บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 44

ตอนที่ 44 เจ้าเคยคิดถึงผลที่จะตามมาหรือไม่

“หันมา”เขาเอ่ยเสียงเบา

หยวนชิงหลิงเกยคางกับเตียง หัวเราะไปพร้อมน้ำตา “ขอต้อนรับท่านกลับจากความตาย”

“เจ้าคาดหวังอยากให้ข้าตายไม่ใช่หรือ”หยู่เหวินเห้ามองใบหน้าของนางที่เต็มไปด้วยสีสัน แผลที่ศีรษะช้ำเป็นสีเขียว ใต้ตาบวมแดงราวกับลูกท้อ น้ำตาได้ชำระใบหน้าที่เดิมทีก็สกปรกอยู่บ้างแล้ว มีคราบน้ำตาเป็นสีขาวสองสาย

ไม่เคยคิดมาก่อนจริงๆว่า ก่อนหน้านี้ไม่กี่วัน พวกเขายังเป็นราวน้ำกับไฟอยู่เลย

“ถูกต้อง ก็หวังอยากจะให้ท่านตายจริงๆ”หยวนชิงหลิงเช็ดน้ำตา เผยความเป็นเด็กอยู่หลายส่วน “แต่ว่า ไม่ใช่ตายต่อหน้าข้า ข้าเป็นหมอ มีคนไข้ตายต่อหน้าข้า เป็นความบกพร่องของข้า”

หยู่เหวินเห้ามองนาง ค่อยๆยิ้มออกมา

กู้ซือยืนมองอยู่ข้างๆ หัวเราะออกมาราวกับได้วางภาระอันหนักอึ้งลงแล้ว หัวเราะเสร็จ ก็มองหยวนชิงหลิงด้วยความซับซ้อน

พระชายาท่านนี้ ที่จริงก็ไม่ได้น่ารำคาญขนาดนั้น

หยู่เหวินเห้าข่มใจให้สงบ ยาจื่อจินกำลังออกฤทธิ์ในร่างกาย รู้สึกได้ว่าพลังตันเถียนได้ค่อยๆเพิ่มขึ้น

เขามองไปยังกู้ซือ “ไท่ซ่างหวงถูกวางยาพิษอะไร”

กู้ซือเดินเข้าไปก้าวหนึ่ง พูดว่า “ที่จริงข้าก็ไม่แน่ใจนัก รู้เพียงแต่ว่าเมื่อคืนไท่ซ่างหวงเกิดอาการกระอักเลือดและสลบไปอย่างกะทันหัน หมอหลวงวินิจฉัยว่าถูกยาพิษ”

หยู่เหวินเห้ามองหยวนชิงหลิง “ยาที่เจ้าให้ไท่ซ่างหวง ทำให้เกิดอาการกระอักเลือดจนสลบได้หรือไม่ ”

หยวนชิงหลิงพูดว่า “เป็นไปไม่ได้แน่นอน”

“เช่นนั้นก็รอเสด็จพ่อตรวจสอบให้แน่ชัด ต้องมีบทสรุปแน่นอน ”หยู่เหวินเห้าพูด

“ข้าอยากขอร้องฮ่องเต้ ให้ข้าไปดูอาการไท่ซ่างหวง”หยวนชิงหลิงพูด

กู้ซือส่ายหน้า “พระชายาโปรดอดทนรอไปก่อน ฮ่องเต้ย่อมมีราชโองการ คิดว่า อ๋องชินลุ่ยเองก็คงจะช่วยพูดอีกทาง”

เจ้าพระยาจิ้งที่ยืนอยู่ด้านนอก ได้ด่าลูกสาวหยวนชิงหลิงในใจไม่รู้กี่ร้อยรอบแล้ว วางแผนอย่างดิบดีเพื่อให้นางแต่งเข้าไปในจวนอ๋อง แต่คิดไม่ถึงว่า เรื่องดียังไม่ทันกล่าวถึง เรื่องร้ายกลับเข้าหาเขาก่อน เขาคิดว่าหยวนชิงหลิงต้องทำอะไรผิดแน่ๆ ทำให้ฮ่องเต้เกรี้ยวมาก ไม่เช่นนั้นคงไม่ให้คนไปเรียกเขาเข้าวังตั้งแต่เช้า ยังให้เขารออยู่หนึ่งชั่วยามเต็มๆ

ที่สุด มู่หรูกงกงก็ออกมา เอ่ยว่า “เจ้าพระยาจิ้ง ฮ่องเต้เรียกท่านเข้าพบ”

เจ้าพระยาจิ้งน่องขาเกิดอ่อนแรง เกือบจะคุกเข่าลงไปแล้ว

เดินเข้าไปทั้งที่ตัวสั่นเทา คุกเข่าลง เจ้าพระยาจินใช้หัวหน้าผากกับหน้าที่แทบจะแนบไปกับพื้น “ข้าน้อยหยวนปาหลงถวายบังคมฮ่องเต้”

“ไม่ต้องมากพิธี”ฮ่องเต้หมิงหยวนพูด

ได้ยินน้ำเสียงของฮ่องเต้ที่แฝงด้วยความเมตตา ใจของเจ้าพระยาจิ้งก็สงบลงได้ครึ่งหนึ่ง ค่อยๆลุกขึ้น ยืนตัวตรงอยู่ข้างๆรอพระบัญชาของฮ่องเต้

ฮ่องเต้หมิงหยวนยิ้ม “ที่ข้าเรียกเจ้าเข้าวัง ก็ไม่ได้มีเรื่องอะไร ก็แค่อยากจะถามสารทุกข์สุกดิบ ในจวนเป็นอย่างไรบ้าง”

หัวใจของหยวนปาหลงกระตุกขึ้นอีกครั้ง ตอนนี้ไท่ซ่างหวงป่วยหนัก งานราชการก็ยุ่งมาก ยังมีอารมณ์สบายใจเรียกตัวเขาเข้าวังเพื่อถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง

เกรงว่าจะมีความหมายอื่นแอบแฝง

ต้องเป็นเพราะลูกสาวหัวดื้อแน่ๆ ไม่รู้ว่าไปก่อเรื่องอะไรอีก

ริมฝีปากของเขาสั่นระริก “ทูลฮ่องเต้ คนในบ้านต่างสบายดี”

“เช่นนั้นก็ดี กลับไปเถอะ”

เจ้าพระยาจิ้งเบิกตาอ้าปากค้าง

เขาออกจากห้องหนังสือ ก็ได้ลองสอบถามดู เมื่อใช้เงินมากพอ จึงได้รู้ว่าหยวนชิงหลิงได้ถูกอ๋องเต้เรียกเข้าวังตั้งแต่เช้าแล้ว และก็ไม่มีข่าวคราวอีก