บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 485

ไทเฮาพูดเข้าประเด็นว่า “ตอนนี้ผู้สืบทอดบัลลังก์ก็ได้เลือกแล้ว สิ่งที่แม่คาดหวังที่สุดถือว่าประสบความสำเร็จแล้ว แต่การที่แม่สูงศักดิ์เพราะลูกสูงศักดิ์ เป่ยถังเรามีกฎแต่งตั้งเลื่อนตำแหน่งสนมเพราะบุตรมาตลอด ในเมื่อเจ้าแต่งตั้งองค์ชายรัชทายาทแล้ว แต่ไม่แต่งตั้งเสียนเฟย นี่จะเป็นการทำให้คนอื่นคิดว่าเจ้ายังคงลังเลใจ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนยิ้มพร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านแม่วางใจ เรื่องนี้ ข้ามีเหตุผลของตนเอง ท่านไม่ต้องมีส่วนร่วม”

ไทเฮามองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าบอกแม่ เป็นเพราะนางขัดขวางเรื่องการคลอดหรือ?”

สายตาฮ่องเต้หมิงหยวนมองไปยังด้านม่านอีกครั้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “ก่อนที่พระชายารัชทายาทจะคลอดตลอดจนวันที่คลอด นางก็เดือดร้อนที่จะเอาลูกไม่เอาแม่ ดีที่พระชายารัชทายาทโชคดี ผ่านพ้นมาได้ แต่งตั้งเจ้าห้าเป็นองค์ชายรัชทายาท ข้ารู้กฎของบรรพบุรุษอยู่แล้ว ต้องเลื่อนตำแหน่งแม่ของเขาด้วย แต่ข้าทำแก้วศักดิ์สิทธิ์ในวัดอิมพีเรียลบรรพบุรุษหกไปสามครั้งติดต่อกัน แม้แต่บรรพบุรุษก็ไม่ตกลงที่จะเลื่อนตำแหน่งให้กับนาง”

ไทเฮาอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ?”

ฮ่องเต้หมิงหยวนพูดขึ้นว่า “ท่านแม่ไม่ต้องเป็นห่วง เสียนเฟยไม่คิดมากกับเรื่องพวกนี้ ยังไงทิ้งแม่เก็บลูกไว้เป็นความคิดของนาง ตอนนี้ปลอดภัยทั้งแม่ทั้งลูก ก็ถือเป็นเหตุผลเดียวกัน”

ไทเฮาหัวเราะอย่างขมขื่น หากไม่คิดอะไรมากก็คงดี

“ที่เจ้าพูดว่าทิ้งแม่เก็บลูกไว้ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”ไทเฮารู้ว่าเมื่อวันคลอด เสียนเฟยก่อเรื่องวุ่นวาย แต่นางทำอะไรลงไปบ้าง กลับไม่รู้ชัดเจน

ฮ่องเต้หมิงหยวนค่อนข้างแปลกใจ จึงพูดขึ้นว่า “ท่านแม่ เรื่องนี้พูดถึงกันจนทั่ววังแล้ว ท่านไม่รู้เรื่องหรือ?”

เขายังคงนึกว่าเสด็จย่ารู้เรื่องแล้ว เพราะยังไงนี่ก็ไม่ใช่ความลับแล้ว เขาไม่เห็นเสด็จย่าลงโทษ ยังคิดว่าเสด็จย่าจะเหมือนที่ผ่าน เห็นแก่ความสัมพันธ์ระหว่างป้ากับหลาน

“รู้กันไปทั่วหรือ? แล้วทำไมข้าถึงไม่รู้?”ไทเฮายิ่งอยู่ก็ยิ่งงง

แม่นมหูมองดูไทเฮาแว๊บหนึ่งอย่างกระสับกระส่าย เรื่องแอบอ้างคำสั่งของไทเฮา ภายในวังใครๆต่างก็รู้แล้ว แต่ทางด้านไทเฮาข่าวทั้งหมด ล้วนต้องผ่านนางก่อน ดังนั้นไทเฮารู้เพียงว่าเสียนเฟยเหนียงเหนียง สร้างความเดือดร้อนในห้องคลอด แต่ไม่รู้ว่าหนักหนาขนาดไหนหรือเดือดร้อนเรื่องอะไร

ไทเฮาเห็นทีท่า ก็รู้แล้วว่ามีอะไรแอบแฝงแล้วตนเองไม่รู้ จึงตะคอกพูดขึ้นว่า “แม่นมหู มีเรื่องปิดบังข้าใช่ไหม? รีบพูดมา”

แม่นมหูตกตะลึงตกใจ เสียงคุกเข่าดังขึ้น พร้อมพูดขึ้นว่า “ไทเฮาโปรดอภัย ข้าน้อยไม่ได้ตั้งใจที่จะปิดบัง เพียงแต่เสียนเฟยเหนียงเหนียงสั่งไว้ ว่าห้ามทูลไทเฮาเด็ดขาด ไทเฮาจะไม่โกรธจนส่งผลกระทบต่อพระวรกาย”

ไทเฮาโกรธจนอึ้ง จ้องมองไปที่ม่านด้วยสายตาดุดันแว๊บหนึ่ง พร้อมพูดกับแม่นมสี่ว่า “รีบพูดมา”

แม่นมหูไม่กล้าปิดบังอีกต่อไป เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนั้นให้กับไทเฮาฟัง

ไทเฮาได้รู้ว่าแอบอ้างคำสั่งของนางโดยจะทิ้งแม่เก็บลูกไว้ ก็เกือบที่จะขาดใจ ฮ่องเต้หมิงหยวนปลอบอยู่สักพัก นางค่อยสงบจิตใจลง

“ฮ่องเต้ เจ้ากลับไปก่อนเถอะ”ไทเฮากัดฟันสั่งให้ฮ่องเต้หมิงหยวนกลับไป

ฮ่องเต้หมิงหยวนลุกขึ้นมาทูลลา หาวแล้วก็จากไป