บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 463

ไม่ทันการอย่างชัดเจน ฮ่องเต้หมิงหยวนเข้ามาแล้ว

มองดูชุดเครื่องทรงสีเหลืองสว่างนั่นแฉลบผ่านตรงประตูตำหนัก นางทำได้เพียงขึ้นหน้าไป “ก่วงถิงคารวะฝ่าบาทเพคะ!”

ฮ่องเต้หมิงหยวนเมื่อเห็นท่าทางที่สะอาดสดชื่นของนางหลังจากอาบน้ำแล้ว บนหน้าไม่มีแป้งแม้แต่น้อย บริสุทธิ์ดั่งน้ำแร่ที่ผุดออกมาเช่นนั้น ความเร่าร้อนในดวงตาไม่มีแล้ว กลับเป็นความเคอะเขินเล็กน้อยกับความประหม่าเป็นส่วนใหญ่ ในดวงตามีความหมายที่จะถดถอยเล็กน้อย

เขาตกใจ ระงับความกระสับกระส่ายในจิตใจลง กล่าวว่า: “ไม่ต้องมีพิธี ข้ามาหาเจ้าเพื่อจะพูดคุย”

“เพคะ!” ฮู่ก่วงถิงแลบลิ้น “ฝ่าบาท หม่อมฉันกลับไปเปลี่ยนชุด ได้ไหมเพคะ?”

ฮ่องเต้หมิงหยวนเห็นว่าหลังจากที่นางยืนขึ้นมาก็ทำหน้าตาทะเล้น และไม่ได้เกร็งแล้ว กล่าวว่า: “ไม่จำเป็น แต่งตัวแบบนี้ก็ดีมากแล้ว”

ฮู่ก่วงถิงเอื้อมมือดึงชุดนอนเล็กน้อย “ไม่เรียบร้อยเพคะ”

แม่นมในวังเคยสอน พบฮ่องเต้จำเป็นต้องมีระเบียบเรียบร้อย

หลังจากที่ฮ่องเต้หมิงหยวนนั่งลงแล้ว นางกล่าวถามด้วยแววตาที่สดใส: “ฝ่าบาท ท่านมาดึกขนาดนี้ คือมีปัญหาหรือเพคะ?”

นางรู้ว่าไม่ใช่มานอนค้างแรม เพราะว่านอนค้างแรมมีกฎเกณฑ์ จำเป็นต้องเลือกป้ายชื่อ อีกทั้งมีขันทีติดตามมาบันทึก

ฮ่องเต้หมิงหยวนรู้สึกว่าใบหน้านั้นของนางสั่นไหวอยู่ด้านหน้าและในใจโดยตลอด ทำให้งุนงงครู่หนึ่ง จำไม่ได้ว่าตัวเองมาเพื่ออะไร

“ฝ่าบาท?” ฮู่ก่วงถิงเข้ามาใกล้ เรียกเบาๆเสียงหนึ่ง

ฮ่องเต้หมิงหยวนมองไป ในดวงตานั่นซ่อนความรักความห่วงใยอย่างหนาแน่น เขายืนขึ้นในทันทีทันใด “ไปนอนกับข้า!”

ในตำหนัก เงียบสงบเหมือนตายอย่างฉับพลัน

ต่อจากนั้น ก็เป็นรอยยิ้มที่ปริออกอย่างช้าๆนั่นของฮู่ก่วงถิง “ตามประสงค์เพคะ!”

ฮู่ก่วงถิงหลังจากนั้นเป็นเวลานาน ล้วนขอบคุณวันนี้ ขอบคุณพระชายาฉู่และแฝดทั้งสาม

เพราะว่า หากไม่ใช่เพราะพระชายาฉู่ให้กำเนิดแฝดทั้งสาม ฮ่องเต้ก็จะไม่ดีอกดีใจขนาดนั้น ตื่นเต้นสนอกสนใจเป็นที่สุดจึงหาคนพูดคุยด้วย

แต่ว่า หลังจากนั้นหยวนชิงหลิงบอกนางว่า ควรจะขอบคุณที่นางสนมเข้านอนเร็ว

เรื่องนี้ค่อยพูดหลังจากนี้ ไม่เอ่ยถึงเป็นการชั่วคราว

สถานการณ์ของหยวนชิงหลิงค่อยๆคงที่แล้ว เมื่อเจ้าอาวาสประกาศว่านางได้กลับมาจากประตูแห่งความตายแล้ว หยู่เหวินเห้าแทบจะทรุดลงนั่งบนพื้น มือสองข้างปิดหน้าไว้อยู่นานล้วนไม่ได้วางลง

เช้าตรู่วันถัดมา เปลหามที่ได้เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ ในที่สุดก็ได้ใช้แล้ว

หยวนชิงหลิงถูกส่งกลับตำหนักเซี่ยวเยว่ หลังจากฟื้นมา นางเห็นทารกสามคนนอนอยู่ข้างกายของตัวเอง มือเท้ากวัดแกว่ง ตาแป๋วๆหมุนไปมา

หยู่เหวินเห้านั่งอยู่ข้างเตียง กุมมือนางไว้ตลอด ดวงตาสองข้างอดหลับอดนอนจนแดงก่ำ เห็นนางฟื้นมา ในตาของเขาก็มีความซาบซึ้งจะร้องไห้ นิ้วมือเคลื่อนไปบนหน้าของนางเบาๆ ใช้ด้านหน้าของนิ้วมือลูบไล้เบาๆ “หยวน เจ้าลำบากแล้ว” “

“เป็นความจริง!” เสียงของนางแหบมาก อ่อนแอมาก แทบจะไม่มีแรง เจ็บบาดแผล มดลูกหดตัวก็เจ็บ แต่ว่าในใจมีความสุขมาก นั่นคือความรู้สึกที่อธิบายไม่ออกชนิดหนึ่ง ในสมองล้วนเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“พวกเราไม่เกิดแล้ว” หยู่เหวินเห้ากล่าวเบาๆ

หยวนชิงหลิงยิ้มอย่างอ่อนโยน “ท่านไม่อยากได้ผู้หญิงสักคนแล้วหรือ”

“ข้ามีผู้หญิงคนหนึ่งแล้ว” เขาหอมแก้มของนาง เพ่งมองอย่างลุ่มหลง “ไม่ต้องการแล้ว ผู้ใดก็ไม่คุ้มค่าให้พวกเราต้องเสี่ยงเช่นนี้อีก ครั้งนี้ข้าตกใจพอแล้ว”

หยวนชิงหลิงค่อยๆยื่นมือออกมา ลูบหนวดสั้นที่คางของเขา เขาซีดเซียวมาก ทำให้นางสงสาร “ข้าเคยพูด ข้าจะไม่เป็นอะไร ท่านต้องเชื่อข้าสิ”