บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 442

โสวฝู่ฉู่มองไท่ซ่างหวง “พระองค์คงหวังอยากจะให้เป็นลูกชายกระมัง”

ไท่ซ่างหวงพูดว่า “ไม่สำคัญ ลูกชายลูกสาวก็เหมือนกัน ”

“ไม่จริงใจเลย”เซียวเหยากงยิ้มเย้ยหยัน “ไม่รู้ว่าใครเคยพูดเอาไว้ แม้แต่ฝันยังฝันเห็นลูกชาย”

ไท่ซ่างหวงพูดอย่างไม่ค่อยพอใจว่า “ฝันก็ส่วนความฝัน ไม่ได้หมายถึงสิ่งที่ข้าคิดในใจ”

โสวฝู่ฉู่มองเขา “ไม่ใช่ว่า คิดตลอดทั้งวันจึงได้ฝันในตอนกลางคืนหรอกหรือ ที่ทรงฝันถึง ไม่ใช่สิ่งที่ทรงตั้งตารอคอยหรือ”

ไท่ซ่างหวงโต้กลับอย่างเบาๆว่า “เมื่อคืนข้ายังฝันเห็นเจ้าทั้งสองต้องกลายเป็นขอทานไปขอข้าวกินอยู่เลย”

“ใจร้ายจริงๆ ”โสวฝู่ฉู่กับเซียวเหยากงพูดออกมาพร้อมกัน

ไท่ซ่างหวงเชิดหน้าขึ้นอย่างหยิ่งยโส “ตอนนี้ขอให้กำเนิดอย่างราบรื่น ค่อยขอเรื่องอื่น สุดท้ายจะได้เลี้ยงลูกชายหรือไม่ ได้กำหนดไว้ตั้งแต่ต้นแล้ว มาขอร้องตอนนี้แล้วมีประโยชน์อะไร ”

เซียวเหยากงพูดว่า “ไม่ใช่กระมัง ก่อนหน้านี้มีหลวงจีนผู้ทรงคุณธรรมสูงส่งท่านหนึ่งได้กล่าวไว้ว่า หากกราบไหว้บูชาต่อหน้าพระโพธิสัตว์ด้วยความจริงใจ สามารถทำให้ทุกสิ่งเป็นอย่างที่ใจคิดได้มิใช่หรือ”

“คำพูดเช่นนี้เจ้าก็เชื่อด้วยหรือ”ไท่ซ่างหวงทำเสียงเยาะเย้ยขึ้นจมูก เอ่ยอย่างตำหนิว่า “การไหว้พระขอพรเดิมก็เป็นเรื่องที่พูดโดยไร้มูลความจริง หากพระท่านมีจิตวิญญาณ ทำไมจึงไม่เห็นบ้านเมืองสงบสุข คนอื่นเชื่อเรื่องนี้ก็แล้วไปเถอะ นี่พวกเจ้าก็เชื่อตามไปด้วย เหลวไหล เหลวไหลสิ้นดี”

ทั้งสองคนรู้สึกละอายใจเป็นอย่างมาก ยังคงเป็นไท่ซ่างหวงที่มีปัญญาล้ำเลิศ

ดื่มกันพอสมควรแล้ว ทั้งสองคนก็กล่าวลากลับไป

ไท่ซ่างหวงหรี่ตากึ่งเมามาย มองไปยังฉางกงกงและถามขึ้นว่า “พระชายาฉู่ไปแล้วหรือ”

“เรียนไท่ซ่างหวง ได้ยินว่าไปแล้ว”ฉางกงกงเดินเข้าไปข้างหน้าเพื่อประคองเขา “พระองค์จะกลับไปพักก่อนหรือไม่”

“วันนี้อากาศไม่เลว ข้าจะไปเดินเล่นที่ตำหนักไทเฮา”ไท่ซ่างหวงบิดขี้เกียจ เมาแล้ว รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย “ไปก็ดีแล้ว แม่บ้านตัวน้อยเห็นข้าดื่มเหล้าไม่ได้ พอดื่มละก็ ปากนั่นก็จะเริ่มบ่นอะไรไม่รู้มากมาย ไม่อยากฟังเอาเสียเลย”

ฉางกงกงพูดยิ้มๆว่า “พระชายาหวังดีต่อพระองค์”

“เจ้าไม่เข้าใจ คนที่มีอายุอย่างข้า จุดสิ้นสุดนั้นได้มองเห็นแล้ว ปฏิบัติตัวตามกฎระเบียบสามารถทำให้เจ้ามีชีวิตเพิ่มขึ้นได้อีกสองวัน แต่การทำตัวให้มีความสุขตามอำเภอใจก็ไม่เห็นจะทำให้ตายในทันที เป็นคน ก็ต้องใช้ชีวิตให้มีความสุขสบาย อยากทำอะไรก็ทำ ไม่จำเป็นต้องคำนึงถึงผลที่จะตามมาภายหลัง”

