บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 486

ไทเฮาพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว พูดขึ้นอย่างโมโหอีกว่า “เจ้ายังอึ้งอยู่ทำไม? ยังไม่รีบไปที่จวนอ๋องฉู่ ไปพูดกับพระชายารัชทายาทให้เข้าใจ? ความเข้าใจผิดนี้ยังไงก็จะต้องอธิบายให้ชัดเจน”

แม่นมหูพูดขึ้นว่า “ไทเฮาท่านอย่าโมโห เรื่องนี้ยังไงพระชายารัชทายาทก็รู้ดีแก่ใจ และคนภายนอกต่างก็รู้ว่าเสียนเฟยเหนียงเหนียงแอบอ้างคำสั่ง พระชายารัชทายาทก็น่าจะรู้”

ไทเฮาพูดขึ้นอย่างโมโหว่า “ใครๆก็รู้ว่านางแอบอ้างคำสั่ง ข้าก็ยังไม่เคยลงโทษนาง เบื้องหลังไม่รู้ว่าคนมากแค่ไหนหาว่าข้าปกป้องคนในครอบครัว”

แม่นมหูพูดขึ้นว่า “ไทเฮาท่านวางใจ ไม่มีใครกล้าว่าท่านหรอก”

ไทเฮาฟังคำพูดพวกนี้ที่ไปๆมาๆก็เหมือนเดิม ในใจก็ยิ่งหงุดหงิด พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช้ให้เจ้าไปจวนอ๋องฉู่ เจ้าก็ไปสิ”

แม่นมหูรับคำสั่งว่า “เพคะ”

ส่วนทางด้านไทเฮา สั่งให้แม่นมหูมาอธิบายเรื่องคำสั่งที่ผ่านมา หยวนชิงหลิงค่อนข้างงง

เพราะเรื่องนี้ก็ผ่านไปนานขนาดนั้นแล้ว และก็ไม่จำเป็นต้องอธิบาย ตอนนั้นเสียนเฟยบ้าคลั่งอย่างมาก ไม่มีคำสั่งหรอก ยังไงก็เป็นเรื่องเท็จ

ดังนั้น นางจึงให้แม่นมหูกลับไปทูลไทเฮาว่า นางสำนึกในบุญคุณ ไม่มีทางสงสัยไทเฮาแน่นอน และขอคำนับท่านยายทวดแทนเด็กทั้งสองคน

เมื่อพูดอธิบายกันเช่นนี้แล้ว ต่างก็ดีใจอย่างมาก

ทางด้านไทเฮาให้ของประทานมาอีก หยวนชิงหลิงให้หยู่เหวินเห้าเข้าวังไปถวายขอบพระคุณ

แต่เพราะเรื่องนี้ถูกพูดขึ้นมาใหม่ ทำให้สภาพจิตใจของหยวนชิงหลิงค่อนข้างแย่

เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น คำพูดทุกประโยคที่เสียนเฟยเคยพูด เหมือนดั่งงูพิษฝังอยู่ในหัวสมองของนาง ปีนป่ายออกมากัดกินนางเป็นบางครั้ง

นางไม่ได้หมดสติ นางรู้ว่าเสียนเฟยไม่เพียงแค่จะรักษาผู้ใหญ่หรือผู้น้อยเท่านั้น นางต้องการให้ตนเองตาย

นางกับเสียนเฟย ไม่เคยเป็นอริต่อกัน แต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ที่นางต้องการที่จะฆ่านาง

และนางก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้กับเจ้าห้า นางคิดว่า ควรที่จะพูดกับเขา

ดังนั้น ตอนค่ำหลังจากที่หยู่เหวินเห้ากลับมาจากกั๋วจื่อเจียน นางสั่งคนจัดเตรียมอาหารไว้ แล้วก็ทานกับเขาในห้อง

“วันนี้ ไทเฮาให้แม่นมหูมาหา” หยวนชิงหลิงรอเขาทานจนพอสมควรแล้ว ก็เริ่มพูดขึ้นว่า “อธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นตอนที่ข้าคลอด เรื่องที่ท่านแม่แอบอ้างคำสั่งเท็จ”

หยู่เหวินเห้าค่อนข้างแปลกประหลาดใจ วางตะเกียบลง พร้อมพูดขึ้นว่า“เสด็จย่าเพิ่งรู้เรื่องนี้หรือ”

“แม่นมหูพูดว่าก่อนหน้านี้ปิดบังนางมาตลอด”

หยู่เหวินเห้ามองดูนาง เดินอ้อมโต๊ะไปหานาง จับมือของนางไว้ พร้อมพูดขึ้นด้วยแววตาอ่อนโยนว่า “ลำบากเจ้าแล้ว”

หยวนชิงหลิงส่ายหัวพร้อมพูดขึ้นว่า “นางจะฆ่าข้า เจ้ารู้ไหม?”

แววตาหยู่เหวินเห้าแฝงไปด้วยความเจ็บปวด พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้ารู้ แต่ตอนนี้ถ้าไม่สามารถที่จะทำอะไรนางได้ ยังไงนางก็เป็นท่านแม่ของข้า”

“ทำไมนางถึงได้เกลียดข้าขนาดนั้น? จะต้องฆ่าข้าให้ได้หรือ?”หยวนชิงหลิงคิดไม่ออก นางไม่ได้ต้องการให้เจ้าห้าไปทำอะไร เพียงแค่ต้องการให้เขาเข้าใจและยอมรับความจริงนี้

หยู่เหวินเห้ายักไหล่พร้อมพูดขึ้นว่า “เพราะข้ารักเจ้ามาก นางคิดว่าเจ้าจะทำลายอนาคตของข้า”

หยวนชิงหลิงอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “เป็นเช่นนี้จริงหรือ?”

“นางพูดกับข้าเช่นนี้” หยู่เหวินเห้ามองดูนาง ยื่นมือไปหยิกแก้มนางหนึ่งที พร้อมพูดปลอบขึ้นว่า “เจ้าอย่าเป็นกังวล นางทำร้ายเจ้าไม่ได้ ต่อให้มีความคิดนี้ แต่นางก็ไม่มีความสามารถ ทางด้านตระกูลซู ไม่ถึงขั้นจะช่วยนางทำร้ายเจ้า นอกจากนี้แล้ว นางก็ไม่มีใครอื่นอีกแล้ว”

“ข้าไม่เป็นห่วง เพียงแต่กลัวเจ้าตกที่นั่งลำบาก” หยวนชิงหลิงหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “เป็นขนมเปี๊ยะสอดไส้ยากจริง”(คนจีนชอบใช้ขนมเปี๊ยะสอดไส้มาเปรียบเทียบกับสามี ต้องจัดการความขัดแย้งระหวางแม่กับเมีย)

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นว่า “มีอะไรยากตรงไหน? ข้าฟังเหตุผลไม่เห็นแก่ญาติ นางฆ่าเจ้า เป็นความผิดของนาง หากแลกกัน หากเจ้าจะฆ่านาง นั่นก็คือความผิดของเจ้า ข้าต้องช่วยนางแน่ เหตุผลก็มีเพียงเท่านี้”

หยวนชิงหลิงหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าช่างมีความชอบธรรมจริงๆ”