บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 440

อีกทางด้านหนึ่ง อ๋องอานถูกหยู่เหวินเห้าบีบคั้นอย่างดุเดือดมาก มือข้างหนึ่งอ้าออก พร้อมพูดขึ้นอย่างโมโหว่า “เจ้าห้า เจ้าอย่างเหมือนหมาบ้าตัวหนึ่ง เกิดบ้าอะไรขึ้นมา? เจ้ามีเหตุผลหน่อย”

หยู่เหวินเห้าต่อยไปหนึ่งหมัด พร้อมตะคอกพูดขึ้นว่า “ข้าหรือยังจะต้องมีเหตุผลให้เจ้า? ข้าจะใช้หมัดคุยเหตุผลกับเจ้า”

อ๋องอานถูกต่อยจนหางตาแตก เท้ากระทืบออกไป หยู่เหวินเห้าใช้เข่ารับไว้ แล้วต่อยไปหนึ่งหมัด พร้อมพูดขึ้นว่า “ล้วงท้องเจ้าหยวนเอาลูกของข้า? ข้าจะดูว่าเจ้าจะล้วงไหม พี่น้องกันแท้ๆ ข้าไม่เคยล่วงเกินเจ้า เจ้าอยากได้ตำแหน่งของชายรัชทายาท ข้าไม่สนใจ แต่เจ้ากล้าลงมือกับเจ้าหยวนกับลูกของข้า ข้าจะเอาชีวิตเจ้า”

“เจ้า.....”

อ๋องอานลงมืออย่างไม่มีหลักการ เหมือนกับสัตว์ดุร้ายบ้าคลั่ง เขาจะไม่ตั้งรับก็ไม่ได้ ตั้งรับก็ไม่ได้ และก็ไม่มีใครมาช่วย มีกู้ซือคอยเฝ้าอยู่ตรงนั้น

เขาถอยหลังไปด้วย พูดขึ้นด้วยเสียงดังไปด้วยว่า “กู้ซือ เสด็จพ่อใช้ให้เจ้ามาเฝ้าดูเฉยๆหรือ?”

ในมือกู้ซือถือผ้าเช็ดหน้าไว้ สะบัดไปมาพร้อมพูดขึ้นว่า “อ๋องอาน ฮ่องเต้มีรับสั่ง ให้กระหม่อมมาเฝ้าดูอยู่ที่จวนอ๋องอาน นี่กระหม่อมก็คอยเฝ้าดูอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?”

หยู่เหวินเห้าไม่รอช้า เห็นเขาแทบไม่มีหนทางตั้งรับ จึงกระโดดลอยขึ้น บินลอยเตะลงไป จนเขากลิ้งอยู่พื้น เมื่อผิวปาก ตอเป่ากระโจนเข้ามา งับกัดขาอ๋องอานไว้

เขี้ยวหมาคมมาก แข็งแรงมาก เมื่อกัดลงไป ทำให้เห็นถึงกระดูก

อ๋องอานร้องอย่างเจ็บปวด ขาอีกข้างหนึ่งเตะไปทางตอเป่า ตอเป่ากระโดดขึ้นมาด้วยท่าทางแข็งแรง กระโดดข้ามไป แล้วก็งับกัดไหล่ของเขา กัดจนเนื้อหลุดออกมา เลือดไหลออกมา อ๋องอานเจ็บปวดจนสั่นสะท้านไปทั้งตัว กลิ้งไปมาบนพื้น

กู้ซือค่อยพูดขึ้นว่า “เจ้าห้า อย่าเกินเหตุ ฮ่องเต้มีราชโองการ”

หยู่เหวินเห้าค่อยผิวปากเรียกตอเป่ากลับมา ผมเผ้าเขายุ่งเหยิง เสื้อผ้าถูกกัดขาดหลายจุด กลับซ่อนความโกรธไว้ไม่ได้ ถุยเลือดในปากออกมา พร้อมพูดขึ้นอย่างสั่นเทาว่า “หยู่เหวินอัน เจ้าฟังไว้ นับจากวันนี้ หากเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าหยวน ต่อให้เส้นผมหลุดร่วงเพียงเส้นเดียว ก็จะคิดบัญชีกับเจ้า ในเมื่อเจ้ารู้ว่าเจ้าหยวนเป็นจุดอ่อนของข้า ข้าก็ไม่กลัวที่จะยอมรับ นางเป็นจุดอ่อนของข้า เป็นต่อมโมโหของข้า เกิดอะไรขึ้นกับนาง เจ้ารอเป็นศพหมื่นชิ้น สูญพันธุ์ทั้งจวน”

