บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 459

กู้ซือตั้งใจฟังอย่างละเอียดอีกครั้ง แต่ก็ไม่รู้สึกว่าตัวเองได้ยินเสียงอะไร

แต่ผ่านไปไม่นาน ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของอาซี่

อาซี่ร้องไห้แล้ว ก่อนหน้านี้นางพยายามสงบนิ่งเต็มที่ แต่อันที่จริงเส้นประสาทของนางมันตึงเครียดบีบรัดจนถึงขีดจำกัดแล้ว นางพูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียว แต่เมื่อสามารถนำเด็กน้อยทั้งสองคนออกมาได้อย่างแข็งแรงปลอดภัย นางก็รู้สึกราวกับว่าหินก้อนใหญ่ที่มันกดทับอยู่ในหัวใจถูกย้ายออกไปได้เสียที เมื่อเห็นเจ้าหนูน้อยทั้งสองนอนอยู่บนเตียงเล็ก ๆ ที่อยู่ด้านข้าง ทั้งยังส่งเสียงอ้อแอ้ออกมาเป็นครั้งคราว นางก็อดใจไม่ไหวจนต้องร้องไห้ออกมา

“อาซี่ ยังมีอีกคน!” ฮูหยินเจ้าพระยาเจียงหนิงเข้ามาคว้ามือของนางหมับ “อย่าร้องไห้ รีบมาช่วยข้าเร็วเข้า สวรรค์ สายสะดือพันรอบคอ ....”

หยวนชิงหลิงก็เห็นแล้วเช่นกัน แม้ว่ากระจกทองแดงจะไม่ได้ชัดมาก แต่ตอนที่อุ้มเด็กออกมา ก็เห็นว่าใบหน้าของเด็กเป็นสีม่วงเขียวคล้ำ ไม่ขยับแม้แต่น้อย

“ไม่ ไม่…” หยวนชิงหลิงร้องไห้ ดวงตาเคลื่อนไหวไปตามมือของนางผดุงครรภ์ นางผดุงครรภ์พยายามตบเรียกอยู่หลายครั้ง แต่เจ้าหนูน้อยกลับไม่มีการตอบสนองใด ๆ เลย

ฮูหยินเจ้าพระยาเจียงหนิงรีบเข้าไปทันที กดนวดที่บริเวณหัวใจเบา ๆ เป่าลมผายปอด แต่เด็กน้อยก็ยังคงนอนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบงัน ไม่ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว

หัวของเขาเอียงไปด้านข้างเล็กน้อย หันหน้าเข้าหาหยวนชิงหลิง สองตาปิดสนิท สภาพคล้ายกับไม่มีแม้เพียงครึ่งลมหายใจให้รับรู้

“ไม่...” หัวใจของหยวนชิงหลิงเจ็บปวดราวกับถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ นางร้องไห้ออกมาราวใจจะขาด “เจ้าห้า ไม่นะ รีบไปช่วยเขาเร็วเข้า!”

หยู่เหวินเห้าหน้าซีดเผือด เพิ่งจะหันหลังกลับไป ก็เห็นว่าทารกน้อยโบกมือขยับขึ้นมาครั้งหนึ่ง แล้วส่งเสียงร้องไห้ดังอุแว้ ๆ ออกมา

หยู่เหวินเห้าแข้งขาอ่อนจนทรุดล้มลงกับพื้นไปตรง ๆ เลยทีเดียว

หัวใจของทุกคนเหมือนถูกเอาขึ้นไปแขวนไว้บนยอดเขาสูง จากนั้นจึงค่อยลดลงมาสู่พื้นได้อีกครั้ง

นางผดุงครรภ์พูดอย่างยินดีว่า: “ยินดีกับท่านอ๋องและพระชายาด้วยเพคะ เป็นเด็กผู้ชาย!”

หยู่เหวินเห้าใช้มือข้างหนึ่งเกาะที่ขอบเตียงเพื่อพยุงตัว แล้วปีนป่ายลุกขึ้นอย่างยากลำบาก มุมปากเกร็งจนกระตุก กอดหยวนชิงหลิงแล้วพูดว่า "ลูกชายสามคน!"

