บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 465

เมื่อสวีอียกมือ เรียกคนหลายคนเข้ามาช่วยเปิดกล่อง

เมื่อกล่องทั้งหมดเปิดออก วางแสดงอยู่ต่อหน้าของหยู่เหวินเห้า หยู่เหวินเห้าปิดปาก เปล่งเสียงตื่นตระหนกออกมา “โอ้พระเจ้าเอ๊ย!”

“โอ้พระเจ้าเอ๊ย!” ทังหยางกับสวีอีก็อดไม่ได้ที่จะเปล่งเสียงอย่างตกตะลึง ทังหยางที่นิสัยขรึมพูดน้อยเพียงนั้น ก็อดกลั้นไว้ไม่ได้จริงๆ

ใครจะคิดได้ ราชวงศ์ในเวลานี้ตอนนี้ ไท่ซ่างหวงในเวลานี้ตอนนี้ คิดไม่ถึงว่าจะทำสิ่งง่ายๆ เรื่องที่ลวกๆธรรมดาสุดๆ?

ด้านในกล่องสามสิบใบ กล่องยี่สิบเจ็ดใบทั้งหมดล้วนเป็นทองคำสีทองอร่าม

“เขาไปปล้นทองคำในคลังของประเทศหรือ?” หยู่เหวินเห้ากล่าวด้วยความประหลาดใจ จากนั้นพูดกับทังหยางด้วยริมฝีปากที่สั่นเทาทันที: “เร็ว ชั่งหน่อยว่ามีเท่าไหร่”

ทังหยางหยิบรายการของรางวัลออกมาจากด้านใน กล่าวว่า: “ท่านอ๋อง ในนี้เขียนแล้ว ทองคำหนึ่งแสนชั่ง”

หยู่เหวินเห้าแบมือนับพึมพำ “ทองคำหนึ่งชั่งเป็นเงินสิบตำลึง เงินสิบตำลึงเป็นสิบกว้านเงินทองแดง หนึ่งกว้านเงินทองแดงเป็นหนึ่งพันเหรียญทองแดง งั้นในนี้คือเท่าไหร่นะ?”

สวีอีมองดูเขาซื่อๆตรงๆ “ท่านอ๋อง ก็คือทองคำหนึ่งแสนชั่ง หากว่าท่านต้องการเปลี่ยนเป็นเงิน นั่นก็คือเงินหนึ่งล้านตำลึงขอรับ”

“พระเจ้า พวกเขาเพิ่งจะเกิด ก็ร่ำรวยแล้ว?” หยู่เหวินเห้าตกจากเก้าอี้ที่นั่ง กลืนไม่เข้าคายไม่ออก “ท่านแม่เคยบอกว่า ตอนนั้นที่ให้กำเนิดข้า ไท่ซ่างหวงก็ประทานป้ายกุญแจอายุยืนที่ทำจากทองคำอันหนึ่ง”

ป้ายกุญแจนั่น ตอนนี้ยังอยู่ในกระเป๋าของเขา

เขาเอาออกมา วางไว้ด้านบนของกล่องทองคำ ชั่งเล็กนิดเดียวเสียนี่กระไร!

เล็กนิดเดียวจนเขาอยากจะร้องไห้ ทำไมความแตกต่างชั่งมากมายขนาดนี้?

ทังหยางพูดปลอบ: “เอาเถอะ ท่านอ๋อง ท่านอย่าแย่งชิงความโปรดปรานกับบุตรชายของตัวเองเลย ไท่ซ่างหวงเห็นความสำคัญ นั่นเป็นเรื่องที่ดี เรื่องดีเพียงใดขอรับ”

“สามกล่องนั่นคืออะไร?” หยู่เหวินเห้าจัดการอารมณ์ เข้ามาดูใกล้ๆ สามกล่องนั่นดูแล้วสีแตกต่างไป กล่องยังมีอีกช่องสองสามช่อง เหมือนกับต้องการระบายอากาศเช่นนั้น ค่อนข้างใหญ่กว่ากล่องอื่นๆเล็กน้อย “เปิดออกดู”

“คาดว่าก็คือทองคำแล้ว” ทังหยางกล่าวพร้อมเรียกคนมาเปิดออก

สวีอีเข้าไปเปิด แต่กลับเห็นด้านในกล่องทุกใบ ล้วนเป็นลูกสุนัขสีขาวทั้งตัวนั่งยองๆอยู่ตัวหนึ่ง ตาแป๋ว น่ารักมาก

