บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 43

บทที่ 43 สมควรให้ท่านไปตาย

　　อ๋องชินลุ่ยอดรนทนรอไม่ไหวแล้ว ได้หยิบเอายาเม็ดหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อของตน ส่งเข้าปากของหยู่เหวินเห้าไป จากนั้นก็หมุนตัวคุกเข่าลงข้างเดียว “ฮ่องเต้ น้องไม่เชื่อว่าเจ้าหาจะหาเรื่องเจ็บตัวเอง บาดแผลพวกนี้ เกรงว่าแม้แต่หมอหลวงยังรักษายาก หากเป็นแค่การแสดงละครให้ท่านดู ไม่จำเป็นต้องเจ็บขนาดนี้”

หยวนชิงหลิงได้ยินคำพูดนี้ ก็รู้สึกตกใจ ฮ่องเต้สงสัยว่าเขาสร้างเรื่องเจ็บตัวเอง

กู้ซือที่เดิมทีคอยสังเกตหยวนชิงหลิงอยู่ก็ขอร้องเช่นกัน “ฮ่องเต้ ข้าน้อยก็รู้สึกว่าไม่เหมือนการแสดง เดิมทีหมอหลวงเคยบอกแล้วว่าบาดแผลของท่านอ๋องสาหัสนัก ให้เตรียมตัวจัดการเรื่องงานศพเลย เป็นไท่ซ่างหวงที่สั่งให้พระชายาออกจากวัง จึงได้ช่วยท่านอ๋องเอาไว้ได้ ข้าน้อยเป็นคนฝึกวิชายุทธ์ รู้ว่ามีดดาบทำร้ายคนสาหัสนัก ไม่จำเป็นต้องเตรียมการให้ตัวเองต้องบาดเจ็บสาหัสจนถึงแก่ชีวิตก็ได้”

ฮ่องเต้หมิงหยวนเอ่ยเสียงเรียบ “ทั้งหมดลุกขึ้นมาเถอะ”

สายตาของกู้ซือมีความขุ่นมัวอยู่บ้าง ฮ่องเต้ยังคงแสดงสีหน้าใดๆ

หมอหลวงเร่งรุดมาถึง เป็นข้ารับใช้ในวัง รักษาอาการโรคหัวใจของไท่ซ่าหวงมาก็หลายปี เขาได้ฝึกฝนตนเองจนชำนาญแล้ว เรื่องที่พลางต้องเดินพลางต้องคุกเข่าคำนับ เพราะสถานการณ์อันตราย พอคุกเข่าแล้วก็ได้รับการอนุญาตให้ไม่ต้องพิธีรีตองรีบรุดมาทันที

แต่ว่า ครั้งนี้ หลังจากที่เขาคุกเข่าลงทุกคนต่างก็ลุกขึ้นทั้งที่ยังไม่ได้รับคำสั่งจากฮ่องเต้

ตอนที่สมองได้ยินเสียงสั่งการทุกคนต่างก็ได้ก้าวเท้าเดินไปแล้ว ทุกคนต่างหยุดลงแล้วคุกเข่าลงอีกครั้ง ขาเกิดสะดุด กล่องยาคว่ำลง คนก็ล้มลงด้วย

หยวนชิงหลิงไม่ทันสนใจว่าฮ่องเต้จะพูดอย่างไร ยื่นมือไปคว้ากล่องยาของหมอหลวงมาเปิดออก เอากรรไกรออกมาตัดเสื้อผ้าออก จากนั้นก็ใช้ผ้าตาข่ายพันรอบๆแผลที่กำลังมีเลือดออกของหยู่เหวินเห้า ใช้แรงกดเพื่อห้ามเลือด

การเคลื่อนไหวของหยวนชิงหลิงรวดเร็วมาก พันที่หน้าท้องเสร็จ ก็รีบถอดรองเท้าให้เขาทันที แล้วก็ตัดกางเกงของเขาออก บาดแผลทั้งหมด ก็ถูกเปิดเผยต่อหน้าฮ่องเต้หมิงหยวน

เห็นบาดแผลตรงด้านในของต้นขา แววตาของฮ่องเต้หมิงหยวนขรึมลง เอ่ยเสียงเย็นกับหมอหลวง “ยังไม่รีบไปห้ามเลือดอีก”

