บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 405

มู่หรูกงกงนำชาเข้ามาถวาย จากนั้นจึงถอยออกไปอีกครั้ง

ฮ่องเต้หมิงหยวนจิบชาแล้วตรัสว่า " เช่นนั้นเจ้ามีข้อเรียกร้องอะไรสำหรับการแต่งงานของลูกสาวสุดที่รักอย่างนั้นรึ?"

เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยกลืนน้ำลาย เหลือบมองพระพักตร์ของฮ่องเต้หมิงหยวน

เหตุใดจึงไม่ค่อยเห็นริ้วรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้านั้นสักเท่าไรเลยหนอ? เหตุใดคิ้วตา ปาก จมูก ถึงดูดีได้ขนาดนั้นหนอ? บรรดาอ๋องชินทั้งหลายต่างก็มีหน้าตาเหมือนเขา แต่ละคน ๆ ล้วนมีรูปโฉมหล่อเหลาไม่ธรรมดา ฝ่าบาทเมื่อครั้งยังหนุ่มเขาก็เคยได้เห็นมาก่อน น่ากลัวว่าพระองค์น่าจะเป็นผู้ที่มีรูปโฉมหล่อเหลาเป็นหนึ่งไม่มีสองในเมืองหลวงแล้ว

คนเราหนอ แข่งเรือแข่งพายพอแข่งได้ แต่แข่งบุญแข่งวาสนาแข่งไม่ได้จริงๆ

“หืม?” ฮ่องเต้หมิงหยวนสายพระเนตรฉายแววเย็นชา ทอประกายแสงวาววับขึ้นมาวูบหนึ่ง “ มัวแต่เหม่อลอยอะไรของเจ้า? ”

เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยรีบสงบสติอารมณ์อย่างรวดเร็ว เขาก็รู้ดีว่าต้องจัดการเรื่องนี้ให้มันจบลงในวันนี้ จึงถอนหายใจเฮือกใหญ่ : “อันที่จริง หม่อมฉันเข้าใจความต้องการของลูกสาวผิดไป ลูกสาวหม่อมฉันไม่ได้อยากแต่งให้กับอ๋องฉู่พ่ะย่ะค่ะ ”

“โอ้ เช่นนั้นนางอยากแต่งให้กับใครล่ะ? นางไปต้องตาใครเข้าแล้วอย่างนั้นหรือ?” ฮ่องเต้หมิงหยวนทรงสบายพระทัยขึ้นมาก ดูเหมือนว่าเขาจะไม่คิดสร้างความลำบากให้หยวนชิงหลิงกับเจ้าห้าแล้ว ช่างเป็นพ่อที่แสนดีมีเมตตาอะไรเช่นนี้

เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยอ้ำอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง ในขณะที่ฮ่องเต้หมิงหยวนเริ่มมีท่าทีกริ้วโกรธขึ้นมาแล้ว เขาจึงเอ่ยปากพูดด้วยเสียงที่เบาราวยุงบินว่า : "ลูกสาวบอกว่า นางอยากเข้าวังมาปรนนิบัติรับใช้ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ!"

ฮ่องเต้หมิงหยวน ถึงขั้นพ่นน้ำชาทั้งหมดออกไปใส่ใบหน้าของเขาตรง ๆ เลยทีเดียว

เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยเช็ดออกเบา ๆ แล้วพูดช้า ๆ ว่า : "หม่อมฉันขอขอบพระทัยในพระมหากรุณาธิคุณพ่ะย่ะค่ะ!"

สุดท้ายเขาก็มองลูกเขยด้วยแววตาลึกซึ้งและอ่อนโยนแวบหนึ่ง ทูลลาแล้วถอยออกไป

อีกด้านหนึ่ง เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยเข้าวังไปจัดการธุระเรื่องสำคัญ ฮู่ก่วงถิงก็มายังจวนอ๋องฉู่พร้อมกับท่านย่า เพื่อแสดงความขอบคุณพระชายาฉู่ในฐานะผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิต

หยวนชิงหลิงซึ่งลักลอบอยู่ในจวนอย่างผิดกฎหมายมาได้สองวัน ไม่คาดคิดมาก่อนว่าคุณหนูตระกูลฮู่จะบุกเข้าประตูหน้ามาตรง ๆ เช่นนี้

เมื่อได้ยินที่หมันเอ๋อมารายงาน นางเกือบจะคิดไปว่านางฟังผิดเลยทีเดียว

นางรีบแต่งเนื้อแต่งตัวทันที ทาผงแป้งประทินผิวทุกชนิดลงบนใบหน้า หลังจากทาจนลายพร้อยเป็นจานสีแล้ว มันยิ่งดูน่าเกลียดมากจนแสลงนัยน์ตา จึงสั่งให้คนมาล้างมันออก

หยู่เหวินเห้า ผู้ซึ่งเป็นแพะรับบาปที่กำลังนอนพักฟื้นอาการบาดเจ็บอยู่อีกด้านเห็นแล้ว ก็พูดขึ้นว่า “เจ้าทาแป้งแบบนั้น สู้ไม่ทาเสียยังจะดูดีกว่าอีก ไม่ต้องกลัวนางหรอก ถ้านางกล้ากล่าววาจาที่ทำร้ายจิตใจเจ้าล่ะก็ ข้าจะไม่ปล่อยให้นางลอยนวลแน่"