อ๋องอานถูกทหารจวนประคองลุกขึ้น เขาอดกลั้นความเจ็บปวดไว้ มองดูหยู่เหวินเห้าอย่างคลุมเครือ พร้อมพูดขึ้นว่า “เรื่องในวันนี้ ข้าก็จะจำไว้ในใจ”

“จำไว้ให้ดีที่สุด” ไฟในตาหยู่เหวินเห้ายังคงมอดไหม้ พร้อมพูดขึ้นว่า “จำไว้ให้ดีว่าวันนี้ข้าทำอย่างไรกับเจ้า ต่อไป หากเจ้าอยากลงมือกับเจ้าหยวน จะได้ระวังไว้บ้าง”

หยู่เหวินเห้าพูดเสร็จ แล้วก็ผิวปาก พาตอเป่ากับสวีอีจากไป

กู้ซือค่อยเดินไปหาอย่างหน้าตาเฉย พร้อมพูดขึ้นว่า “อ๋องอาน ดูเจ้าบาดเจ็บค่อนข้างสาหัส ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

อ๋องอานจ้องมองดูกู้ซือ พร้อมพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ข้าจะจำเจ้าไว้เหมือนกัน”

กู้ซือถอนหายใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าก็เพียงแค่เป็นห่วงเจ้า ตอเป่าเป็นหมาบ้าที่เจ้าพระยาหุ้ยติ่งเลี้ยงมา เลี้ยงให้กินเนื้อสด ไม่รู้ว่าจะเป็นโรคพิษสุนัขบ้าไหม หากมีพิษสุนัขบ้า เจ้าถูกมันกัดแล้วก็อาจจะเป็นบ้า ข้าว่า เจ้าตามหมอมาดูอาการก่อนเถอะ”

พูดเสร็จ จีบนิ้วโบกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาอย่างอ่อนโยน แล้วก็หันร่างเดินออกไป

“พี่เขยรอก่อน ผ้าเช็ดหน้าของพี่สาว (พี่สาวภรรยา)ข้า” กู้ซือวิ่งตามออกมา

พระชายาฉู่เป็นพี่สาว (พี่สาวภรรยา)ข้า ข้าไม่ช่วยพวกเขาแล้วจะช่วยใคร? อ๋องอานโง่

ในวัง เป็นดั่งที่ฮ่องเต้หมิงหยวนคิดไว้ หยวนชิงหลิงอุ้มท้องโตเข้าไปในวังแล้ว

มาถึงห้องทรงพระอักษรหาไม่เจอ มู่หรูกงกงแอบบอกว่าฮ่องเต้ไปพระตำหนักฉินคุนแล้ว หยวนชิงหลิงก็รีบพาแม่นมสี่กับอะซี่มาที่พระตำหนักฉินคุน

ประตูลานพระตำหนักฉินคุนเปิดไว้ แต่ประตูตำหนักปิดไว้อย่างสนิท ฉางกงกงยืนอยู่ตรงหน้าระเบียง หนาวจนสั่นสะท้าน

เห็นหยวนชิงหลิงมา ก็รีบเดินมาพูดขึ้นว่า “พระชายา ฮ่องเต้ไม่อยู่”

“งั้นข้าขอเข้าเฝ้าไท่ซ่างหวง” หยวนชิงหลิงพูดขึ้น

ฉางกงกงยิ้มพูดขึ้นว่า “วันนี้ไท่ซ่างหวงกับโสวฝู่เซียวเหยากงพบปะสังสรรค์กัน กำลังดื่มเหล้ากันอยู่ด้านใน ไม่พบใครทั้งนั้น”