หมอหลวงรีบลุกขึ้นมา เข้าไปช่วยเหลือ

เลือดได้ค่อยๆหยุดลงหลังจากกินยาเม็ดจื่อจินของอ๋องชินลุ่ย แต่ว่าบาดแผล ปริแตก ต้องจัดการให้ดี

ฮ่องเต้หมิงหยวนนั่งลง มองหยวนชิงหลิงที่จัดการกับแผลอย่างเชี่ยวชาญ สายตาของนางไม่มีแววตื่นตกใจเลยสักนิด ท่าทีไม่มีความลังเลสั่นเท่า ใบหน้าของนางเปื้อนเลือด ก็ไม่มีเวลาจะมาเช็ดทิ้ง

หลังจากจัดการบาดแผลเสร็จแล้ว นางยังคงตบไปที่ใบหน้าของหยู่เหวินเห้า “ตื่น อย่าหลับนะ”หยู่เหวินเห้าไม่มีปฏิกิริยาอะไรทั้งสิ้น

หมอหลวงเดินเข้าไปเอานิ้วจ่อที่จมูก แล้วก็ถอยหลังอย่างตื่นตกใจ “ฮ่องเต้……”

ฮ่องเต้หมิงหยวนลุกขึ้นอย่างกะทันหัน นิ้วของเขาวางไว้ที่ใต้จมูกของหยู่เหวินเห้า ไม่มีลมหายใจ

สีหน้าเขาเปลี่ยนไป ถามอ๋องชินลุ่ย “เมื่อครู่เจ้าให้เขากินยาจื่อจินแล้วไม่ใช่หรือ”

“เดิมทีท่านอ๋องเคยกินไปแล้วหนึ่งเม็ด”กู้ซือพูด

ยาเม็ดจื่อจินเม็ดแรกจะได้ผลดีที่สุด แต่ว่าการกินเม็ดที่สองในเวลาอันสั้นนั้น ผลที่ได้จะลดลงอย่างมาก หากบาดแผลสาหัสเกินไป เช่นนั้นก็ไร้ผล

ฮ่องเต้หมิงหยวนตกใจ ยิ่งกว่าถูกโจมตี

หยวนชิงหลิงรีบคุกเข่าลงข้างร่างหยู่เหวินเห้า สองมือทับกันวางบนหน้าอกของหยู่เหวินเห้า ใช้แรงกดลงไป ทุบตี “หยู่เหวินเห้า อย่าหลับนะ ตื่นสิ”

“พระชายา”กู้ซืออยากจะยื่นมือออกไปดึงนางเอาไว้ แต่ชายหญิงไม่ควรสัมผัสใกล้ชิด ฮ่องเต้ก็ยังอยู่ที่นี่

ผมเผ้าของหยวนชิงหลิงยุ่งเหยิง หน้าผากมีเหงื่อผุดออกมา มากกว่านั้นคือร้อนใจ เขาจะตายแล้วหรือ

ชีวิตหนึ่งต้องตายไปต่อหน้า ชีวิตนี้เคยเป็นคนไข้ของนาง

ในใจรู้สึกเป็นทุกข์อย่างมาก

“ลากตัวพระชายาออกไป”ฮ่องเต้หมิงหยวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด เขาไม่เคยคิดเลยว่า เจ้าห้าจะบาดเจ็บสาหัสถึงเพียงนี้ วันที่หมอหลวงกลับมารายงาน บอกว่าบาดแผลนั้นสาหัสมาก แต่ไม่รู้ว่าทางเสด็จพ่อรู้ได้อย่างไร ก็ได้ให้ฉางกงกงมารายงานว่าไม่ต้องกังวล ไปไต่ถามอาการแล้วว่ายังดีอยู่ ฉะนั้น เขาก็นึกมาตลอดว่า ไม่ได้บาดเจ็บมากขนาดนั้น

มู่หรูกงกงไปดึงตัวหยวนชิงหลิง หยวนชิงหลิงโมโหมาก “อย่าแตะต้องข้า ”พูดจบ มือหนึ่งก็เอาหมอนโยนไปทางมู่หรูกงกง

มู่หรูกงกงมองหยวนชิงหลิงอย่างตะลึง ไม่คิดว่านางจะบ้าคลั่งขึ้นมาอย่างกะทันหัน

แต่หยวนชิงหลิงยังคงทำการช่วยกระตุ้นหัวใจ หวังว่าเขาแค่ช็อกไป