บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 423

หยู่เหวินเห้าทำเหมือนนางแค่พูดล้อเล่น โรงเรียนแพทย์อย่างนั้นหรือ? มันเป็นของบ้าบออะไร? เป็นการสอนให้คนเรียนเรื่องการแพทย์อย่างนั้นหรือ? ด้วยทักษะทางการแพทย์แบบนั้นของนาง คนที่นี่ไม่มีใครที่สามารถเรียนรู้ได้หรอก เพราะมันมีไม่มากนัก

หยวนชิงหลิงจริงจังกับมันมาก

ความคิดนี้ไม่ใช่ว่าเพิ่งมามีเอาตอนนี้ ตอนแรกที่ได้เดินไปตามท้องถนนกับเขา ได้เห็นแถวยาวเหยียดตรงทางเข้าหน้าโรงหมอ บวกกับหลังจากที่ได้ถามถึงกลไกในการรักษาพยาบาลในตอนนี้ นางก็มีความคิดแบบนี้ขึ้นมาแล้ว

แต่ความคิดในตอนนั้นก็ยังเป็นได้แค่ความคิด เพราะถึงอย่างไรการจะนำความคิดเหล่านั้นออกมาสู่ความเป็นจริงได้ ยังคงต้องใช้เงิน กำลังคน ทรัพยากรอุปกรณ์ที่จำเป็น และการโฆษณาที่เชื่อถือได้

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า: "วันนี้พระชายาจี้บอกว่า นางสามารถช่วยให้เจ้าขึ้นสู่ตำแหน่งรัชทายาทได้"

หยู่เหวินเห้าเงยหน้าขึ้นน้อย ๆ "นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางพูดเช่นนี้หรอก"

“เพราะฉะนั้น เจ้ามีความคิดเห็นอะไรบ้างหรือไม่?” หยวนชิงหลิงนั่งลงที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วแต่งหน้าทาแป้งให้ตัวเอง เวลาที่อยู่กับเจ้าห้าในห้องตามลำพัง นางไม่ค่อยอยากให้ใครเข้ามาดูแลรับใช้มากนัก

หยู่เหวินเห้าโอบนางจากทางด้านหลัง แล้วพูดว่า "เจ้าคิดว่าอย่างไรล่ะ?"

“เส้นสายเครือคร่ายของนางกว้างขวางมาก หากเจ้าสามารถถึงเอามาเป็นพวกได้ ยืนยันได้เลยว่าย่อมเกิดผลดีสำหรับเจ้า แน่นอนว่า การสร้างความสัมพันธ์นี้อยู่บนข้อสันนิษฐานของเจ้า ซึ่งเจ้าได้พูดไว้ก่อนหน้านี้ว่าต้องต่อสู้เพื่อให้ได้มา เจ้ายังมีความคิดเช่นนี้อยู่หรือไม่?”

หยู่เหวินเห้าเดินอ้อมไปเพื่อให้นางเขียนคิ้ว ขนคิ้วของนางอยู่ในรูปทรงที่งดงามน่ามองอยู่แล้ว แค่วาดเติมเข้าไปเพียงหนึ่งถึงสองครั้ง มันก็ออกมาสมบูรณ์แบบแล้ว

“ไม่รู้สิ ในใจข้าเองก็รู้สึกขัดแย้งอยู่เหมือนกัน ข้าไม่ได้สนใจตำแหน่งนั้น แต่แค่ไม่อยากถูกกดขี่แบบนี้อยู่ตลอดเวลา”

หยวนชิงหลิงแค่นเสียงในลำคอเสียงหนึ่ง “ดังนั้น แท้ที่จริงแล้วเจ้าก็ไม่ได้คิดจะต่อต้าน?”

หยู่เหวินเห้าวางหลัวต้าย(ปากกาสีเขียวดำที่คนสมัยโบราณใช้สำหรับวาดคิ้ว)ลง แล้วช่วยจัดเสื้อผ้าให้นาง มือใหญ่กดลงตรงบริเวณหน้าอก หลีกเลี่ยงคำถามของนาง “ตรงนี้ยับยู่ยี่ไปหมดเลย”

หยวนชิงหลิงมองเขาโดยไม่พูดอะไร “ภรรยาของตัวเองแท้ ๆ เจ้าก็ยังคิดหาโอกาสเอาเปรียบอีกหรือนี่?”