ฉางกงกงไม่กล้าจะโต้เถียง ได้แต่ยิ้มบางๆและพูดว่า “ทำไมวันนี้พระองค์จึงได้คิดจะไปที่ตำหนักของไทเฮาเล่า”

เป็นเวลานานแล้วที่ไม่ได้ไป ตั้งแต่หลังจากที่บอกว่ามีโรคหัวใจ เห็นได้ชัดว่าตอนที่มีชีวิตชีวาก็ไม่เห็นเขาไป

“มีปัญหาบางอย่าง ต้องการไปขอคำชี้แนะจากนาง”

“เอ๋ ทรงยังมีเรื่องต้องขอคำชี้แนะจากไทเฮาด้วยหรือ”ฉางกงกงประหลาดใจ นี่เป็นเรื่องแปลกใหม่มาก

ไท่ซ่างหวงไม่ชอบฟังคำพูดนี้ ทำหน้าบึ้งตึงและพูดว่า “ที่ว่ากันว่าคนหลายๆคนเดินมาด้วยกันต้องมีใครสักคนในนั้นที่จะเป็นครูของเราได้ ไทเฮาแม้จะเป็นสตรี แต่ก็มีความรู้อย่างละเอียดในด้านหนึ่งโดยเฉพาะ”

“พ่ะย่ะค่ะ ”ฉางกงกงหัวเราะ ประคองเขาค่อยๆเดินไป “ไม่รู้ว่าทรงจะไปขอคำชี้แนะเรื่องอะไร”

“ไหว้พระขอพร”ไท่ซ่างหวงท่าทีหยิ่งยโส

ฉางกงกงนิ่งอึ้ง “ไหว้พระขอพร ขอเรื่องอะไร ที่เซียวเหยากงพูดมาเหล่านั้นหรือ พระองค์บอกว่าไม่สนใจมิใช่หรือ”

“นี่แสดงว่าเจ้าไม่เข้าใจ พบปะผู้คนเวลาพูดจาต้องเก็บไว้สามส่วน ไหนเลยจะสามารถเหลือจุดอ่อนไว้ให้พวกเขาหัวเราะเยาะข้าได้”

ฉางกงกงยิ้ม นิสัยของไท่ซ่างหวงตอนนี้ ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเหมือนเด็กเข้าไปทุกที

การปรากฏตัวขึ้นของไท่ซ่างหวงอย่างกะทันหันในตำหนักของตัวเอง ทำให้ไทเฮารู้สึกดีใจมาก

ช่วงนี้นางอารมณ์ไม่ดีเอาเสียเลย หลานชายมีเรื่องติดต่อกันครั้งแล้วครั้งเล่า กระทบจิตใจนางเป็นอย่างใหญ่หลวง

ตอนนี้เห็นพระสวามีมาแล้ว ก็ราวกับผืนฟ้าถูกค้ำยันขึ้นมาบ้างเล็กน้อย เห็นความสว่างบ้างแล้ว

ได้ยินเขาพูดว่าต้องการไหว้พระขอพรให้กับลูกในท้องของพระชายาฉู่ ไทเฮาก็หัวเราะออกมา “พระองค์ไม่จำเป็นต้องไหว้พระ ข้าไหว้อยู่ทุกวัน”

ไท่ซ่างหวงพูดว่า “เจ้าไหว้ก็ส่วนเจ้า ข้าไหว้ก็ส่วนข้า”

ไทเฮาจึงตามเขาเข้าไปในอุโบสถ

ในอุโบสถ หลังม่านสีเหลืองอร่ามมีองค์พระโพธิสัตว์ตั้งเอาไว้เพื่อบูชา บนแท่นบูชามีของบูชาวางไว้หลายอย่าง ผลไม้สดกับดอกไม้และน้ำชา กลิ่นของจันทน์หอมอบอวลไปทั่ว

“บอกเถอะ ว่ามีขั้นตอนอย่างไร”ไท่ซ่างหวงไม่เข้าใจ เขาเป็นคนที่แม้แต่งานบวงสรวงสวรรค์ก็ไม่ค่อยอยากจะไป ตลอดช่วงระยะเวลาที่เขาบริหารราชการ ทุ่มเทแรงกายแรงใจคิดหาวิธีในการบริหารบ้านเมืองให้สงบสุข การปฏิบัติตนสามารถเอาชนะสวรรค์ได้ คิดเช่นนี้ตลอดมา

“ก็แค่คุกเข่าลงไปกราบไหว้ พูดสิ่งที่ใจท่านต้องการจะขอ”