รอยยิ้มซีดเซียวปรากฏขึ้นที่มุมปากของหยวนชิงหลิง หัวค่อย ๆ เอียงออกไป ดวงตาทั้งสองข้างปิดลงช้า ๆ

“สวรรค์!” จู่ ๆ ฮูหยินเจ้าพระยาเจียงหนิงก็กรีดร้องจนเสียงหลง “เลือดไหลแล้ว สวรรค์ อาซี่ ผงห้ามเลือด”

หัวใจของหยู่เหวินเห้าจมดิ่งลงสู่ก้นบึ้งอย่างรวดเร็ว ทั้งมือทั้งเท้าอ่อนปวกเปียก เขาประคองใบหน้าของหยวนชิงหลิง ตบเบา ๆ พลางเรียกด้วยเสียงสะอื้น "หยวน! หยวน! ตื่นสิ! รีบตื่นเร็วเข้า!"

“ห้ามเลือด ถ่ายเลือด หาเจ้าอาวาส...” หยวนชิงหลิง ฝืนพูดออกมาสองสามประโยคด้วยความยากลำบาก

หยู่เหวินเห้าร้อนรนกระวนกระวายใจแทบแย่แล้ว "ได้ ไปหาเจ้าอาวาส ไปหาเจ้าอาวาส..."

เขารีบเปิดประตูออกไปอย่างมือเท้าสับสน สวีอีกลับมาแล้ว ทั้งยังกำลังรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ เมื่อเห็นหยู่เหวินเห้าออกมา เขาก็รีบพูดทันทีว่า “ท่านอ๋อง ท่านเจ้าอาวาสอยู่ในราชรถของฝ่าบาท กำลังมุ่งหน้าเข้าวังแล้ว ท่านโปรดรีบไปหยุดไว้เถิดพ่ะย่ะค่ะ”

หยู่เหวินเห้าสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย รีบหันหลังกลับ มองไปที่ฮูหยินเจ้าพระยาเจียงหนิง พูดจนเกือบจะเป็นการอ้อนวอนว่า: "ข้าจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด ขอร้องท่านล่ะ ได้โปรดช่วยนางจนสุดความสามารถด้วยเถอะนะ"

ฮูหยินเจ้าพระยาเจียงหนิงถือยาห้ามเลือดในมือ พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดจริงจัง: "ท่านอ๋องวางใจเถอะ ข้าจะทำอย่างสุดความสามารถแน่นอน"

หยู่เหวินเห้ามองหยวนชิงหลิงอย่างลึกซึ้งแวบหนึ่ง เมื่อหันหลังแววตาก็พลันเปลี่ยนไป ดูแหลกสลายจนใครเห็นก็ต้องรู้สึกสิ้นหวังเลยทีเดียว

เสียนเฟยรีบเดินขึ้นมาข้างหน้าทันที ดึงตัวหยู่เหวินเห้าไว้แล้วถามว่า "เป็นอย่างไรบ้าง ? คลอดแล้วใช่หรือไม่?"

ดวงตาของหยู่เหวินเห้ามืดทะมึน เขาผลักนางออกไป "อย่าสร้างปัญหา!" พูดจบ ก็รีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว โดยมีสวีอีวิ่งตามไปเตรียมม้า

พ่านย่วนกับหมอหลวงอีกสองคนได้ยินว่ามีเลือดออก จึงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเข้าไปทันที

เมื่อแม่นมสี่ออกมา เสียนเฟยก็รีบหยุดนางไว้ทันที “คลอดแล้วหรือ?”

แม่นมสี่ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง มองนางอย่างเคร่งขรึมเย็นชา “พระชายาคลอดเด็กผู้ชายสามคนเพคะ”

เสียนเฟยถึงกับยกมือขึ้นกุมหน้า พูดด้วยความดีใจแทบคลั่งว่า: “ดี ดี ดี!”

“สถานการณ์ของพระชายาเป็นอย่างไรบ้าง ?” แม่นมหูเอ่ยถาม

แม่นมสี่แทบจะหลั่งน้ำตา “ไม่ดีเลย กำลังช่วยกันอย่างเร่งด่วน”