู่ บนโต๊ะมีกระถางธูปสามขาที่ทำจากทองแดงวางอยู่ กำลังมีควันจางๆพวยพุ่งออกมาสู่ด้านนอก มีกลิ่นคล้ายการบูรอยู่จางๆ นั่นมันกลิ่นแห่งความเผด็จการ ทำให้รู้สึกตื่นตัวขึ้นมาทันที

ความร่ำรวยและอำนาจของโอรสสวรรค์ กระจายอยู่ทุกที่ ทำให้คนเข่าอ่อนอย่างช่วยไม่ได้ คิดอยากจะคุกเข่าลง

นี่เป็นพลังของอำนาจแห่งฮ่องเต้

ได้แทรกอยู่ในทุกอณูของบรรยากาศ

หยวนชิงหลิงไม่กล้ามองฮ่องเต้หมิงหยวน จุดที่สายตาจรดลง ได้แต่มองเงาหนึ่งอย่างเงียบๆ นางคุกเข่าลง “หยวนชิงหลิงคำนับเสด็จพ่อ”

“เงยหน้าขึ้น ”น้ำเสียงของฮ่องเต้หมิงหยวนไม่หนักมาก แต่กลับทำให้รู้สึกว่าเสียงนั้นส่งมาจากทั่วทุกทิศ

หยวนชิงหลิงค่อยๆเงยหน้าขึ้น แต่สายตายังคงหลุบลง ไม่กล้าสบตาฮ่องเต้หมิงหยวนโดยตรง

แต่ฮ่องเต้หมิงหยวนกลับมองนางด้วยสายตาเย็นเหยียบ “เจ้าเคยทำการรักษาไท่ซ่างหวงด้วยตัวเจ้าเองหรือไม่”