บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 476

เจ้าพระยาจิ้งรู้ว่าตนพลั้งปาก จึงเอ่ยพลางโบกมือ “ไม่ แค่พูดพล่อย ๆ เท่านั้น”

หยวนชิงหลิงเอ่ยอย่างเย็นชา “หากท่านยังรักศีรษะของตน เล่าเรื่องเลวทรามพวกนั้นที่นั้นก่อขึ้นออกมาให้หมด”

เจ้าพระยาจิ้งไม่พอใจ “เจ้าคิดว่าตอนนี้เป็นพระชายารัชทายาทแล้ว จะเสียมารยาทกับบิดาตนได้หรือ เรื่องเลวทรามอันใด ทั้งหมดที่ข้าทำ ไม่ใช่เพื่อจวนเจ้าพระยาของพวกเราหรือ วิธีการที่เจ้าได้แต่งกับรัชายาทในตอนแรกก็ไม่ขาวสะอาด ทำไมเจ้าถึงไม่พูดอันใด กู้จือนั้นพูดไว้ไม่ผิด ตอนนี้เจ้าสูงส่ง จนลืมว่าตนเคยทำเรื่องน่ารังเกียจขนาดนั้นมาเช่นกัน!”

หยวนชิงหลิงได้ยินคำนี้ โมโหจนบาดแผลเจ็บปวด ทรมานจริง ๆ เหตุใดเจ้าของร่างเดิมถึงมีบิดาเช่นนี้ และเหตุใดนางต้องมาเป็นเจ้าของร่างเดิมด้วย

หยวนชิงหลิงคิดว่า ไม้ปราบที่ไท่ซ่างหวงมอบให้ด้ามนั้นมีประโยชน์จริง ๆ อย่างน้อย บางครั้งหยิบออกมา ไม่จำเป็นต้องอธิบาย

นางล้วงออกมาวางบนโต๊ะอย่างช้า ๆ “จะพูดหรืออยากโดนตี ข้าไม่อยากคำพูดเหลวไหลแม้ประโยคเดียว”

“หยวนชิงหลิง เจ้าคิดต่อกรกับบิดา?” เจ้าพระยาจิ้งเห็นไม้ปราบด้ามนั้น ขนลุกชันทั่วร่าง ถลึงตาเอ่ยคำรามขึ้น “บุตรควรกตัญญูต่อบิดามารดา เจ้ากล้าตีบิดาตนเองหรือ?”

หยวนชิงหลิงหยิบไม้ปราบ ก่อนเคาะลงไปที่โต๊ะตัวนั้นครั้งหนึ่ง เสียงดังปังปัง ก่อนเอ่ยอย่างเข้มงวด “พูด! ฮูหยินซ่างคือผู้ใด ท่านกับนางเกี่ยวข้องกันเช่นไร?”

เจ้าพระยาจิ้งได้แต่ใช้ท่าทีแข็งกร้าวแต่ในใจหวาดกลัว เมื่อเห็นหยวนชิงหลิงโมโหเดือดดาลจริง รวมทั้งไม้ปราบนั้นสั่นไหวเช่นนี้ เขาจึงคลายความโมโหลง อับอายครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยว่า “ฮูหยินซ่างคือภรรยาหม้ายของแม่ทัพสุ้นอี้”

แม่ทัพสุ้นอี้? คล้ายไม่เคยได้ยินมาก่อน

แต่แม้จะไม่ผิดศีลธรรม อย่างน้อยเป็นหญิงหม้าย ไม่ได้แย่งชิงภรรยาผู้อื่น

เจ้าพระยาจิ้งเอ่ยเตือนว่า “เรื่องฮูหยินซ่าง เจ้ารู้ก็ดีแล้ว แต่ห้ามพูดออกไป ฮูหยินซ่างถือว่ามีซุ้มประกาศเกียรติคุณ หากเจ้าพูดออกไปเป็นการทำร้ายบิดาเช่นข้า”

ทันใดนั้นหยวนชิงหลิงรู้สึกหายใจติดขัด แทบจะหมดสติไป

นางย่อมรู้ว่าซุ้มประกาศเกียรติคุณที่บิดาเอ่ยคือซุ้มประกาศเกียรติคุณซื่อสัตย์ภักดี(สำหรับหญิงพรหมจรรย์หรือหม้ายพรหมจรรย์)

คนไม่ด้อยประวัติศาสตร์เช่นนางย่อมรู้ว่าซุ้มประกาศเกียรติคุณซื่อสัตย์ภักดีคือสิ่งใด โดยทั่วไปจะใช้ชมเชยเหล่าสตรีสามีเสียชีวิตหรือไม่แต่งงานใหม่มาหลายปี หรือฆ่าตัวตายตาม สอดคล้องกับหลักคุณธรรมในยุคสมัย และราชสำนักหรือทางการสร้างซุ้มประกาศเกียรติคุณพระราชทานขึ้นมา

แม้สตรีซื่อสัตย์ภักดีคำนี้จะโหดเหี้ยมและไม่ยุติธรรมกับสตรี แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาเรียกร้องความยุติธรรมให้แก่สตรี

นางทราบดี ผู้ใดที่ทำลายซุ้มประกาศเกียรติคุณซื่อสัตย์ภักดีหรืออย่างอื่น โทษสูงสุดคือประหารชีวิต

มิน่าอ๋องอานจึงสั่งคนไล่ล่าสังหารกู้จือ ที่แท้ยังมีฮูหยินซ่างนี้เป็นหมาก

หยวนชิงหลิงใช้เวลาหลายนาที กว่าจะข่มความโมโหและลนลานในใจลงได้ แม้จะพยายามสงบใจแต่ความจริงยังใช้น้ำเสียงโมโหเอ่ยถามเขา “เหตุใดท่านจึงมีความสัมพันธ์กับฮูหยินซ่างได้?”

เจ้าพระยาจิ้งเอ่ยอย่างไม่เต็มใจ “เจ้าอย่าพูดไม่น่าฟังเช่นนั้น มีความสัมพันธ์อันใดกัน?”

“ดังนั้น พวกท่านรักใคร่กันจากใจจริงหรือ?” ความโกรธที่หยวนชิงหลิงข่มเอาไว้ ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง

เจ้าพระยาจิ้งหดคอ “ป้าของนางคือพระชายาอ๋องชินลุ่ย และนางให้ท่าข้าก่อน บิดาเพียงไม่ทันระวังตัว สตรีนางนี้ภายนอกสง่างามทรงเกียรติ แต่เจ้าไม่รู้ ความจริงนาง...”

หยวนชิงหลิงไม่รอให้เขาพูดจบ รับเอ่ยตัดบททันที “หุบปาก ไม่อยากฟังเรื่องพวกนี้”

หยวนชิงหลิงยื่นมือกดบาดแผลบริเวณหน้าท้อง แผ่นหลังเย็นยะเยือกขึ้น ฮูหยินซ่างผู้นี้ กลับเป็นลูกพี่ลูกน้องกับพระชายาอ๋องชินลุ่ย ฮึ เหมาะเจาะเสียจริง!