หยู่เหวินเห้าแสดงท่าทางน้อยอกน้อยใจเสียเต็มประดา “ไม่เอาเปรียบก็เสียเปล่าน่ะสิ เจ้าตอนนี้ก็ไม่อนุญาตให้ข้าแตะต้อง พอตอนกลางคืนแตะนิดแตะหน่อย เจ้าก็ทำราวกับคิดว่าข้าจะทำอะไรเจ้า เอาแต่หลบหลีกตลอดเวลา ข้าก็แค่อยากจะแตะ ๆ หน่อยเท่านั้นเอง”

“เจ็บ!” หยวนชิงหลิงยื่นมือขึ้นมาแล้วกดลงไป ช่วงนี้มันเพิ่มขนาดขึ้นจนน่ากลัว ไม่ต้องพูดถึงการใช้แรงหนัก ๆ แค่แรงกดเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เกิดความเจ็บปวดได้แล้ว

หยู่เหวินเห้าร้อง “หา”ออกมาเสียงหนึ่ง พูดด้วยความตื่นตระหนกว่า “เจ็บได้ด้วยรึ ?มันเกิดอะไรขึ้น? เจ้ารีบดึงเสื้อออกเร็วเข้า ข้าจะช่วยดูให้เอง”

พูดพลางก็เตรียมจะเอื้อมมือออกไป

หยวนชิงหลิงผลักมือของเขาออก “อย่ามาทำมือไม้รุ่มร่าม เจ็บแค่นี้เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว”

“ปกติจริง ๆ น่ะหรือ?” หยู่เหวินเห้าลากหางเสียงยาว รู้สึกไม่ยินยอมเล็กน้อย “แต่ข้าคิดว่าตรวจดูสักหน่อยก็ดีนะ”

หยวนชิงหลิงกลอกตามองบนใส่เขาไปทีหนึ่ง "จะพอได้รึยัง? จะไปอยู่หรือไม่?"

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นว่า “เรื่องไปน่ะ อย่างไรก็ต้องไปอยู่แล้ว ไม่ต้องรีบร้อน เพิ่งจะส่งเทียบเชิญไม่ใช่หรือไร เจ้าหยวน ข้าขอถามอะไรเจ้าสักเรื่องสิ”

หยวนชิงหลิงเดินไปยกน้ำมาดื่ม พูดขึ้นว่า “ถามมาสิ เรื่องอะไรล่ะ?”

หยู่เหวินเห้าเดินเข้ามา สีหน้าดูยุ่งยากสับสน "เจ้าพอจะมีช่วงเวลาไหนสักช่วงหนึ่ง ที่พอนั่งอยู่เงียบ ๆ ไม่ได้ทำอะไรทั้งสิ้น ก็จะปรากฏภาพของพวกเราตอนที่อยู่ด้วยกันขึ้นมาในหัวบ้างหรือไม่?"

หยวนชิงหลิงถึงกับพ่นน้ำในปากออกมา หันหน้ากลับไปมองเขา "หมายความว่าอย่างไร?"

ดวงตาของหยู่เหวินเห้าดำขลับราวน้ำหมึก มองไปที่ริมฝีปากนางที่ยังเหลือร่องรอยของฟันกัดทิ้งไว้น้อย ๆ "ก็คือมักจะนึกถึงเรื่องพวกนั้นเสมอ ความทรงจำของเราไม่ได้หมายความว่ามีแค่ตอนที่อยู่บนเตียงอย่างเดียว มันยังมีเรื่องอื่นอีกมากมายหลายสิ่งหลายอย่าง แต่ในสมองของข้ากลับไม่ฟังคำสั่ง มันเอาแต่คิดถึงเรื่องพวกนั้นไม่หยุด ยิ่งคิดก็ยิ่งอึดอัดทรมาน"

หยวนชิงหลิงถึงกับหัวเราะไม่ได้ ร้องไห้ไม่ออก "เจ้า... ก็อย่าคิดเรื่องเละเทะยุ่งเหยิงแบบนั้นสิ"

“อย่างไรถึงเรียกว่าเละเทะยุ่งเหยิง?” หยู่เหวินเห้าดูท่าทางไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย “รสสัมผัสที่ข้ารู้สึกตอนที่คิดขึ้นมาได้ มันช่างแสนสบายใจ ในหัวใจก็เปี่ยมล้นไปด้วยความรู้สึกหวานล้ำ”

“ไม่ใช่บอกว่าอึดอัดทรมานหรอกหรือ?” หยวนชิงหลิงหัวเราะเยาะเย้ย

“ก็ยังพอไหวอยู่ ที่จริงแล้วถ้าคิดดูให้ละเอียดถี่ถ้วน ท้องเดียวมีถึงสามคนก็นับว่าเป็นเรื่องดีนะ อย่างน้อยในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า พวกเราก็ไม่ต้องทนทรมานกับอะไรพวกนี้อีก ตัวข้าเองยังดีที่พอจะอดทนได้ แค่เป็นห่วงเจ้าที่ถึงอยากแต่ก็ทำไม่ได้ คงทรมานมากใช่หรือไม่?”