หยวนชิงหลิงปรายตามองเขาแวบหนึ่ง "รอให้เจ้าสามารถลงจากเตียงไปเวจได้ด้วยตัวเองก่อนเถอะ ค่อยมาช่วยข้าจัดการกับศัตรู"

หยู่เหวินเห้ามองนางด้วยสายตายอมแพ้ ตอนที่ผู้หญิงคนหนึ่งเต็มไปด้วยความเป็นศัตรู นางจะกลายร่างเป็นเม่นที่มีหนามแหลมคมทั่วร่าง ซึ่งไม่เหมาะกับการไปหาเรื่องอย่างยิ่ง

รอจนหยวนชิงหลิงออกไปแล้ว เขาก็เรียกทังหยางให้ไปคอยจับตาดูไว้ อย่าปล่อยให้พระชายาต้องได้รับความน้อยเนื้อต่ำใจแม้แต่น้อย ทั้งยังสั่งให้สวีอีพาตอเป่าไปด้วย สิ่งที่เจ้าตอเป่าไม่ชอบที่สุด ก็คือคนที่มายังจวนอ๋องเพื่อมาพบผู้หญิงของเขา

อย่างที่ว่ากันว่า เมื่อศัตรูมาพบหน้า จะโกรธแค้นกันขึ้นมาก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

หยวนชิงหลิงออกไปด้วยพลังที่พร้อมสู้รบเต็มที่ คนเพิ่งจะก้าวข้ามธรณีประตูไปด้วยท่าทางภาคภูมิใจเต็มที่ ก็เห็นหญิงสาวในชุดสีแดงก้าวขึ้นมาข้างหน้าก้าวหนึ่ง ยังไม่ทันเห็นหน้าค่าตากัน นางก็คุกเข่าลงไปกับพื้น "ข้าขอขอบคุณพระชายาในบุญคุณที่ช่วยชีวิตท่านย่าเอาไว้ โปรดรับการคารวะจากข้าด้วย"

หยวนชิงหลิงตกใจมากจนผงะถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ส้นเท้าไปกระแทกกับธรณีประตู เกือบจะล้มลงไปอยู่แล้ว แต่โชคดีที่ได้อาซี่กับหมันเอ๋อช่วยพยุงไว้ จึงสามารถทรงตัวได้

นางกระแอมไอให้ลำคอโล่ง “เป็นคุณหนูฮู่เองหรอกหรือ? รีบลุกขึ้นเร็วเข้า ไม่ต้องมากพิธี”

ฮู่ก่วงถิงเงยหน้าขึ้น พูดอย่างมั่นคงชัดถ้อยชัดคำว่า : "ไม่ พระชายาช่วยชีวิตท่านย่าของข้าไว้ นับว่าเป็นผู้มีพระคุณของตระกูลข้า ข้าจะต้องโขกหัวคำนับพระชายา และจำเป็นต้องโขกหัวคำนับในวันนี้ให้ได้ด้วย ไม่อย่างนั้นเมื่อผ่านพ้นวันนี้ไป แล้วข้าโขกหัวคำนับพระชายาอีก นั่นย่อมจะไม่เหมาะสมแล้ว"

หยวนชิงหลิงไม่รู้ว่าคำพูดนี้มีความหมายว่าอย่างไร แต่ตอนนี้ฮูหยินใหญ่ก็อยู่ที่นี่ด้วย คิด ๆ ดูนางก็ไม่ควรจะทำตัวกำเริบเสิบสานจนเกินไป จึงยื่นมือออกไปช่วยพยุงนางให้ลุกขึ้น แล้วพูดว่า: "เอาล่ะ เช่นนั้นข้าขอรับการคำนับนี้แล้ว อย่าพูดเรื่องผู้มีพระคุณอะไรกันเลยนะ ข้าช่วยท่านย่าของเจ้า เจ้าโขกหัวคำนับให้ข้า ก็เท่ากับว่าเราสองคนไม่ติดค้างอะไรกัน”

ฮู่ก่วงถิงยืนขึ้น เพ่งมองหยวนชิงหลิงอย่างพิจารณา "พระชายาช่างเป็นคนที่ใจดี โอบอ้อมอารีจริง ๆ ท่านย่าเอาแต่ชื่นชมยกย่องท่านตลอดเวลาเลย"

หยวนชิงหลิงยิ้มอย่างขมขื่นในใจ คำพูดนี้คงมิบังอาจรับไว้หรอกกระมัง? ขอแค่อย่ามาแย่งผู้ชายของข้าก็พอแล้ว

หยวนชิงหลิงก้าวขึ้นไปข้างหน้า แล้วค้อมกายคารวะฮูหยินใหญ่ ฮูหยินใหญ่รีบปฏิเสธว่าไม่กล้ารับ ๆ เป็นพัลวัน หลังจากคารวะกันไปมาจนเสร็จ ทุกคนก็นั่งลงในที่สุด

ฮู่ก่วงถิงมองดูท้องของหยวนชิงหลิง เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงว่า: " พระชายาตั้งครรภ์ได้กี่เดือนแล้วรึ?"

หยวนชิงหลิงหลุดอุทานออกมาเสียงหนึ่ง ค่อยตอบว่า “ประมาณห้าเดือนได้แล้ว”

“ห้าเดือนตัวก็หนักขึ้นมากแล้ว จะไปไหนมาไหนเจ้าต้องระวังหน่อยล่ะ ” ฮู่ก่วงถิงเอ่ย