“ทำไมเป็นสุนัขล่ะ? เป็นลูกชายของฝูเป่าหรือ?” หยู่เหวินเห้ากล่าวด้วยความประหลาดใจ

“ฝูเป่าเป็นตัวผู้ เกิดลูกชายออกมาไม่ได้ขอรับ” ทังหยางอุ้มขึ้นมาตัวหนึ่ง ยื่นมือไปลูบขนบนตัวของลูกสุนัข “น่ารักมาก อ่อนนุ่มมาก หูตั้ง ขนละเอียด เอ๊ะ ดวงตานี่เป็นสีเขียว? คุณพระ นี่ไม่ใช่สุนัข นี่เป็นลูกหมาป่าหิมะนะขอรับ”

เจ้าอาวาสเดินเข้ามา เอื้อมมือไปอุ้มหมาป่าหิมะในกล่องขึ้นมาตัวหนึ่ง ยื่นมือไปลูบ บนใบหน้ามีรอยยิ้มที่อบอุ่นและความเมตตา “นี่คือลูกหมาป่าหิมะของตระกูลเซียวเหยากง คลอดเมื่อหนึ่งเดือนก่อน ไท่ซ่างหวงขอเขาแล้ว บอกว่าจะมอบให้ซื่อจื่อ และบังเอิญจริงๆ ทั้งสามตัวล้วนเป็นตัวผู้”

“เช่นนั้นจะล้ำค่าเพียงใดนะ!” หยู่เหวินเห้ามองดูด้วยความตะลึง และอุ้มไว้ตัวหนึ่ง ชอบมากจนวางไม่ลง “ยังพอมีอีกสักตัวไหม? ข้าก็อยากได้สักตัว”

“ไม่มีแล้ว ท้องนี้คลอดออกมาสามตัว” เจ้าอาวาสกล่าว ปุ้ยปาก “นั่นคือรายการของขวัญหรือ?”

ในกล่อง ยังวางสมุดไว้เล่มหนึ่ง สวีอีหยิบขึ้นมาดูครู่หนึ่ง หัวเราะเยาะ “สามสิบกล่อง บนรายการของขวัญกลับมีเพียงสองข้อ อ๋อ ท่านอ๋อง ทองคำนั่นไม่ได้ให้ซื่อจื่อ คือมอบให้พระชายาใช้เพื่อซื้อของบำรุงมากินบำรุงร่างกาย หมาป่าหิมะถึงจะให้ซื่อจื่อขอรับ”

หยู่เหวินเห้าหยิบรายการของขวัญมาดู หัวเราะจนปิดปากไม่ได้ในทันที “คือให้ยายหยวนหรอ ดี ดีนะ”

ครอบครัวเล็กๆร่ำรวยแล้ว

หลังจากที่หยวนชิงหลิงฟื้นมา ก็เห็นหยู่เหวินเห้าพูดกับนางด้วยความสุขใจ: “เจ้ารู้ว่าเจ้าร่ำรวยอย่างสุดๆในวันหนึ่งแล้วหรือไม่?”

แม้ว่าหยวนชิงหลิงจะอ่อนแอเป็นอย่างมาก แต่กลับรู้สึกตื่นตัวในพริบตา “ท่านเลิกคิดหมายปองเก้าหมื่นตำลึงนั้น”

“ไม่ใช่ ไม่ใช่ นั่นนับอะไรได้” หยู่เหวินเห้ายิ้มแป้นแล้วกล่าว: “เสด็จปู่มา มอบทองหนึ่งแสนชั่งให้เจ้า”

หยวนชิงหลิงได้ยินดังนั้น ตะลึงครู่หนึ่ง “จริงหรือ? เขามีทองมาขนาดนี้ที่ไหน?”

ไท่ซ่างหวงมีคลังเก็บเงินส่วนตัว แต่เงินคลังเก็บเงินส่วนตัวตามหลักแล้วก็ไม่ได้มาก เงินแท่งหนึ่งแสนชั่งอาจจะมี แต่ทองคำหนึ่งแสนชั่งก็ค่อนข้างเกินไปแล้ว