บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 464

หยู่เหวินเห้ายอมรับผิดอย่างตรงไปตรงมา “แม่นมสั่งสอนได้ถูกต้อง ข้ารู้แล้ว”

แม่นมมองดูเขา กล่าวเบาๆ: “ท่านอ๋อง อีกเดี๋ยวรอพระราชโองการออกมา ท่านก็เป็นรัชทายาทแล้ว ท่านจำเป็นต้องมีความรับผิดชอบต่อบุตรก่อน ถึงจะสามารถแบกรับหน้าที่ต่อโลกนี้ได้เจ้าค่ะ”

หยู่เหวินเห้ากล่าว: “ขอบใจแม่นมที่สั่งสอน”

เขาได้ยินคำพูดนี้แล้ว อันที่จริงในใจก็ไม่ค่อยสบายใจนัก

ก่อนหน้านี้เขาเคยคิดจะไปแย่งชิง ด้วยความโกรธชั่วขณะ

แต่ว่า หากพูดความในใจประโยคหนึ่ง เขาไม่ค่อยเต็มใจที่จะเป็นรัชทายาท

กลับไม่ใช่เพราะกลัวต้องไปต่อสู้ แต่เพราะนี่ไม่ใช่ความยินยอมของยายหยวน และไม่ใช่ความยินยอมของเขา

เขาก็ไม่ใช่คนที่จะดูถูกตัวเองว่าไม่มีความสามารถเป็นฮ่องเต้ได้ แต่รัชทายาทกับฮ่องเต้ไม่เหมือนกัน

เป็นรัชทายาท ก็หมายความว่าทุกๆสายตาล้วนจับจ้องมาที่ตัวเขา เขาจำเป็นต้องเป็นคนที่สมบูรณ์แบบ จึงสามารถทำให้ทุกๆฝ่ายไม่ผิดหวัง

และสำคัญที่สุดคือ ปลายทางสุดท้ายของรัชทายาท ไม่จำเป็นต้องเป็นฮ่องเต้

อีกทั้งพูดในทางที่แย่ที่สุด หากเขาต้องการแย่งชิงตำแหน่งรัชทายาทนั่น ต้องพึ่งความสามารถของตัวเอง ไม่ใช่พึ่งพิงความสามารถในการให้กำเนิดบุตรทั้งสามของเขา

ก่อนหน้านี้ในราชสำนักก็มีการโต้แย้ง แต่งตั้งลูกคนโต แต่งตั้งลูกที่กำเนิดจากฮองเฮาโดยตรง แต่งตั้งผู้ที่มีความสามารถ

ตอนนี้ เขาล้วนไม่ได้แตะ เขาก็คือพึ่งบุตรทั้งสามเหาะเลื่อนตำแหน่งขึ้นไป

เขาคือพ่อสูงส่งเพราะพึ่งลูก!

ไม่ทำให้เขากระอักเลือดได้อย่างไร?

แต่ว่า ความรู้สึกนี้ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบเขานานมากนัก

ในช่วงเวลานี้ที่ยายหยวนตั้งครรภ์ เขาเรียนรู้เรื่องราวเรื่องหนึ่งแล้ว เช่นนั้นก็เรียนรู้ที่จะยอมรับ

ช่วงเที่ยง คนในพระราชวังมาแล้ว บอกว่าไท่ซ่างหวงกำลังจะเสด็จถึง

แม่นมสี่ได้ยินดังนั้น รีบเรียกให้แม่นมให้นมเด็กๆให้อิ่ม อีกครู่หนึ่งอุ้มออกมาให้ไท่ซ่างหวงดู

ไท่ซ่างหวงจะมา คนทั้งจวนล้วนตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

ยายหยวนนอนยังไม่ตื่น หยู่เหวินเห้าก็ไม่เรียกนางแล้ว พาบรรดาข้าทาสในบ้านออกไปต้อนรับ

วันนี้ไท่ซ่างหวงสวมชุดได้สะดุดตาเป็นที่สุด

สวมชุดผ้าดิ้นเงินดิ้นทองสีแดงทั้งตัว เป็นสีแดงสด งดงามเป็นพิเศษ ชุดผ้าดิ้นเงินดิ้นทองปักลายมังกรเหิน เสื้อคลุมก็เป็นพื้นดำด้านหน้าสีแดง เหลือบมองไปไกลๆแวบหนึ่ง ยังคิดว่าเป็นเจ้าบ่าวที่ผมขาวโพลนท่านหนึ่ง

และอาจเป็นเพราะคนอาศัยการแต่งตัว อายุมากอาศัยการแต่งตัวให้ดูเด็ก คาดไม่ถึงว่ายังมองเห็นความเป็นหนุ่มของเสด็จปู่ออกมาได้

สวีอีแอบพูดข้างหู: “ทำไมมองดูไท่ซ่างหวงแล้วเหมือนไก่ฟ้าตัวใหญ่ตัวหนึ่ง?”

อะซี่ตำหนิด้วยความโกรธเบาๆ “อย่าพูดมั่วซั่ว รีบเตรียมตัวทำความเคารพ”

นางแอบเหลือบมองสองแวบ “ชั่งเหมือนจริงๆ”

“คารวะเสด็จปู่!”

“คารวะไท่ซ่างหวง!”

ทุกคนคุกเข่าลงทำความเคารพ

ไท่ซ่างหวงยืดตัวตรง เอามือไขว้หลังเดินเข้าไป “ทั้งหมดลุกขึ้นเถอะ”

หยู่เหวินเห้ายืนขึ้นมาพยุงเขา “เสด็จปู่ ทำไมท่านต้องมาด้วยตัวเองให้ลำบาก? มีเรื่องอะไรท่านเรียกคนให้มาแจ้ง หลานเข้าวังไปพบท่านก็ได้”

ไท่ซ่างหวงชำเลืองมองเขาแวบหนึ่ง ผละออกจากการประคองของเขา “พบหน้าใบนั้นของเจ้าทำอะไร? ข้าเบื่อ แก้วตาทั้งสามดวงของข้าล่ะ? รีบอุ้มมา ให้ข้าดูหน่อย”

หยู่เหวินเห้าค่อนข้างงงงัน “ท่านกล่าวเช่นนี้ได้อย่างไร? เมื่อก่อนท่านก็ไม่ได้บอกว่าเบื่อหลาน”

“ตอนนี้เบื่อ!” ไท่ซ่างหวงทำราวกับว่าเป็นลานตำหนักของตัวเองเช่นนั้น พุ่งตรงเข้าไปห้องโถงใหญ่ “เร็ว อุ้มมา”