บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 477

เวลานี้หยวนชิงหลิงไม่ได้โกรธเคืองหรือผิดหวัง ความจริงในตระกูล นอกจากท่านย่า ไม่มีผู้อาวุโสคนใดน่าเชื่อถือ

กระทั่งนางหวงมารดาของร่างเดิมมาในวันนั้น ไม่ได้เอ่ยคำพูดที่ห่วงใย กลับกันพยายามเอาแต่พูดเรื่องแย่งความโปรดปรานกับนางโจว

ไม่คำนึงถึงบุตรสาวของตนว่าเจ็บปวดปางตายกว่าจะคลอดบุตรสามคนออกมาโดยสิ้นเชิง

แม่สามีจิตใจโหดร้าย มารดาไม่ใส่ใจ หากไม่ได้แม่นมสี่มาถามไถ่ห่วงใยหน้าเตียงทุกวัน นางคงเสียสติไปแล้วจริง ๆ

แม่นมสี่ได้ยินประโยคนี้ ก็เอ่ยอย่างเอ็นดูนาง “ไม่ต้องสนใจเรื่องเหล่านั้นเพคะ สนใจเพียงการอยู่ไฟของท่านเถิด เรื่องหนักใจพวกนี้ล้วนไม่ดี ทำลายสุขภาพของท่าน รีบนอนเถอะเพคะ”

หยวนชิงหลิงอืมรับคำ ก่อนหลับตาลง

แม้ในใจจะสับสน แต่เหนื่อยล้ามากจริง ไม่นานหลับใหลไป

นางหลับไปกว่าหนึ่งชั่วยาม เมื่อตื่นเห็นเจ้าห้านั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างกาย

เขามีสมาธิอย่างยิ่ง พลิกกระดาษหน้าแล้วหน้าเล่า หยวนชิงหลิงจึงไม่ขยับตัว มองดูเขาอยู่เช่นนั้น

หนังสือที่เขาอ่านมีเพียงประเภทเดียว นั่นคือหนังสือการทหาร

นอกจากหนังสือการทหาร หนังสือใดล้วนไม่มีทางกระตุ้นความสนใจให้เขานั่งเงียบอ่านได้ถึงสามนาที

นี่คือแบบฉบับของนักรบ

เขาพลิกหนังสือพร้อมเอ่ยอย่างเนิบช้า “แม่นางผู้นี้ แอบดูข้าอยู่นานแล้ว มีแผนการอันใดกันแน่?”

หยวนชิงหลิงหัวเราะออกมา ขยับกายไปด้านข้างครู่หนึ่ง ก่อนนำผ้าห่มรองไว้ที่ใต้ศีรษะ “หูมีตางอกขึ้นมาหรือ เหตุใดมองเห็นว่าข้าตื่นแล้ว?”

“ลมหายใจไม่เหมือนกัน ข้าล้วนฟังออก” เขาวางหนังสือ ก่อนเอนกายลงจุมพิตครู่หนึ่ง “หิวแล้วกระมัง ลุกมาทานข้าวเถิด”

เขายื่นมือประคองนางลุกขึ้น “ยังเจ็บแผลหรือไม่?”

“ไม่หิว และไม่เจ็บ เจ้านั่งลง ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า” หยวนชิงหลิงคลอเคลียอยู่ข้างกายเขาพร้อมกุมมือเขา สิบนิ้วประสานกันแน่น

“เรื่องกู้จือและบิดาของเจ้า?” หยู่เหวินเห้าจัดระเบียบเส้นผมของนาง ก่อนเอ่ยเสียงเบา “เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องยุ่ง ประเดี๋ยวข้าจะให้คนส่งกู้จือกลับไป เจ้าอย่าหนักใจกับเรื่องนี้อีกเลย”

หยวนชิงหลิงจึงเอ่ยว่า “หาแค่คนเดียว จัดการได้ง่าย เจ้ารู้จักฮูหยินซ่างหรือไม่?”

“รู้ ภรรยาของแม่ทัพสุ้นอี้ เสด็จพ่อแต่งตั้งนางเป็นฮูหยินซ่าง มีคุณธรรมสูงส่ง” หยู่เหวินเห้าเอียงศีรษะคิดชั่วขณะ “นางคล้ายจะเป็นคนในครอบครัวเสด็จป้า ทำไมหรือ ท่านพ่อล่วงเกินนางหรือ วางใจ ฮูหยินซ่างอ่อนโยนมีเมตตา ไม่คิดแค้นเขาหรอก”

หยวนชิงหลิงยิ้มขื่น “ล่วงเกินยังจัดการได้ อย่างมากให้คนตบสักยกให้หายโมโหไม่เป็นไรแล้ว เขาและฮูหยินซ่างมีสัมพันธ์กัน”

หยู่เหวินเห้าพลันไม่ได้สติ “มีความสัมพันธ์ ความสัมพันธ์อันใดกันหรือ?”

หยวนชิงหลิงเอ่ยอย่างไม่พอใจว่า “ความสัมพันธ์อันใด ก็ความสัมพันธ์ยุ่งเหยิงระหว่างบุรุษสตรีนะสิ”

หยู่เหวินเห้าส่ายหน้า “จะเป็นไปได้เช่นไร ฮูหยินซ่างเป็นหญิงพรหมจรรย์ แม้ท่านพ่อจะมีความคิดนี้ ฮูหยินซางก็คงไม่ยินยอม ไม่อาจทำลายชื่อเสียงของบุตรธิดาตน”

“ไม่ใช่เป็นไปไม่ได้ มันเกิดขึ้นแล้ว” หยวนชิงหลิงเอ่ยอย่างจนใจ

หยู่เหวินเห้าอ้าปากกว้าง “สวรรค์!”

เมื่อครู่เขาตกใจอย่างมาก ไม่ใช่เขาแทบไม่เห็น แต่ฮูหยินซ่างคือหญิงพรหมจรรย์ ผู้ใดไร้สมองไปทำให้หญิงพรหมจรรย์ขุ่นเคืองใจ นี่คือเรื่องที่ในสถานเริงรมย์ จ่ายเงินสามารถคลี่คลายได้ เหตุใดต้องนำศีรษะไปอยู่ในอันตรายด้วย?