บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 417

พระชายาจี้เหมือนกำลังรอหยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงมา

นางค่อยๆลุกขึ้นเดินมาตรงหน้าหยู่เหวินเห้า พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าห้าหุ่นคนนี้ให้ข้าดูหน่อยได้ไหม?”พูดเสร็จ แล้วก็ยื่นมือทั้งคู่ออกไป

เพราะว่านางป่วยทั้งเนื้อทั้งตัวจึงดูผ่านผอมอย่างมาก มือที่ยื่นออกมาจึงเหมือนดั่งเล็บมือไก่ ไม่มีเนื้อเลยสักนิด

หยู่เหวินเห้าวางหุ่นคนตัวเล็กไว้บนมือของนาง

นางจับมาพลิกดูไปมา ถึงขั้นใช้ปิ่นปักผมเขี่ยดูสำลีข้างในอย่างละเอียด

อ๋องจี้ลุกขึ้นมาในทันที คว้าจับข้อมือของนางไว้พร้อมพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “เจ้าเสแสร้งอะไร? ค้นพบในพระอุโบสถของเจ้า ไม่ใช่ฝีมือเจ้าก็ต้องเป็นคนของเจ้าทำ ยังจะมีอะไรต้องอธิบาย? เข้าวังไปกับข้า ให้เสด็จพ่อเป็นคนลงโทษ”

พระชายาจี้เม้นริมฝีปากหัวเราะ สายตามองดูอ๋องจี้อย่างเยาะเย้ย แล้วพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “ท่านอ๋องวางใจ ในวังยังไงก็ต้องเข้าไป แต่ก่อนที่จะเข้าวัง ต้องไปยังเจ้ากรมการพระนครก่อน ในเมื่อยังไงเราก็จะเข้าไปเดือดร้อนในวังอยู่แล้ว ก็ไม่เป็นไรที่จะเดือดร้อนที่ทำการปกครองด้วย ท่านอ๋องปล่อยมือก่อนได้ไหม ให้ข้าพูดได้พูดหน่อยได้ไหม?”

“เรื่องมาถึงขนาดนี้ ยังจะมีอะไรควรพูดอีก?” แววตาอ๋องจี้เยือกเย็น คว้าจับมือของนางแล้วก็จะดึงออกไปข้างนอก แล้วหันมาพูดกับหยู่เหวินเห้าว่า “เจ้าห้าเจ้าวางใจ ยังไงวันนี้ก็จะให้ความยุติธรรมกับเจ้า”

หยวนชิงหลิงลุกขึ้นเดินมาห้าม พร้อมพูดขึ้นว่า “ช้าก่อน ข้าอยากฟังพระชายาจี้พูดก่อน”

ปกติอ๋องจี้เกลียดชังหยวนชิงหลิง เรื่องในวันนี้ เดิมควรที่จะจัดการกันเองก่อน แล้วค่อยไปทูลเสด็จพ่อ ซึ่งเสด็จพ่อเกลียดชังการทำคุณไสย ยังไงก็ต้องมีคำสั่งให้หย่ากับนาง และที่สำคัญที่สุดก็คือ เสด็จพ่อไม่มีไต่สวนหรือทำเรื่องนี้ให้เป็นเรื่องใหญ่ เพราะเสด็จพ่อไม่ยินยอมที่จะฟังด้วยซ้ำ มีแต่จะจัดการโดยทันที

เพียงแต่ไม่ได้ป้องกัน ปล่อยให้คนของนางไปตามเจ้าห้ามา

วินาทีที่เจ้าห้าเข้ามา ในใจของเขาหนักอึ้ง

อ๋องจี้จ้องมองดูหยวนชิงหลิง พูดขึ้นด้วยแววตาเย็นชาว่า “ไม่มีความจำเป็นที่จะฟังนางพูด ทุกอย่างให้เสด็จพ่อเป็นคนจัดการ”

หยวนชิงหลิงไม่ได้เกรงกลัวแววตาที่เย็นชาของเขา นางพูดขึ้นว่า “เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับข้า ข้ามีสิทธิ์รับรู้ความเป็นมาของเรื่องทั้งหมด”

หยู่เหวินเห้ายื่นมือจับข้อมือของอ๋องจี้ไว้ บีบให้เขาปล่อยพระชายาจี้ พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ ในเมื่อเรื่องเกี่ยวข้องกับพระชายาของข้า พวกเราจึงควรรับรู้ความเป็นมาของเรื่องทั้งหมด”

“หยู่เหวินเห้า เจ้าปกป้องหยวนชิงหลิงมากไม่ใช่หรือ? ทำไมวันนี้มีคนทำคุณไสยใส่นาง เจ้ากับช่วยคนร้าย? แสดงให้เห็นว่าก็เป็นการเสแสร้งเหมือนกัน”

คนที่พูดคือฉู่หมิงหยาง ดวงตาคู่หงส์ของนางเงยขึ้น จ้องมองดูหยู่เหวินเห้าอย่างเย็นชา ท่าทีแลดูเยาะเย้ยเหยียดหยาม

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียดว่า “สุนัขบ้าที่ไหนมาเห่า? จวนอ๋องจี้นี้ยังมีกฎระเบียบอยู่ไหม? นายยังไม่พูดอะไร เป็นแค่เมียน้อย พูดแทรกทำไม? แสดงว่าปกติพี่สะใภ้ไม่มีความสามารถ แม้แต่เมียน้อยคนหนึ่งก็เอาไม่อยู่ และที่แปลกก็คือ เมียน้อยคนนี้สามารถบุกเข้าไปในอารามของเมียหลวง ค้นหาตุ๊กตาต้องคำสาปที่ซ่อนอยู่ออกมาได้ ส่วนพี่ใหญ่ก็ยิ่งแปลก ไม่ฟังแม้กระทั่งคำอธิบายของพี่สะใภ้ จะส่งเข้าไปในวังอย่างเดียว”

หยู่เหวินเห้าพูดโต้ตอบก่อนแล้วก็พูดเข้าเรื่องโดยตรง เพื่อไม่ให้พวกเขาทะเลาะวิวาท จนบิดเบียนเรื่องสำคัญไป

คำพูดของเขา เท่ากับเป็นการชี้ชัดว่าเป็นอ๋องจี้กับฉู่หมิงหยางแล้ว

ฉู่หมิงหยางโกรธจัด ยกมือขึ้นกำลังจะตบเขา กลับถูกอะซี่ดึงมือไว้ พร้อมพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ลงมือ? ถามข้าก่อนหรือยัง?”

ฉู่หมิงหยางถลึงตาใส่อะซี่อย่างโกรธจัด พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้ากำเริบเสิบสาน”

“กำเริบเสิบสานแล้วยังไง?”เสียงของอะซี่สูงกว่านาง