บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 475

ภายในเสียงของกู้จือเต็มเปี่ยมไปด้วยความเศร้าโศก “บุรุษล้วนมีคุณธรรมในเรื่องนี้”

เจ้าพระยาจิ้งทนไม่ไหวจึงไปปิดปากของนางเอาไว้ แล้วหาบางสิ่งที่ซ่อนอยู่ในอกครู่หนึ่ง ก่อนหยิบตั๋วเงินออกมาใบหนึ่ง ก่อนรีบยัดใส่มือของกู้จืออย่างลนลาน เอ่ยเสียงเบาอย่างโมโหว่า “เจ้ารีบไสหัวไป อย่ามาหาบุตรสาวของข้าอีก ที่คือตั๋วเงินร้อยตำลึง มากเพียงพอที่จะทำให้เจ้าออกจากเมืองหลวงไปปักหลักที่อื่นได้อย่างสบาย เรื่องระหว่างข้ากับเจ้า เจ้าห้ามพูดถึงเด็ดขาด รีบไสหัวไป”

กู้จือหยิบตั๋วเงินใบนั้น ก่อนยัดเข้าไปในแขนเสื้อของตนอย่างร้อนรน “ตกลง!”

แต่นางกลับนั่งนิ่งไม่ขยับ

เมื่อประตูถูกเปิดออก หยวนชิงหลิงเดินเข้ามาด้วยสีหน้าโมโห อะซี่รีบปิดประตูจากด้านนอกทันที

เจ้าพระยาจิ้งเห็นหยวนชิงหลิง ตกใจอย่างตัวสั่นชั่วขณะ จากนั้นรีบแสร้งวางตัวเรียบเฉยมองหยวนชิงหลิง ก่อนเอ่ยปากอย่างห่วงใย “เจ้ายังอยู่ในช่วงอยู่ไฟ ไม่ควรออกมาตากลม ต้องระวังสุขภาพตนเองให้ดี”

หยวนชิงหลิงถลึงตาให้เขาแวบหนึ่ง ด้วยท่าทางราวอยากฆ่าคน

เจ้าพระยาจิ้งหดคอลง “จะ...เจ้าไม่เป็นอันใดนะ? ผู้ใดทำให้เจ้าไม่สบายใจ?”

“อย่ามาพูดพร่ำเพื่อ จะจัดการเช่นไร?” หยวนชิงหลิงไม่โมโหแล้ว มีบิดาเช่นนี้ ถือว่าเป็นโชคร้ายของเจ้าของร่างเดิมและนาง

เจ้าพระยาจิ้งยังคงแสร้ง “จะจัดการอันใด?”

“บุตรของท่าน” หยวนชิงหลิงชี้ที่ครรภ์ของกู้จือ

เจ้าพระยาจิ้งสีหน้าตกตะลึง “ข้าไม่รู้จักสตรีนางนี้ ลูกของนางเกี่ยวข้องอันใดกับข้า?”

กู้จือได้ยินคำพูดนี้ ส่งเสียงหัวเราะออกมา เสียดแทงใจยิ่งนัก

“เจ้าหัวเราะอันใด?” เจ้าพระยาจิ้งโมโห “ยังไม่รีบไสหัวไปอีก ไม่รู้ขอทานมาจากที่ใด กล้าหาญชาญชัยยิ่งนัก”

“ท่านไม่รู้ว่านางคือผู้ใดอีกหรือ?” หยวนชิงหลิงนั่งลง “ข้าขอแนะนำก่อนแล้วกัน นางมีนามว่ากู้จือ เป็นสนมรักของอ๋องเว่ย ตอนนี้ทุกคนต่างทราบดี นางตั้งครรภ์บุตรของอ๋องเว่ย กระทั่งไทเฮาก็ทรงยอมรับ หากหลังเด็กคนนี้ลืมตาดูโลก ไม่มีส่วนใดคล้ายอ๋องเว่ยแม้แต่น้อย กลับกันดูคล้ายเจ้าพระยาจิ้งเช่นท่าน เช่นนั้นเรื่องคงสนุกพิลึก จนกระทั่งทุกคนในจวนเจ้าพระยาจิ้งต้องถูกตัวศีรษะ เป็นผีอยู่ในจวนด้วยกันเพราะท่าน ท่านว่าน่าสนุกดีหรือไม่?”

เจ้าพระยาจิ้งแทบลื่นลงจากเก้าอี้ ตกใจจนอ่อนแรงไปทั่วร่าง ริมฝีปากสั่นเทิ้มครู่หนึ่ง ก่อนโต้แย้งขึ้น “นางคือกู้จือไม่ผิด แต่นางมิใช่สนมของอ๋องเว่ย นางคือลูกพี่ลูกน้องของพระชายาอาน”

“คำพูดนี้ ถึงเวลาท่านกราบทูลฮ่องเต้และไทเฮาเถิด ดีหรือไม่?” หยวนชิงหลิงมองท่าทางขลาดกลัวนั้นของเขาแล้วโมโหขึ้น

เจ้าพระยาจิ้งตกใจจนไม่กล้าเอ่ยปาก มองหยวนชิงหลิงอย่างไร้ที่พึ่ง คล้ายเด็กน้อยที่ทำความผิดผู้หนึ่ง แทบจะร้องไห้ออกมา

“พูด จะจัดการเช่นไร เด็กคนนี้จะทำเช่นไร?” หยวนชิงหลิงเอ่ยถาม

เจ้าพระยาจิ้งไม่กล้าพูด เอาแต่มองกู้จือ