บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 488

หยวนชิงหลิงยื่นมือโอบกอดไหล่เข้าไว้ พร้อมพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “ข้ามีเรื่องหนึ่งจะต้องบอกกับเจ้า แต่เจ้าจะต้องอยู่ในความสงบ ฟังข้าพูดให้จบก่อน ห้ามพูดว่าเชื่อหรือไม่เชื่อ”

หยู่เหวินเห้ามองดูนางอย่างประหลาดใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้ารู้แล้วหรือ? ข้ายังคิดที่จะเก็บไว้เป็นความลับอยู่เลย”

หยวนชิงหลิงอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าเก็บเป็นความลับ”

หยู่เหวินเห้าก็อึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “เหมือนเราจะไม่ได้พูดถึงเรื่องเดียวกัน”

“เจ้าพูดก่อน”หยวนชิงหลิงพูดขึ้น

หยู่เหวินเห้าก็ยิ้มหัวเราะ คิ้วพลิ้วราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิ พร้อมพูดขึ้นอย่างเขินอายว่า “จิ้งถิงจะมา”

หยวนชิงหลิงเห็นเขายิ้มหัวเราะจนมองไม่เห็นดวงตาแล้ว ท่าทีนั้นน่าต่อยอย่างมาก และก็ได้ยินไม่ชัด จึงถามขึ้นอีกครั้งว่า “ใครจะมา?”

“จิ้งถิง”หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงนั้นอ่อนโยนหวานดั่งน้ำผึ้ง บวกกับความสุขที่เด่นชัดบนใบหน้า เหมือนเด็กสาวที่กำลังรอแต่งงานอย่างมาก

“จิ้งถิง?” ภายในหัวสมองหยวนชิงหลิงเหมือนมีเสียงระฆังดังขึ้นในทันใด เฉินจิ้งถิงเพื่อนที่อยู่แคว้นต้าโจวคนนั้น “เขาจะมา? เขามาทำไม?”

“ร่วมงานเฉลิมฉลองแต่งตั้งองค์ชายรัชทายาท” หยู่เหวินเห้านั่งอยู่อย่างรู้สึกอันตราย พร้อมพูดขึ้นด้วยท่าทีเคร่งขรึมว่า “วันนั้นถือเป็นวันสำคัญของข้า คนอื่นใครไม่มาไม่เป็นไร เขาจะต้องมาอย่างแน่นอน”

หยวนชิงหลิงหรี่ตาลงพร้อมพูดขึ้นว่า “คนอื่นใครไม่มาไม่เป็นไร คนอื่นที่ว่านี้ หมายถึงใครหรือ?”

“หมายถึงทุกคน” หยู่เหวินเห้ากำลังจะได้สติกลับมาจากความดีใจที่จะได้เจอกับจิ้งถิง เห็นสีหน้าภรรยาที่ค่อนข้างโกรธ ก็หัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ใครทุกคนที่ว่า ไม่ได้หมายรวมถึงเจ้าแน่นอน”

เห็นผู้ชายคนนี้ที่จู่ๆก็กลายเป็นคนอ่อนโยน ในใจหยวนชิงหลิงรู้สึกได้ถึงวิกฤตที่เต็มไปด้วยอันตราย

เห็นทีเมื่อตอนที่นายจิ้งถิงคนนี้มา จะต้องจับตาดูให้ดี นางสงสัยเป็นอย่างยิ่ง หากนายจิ้งถิงพูดกับเขาเพียงว่ากลับแคว้นต้าโจวไปกับข้า ดูจากท่าทีของเขาในตอนนี้ จะต้องรีบเก็บข้าวของอย่างรวดเร็ว แล้วก็ไปกับคนอื่น

“ก่อนหน้านี้เจ้าพูดว่าฮูหยินของเขาท้องไม่ใช่หรือ? งั้นเขายังจะวางใจทิ้งฮูหยินเพื่อมาแคว้นต้าโจว?”หยวนชิงหลิงถามขึ้น

“ฮูหยินของเขาก็มาด้วย”หยู่เหวินเห้ายิ้มพูด

หยวนชิงหลิงตกตะลึง พร้อมพูดขึ้นว่า “ฮูหยินของเขาก็มาด้วย? นับเดือนดูแล้ว ฮูหยินของเขาน่าจะท้องได้เจ็ดเดือนกว่าแล้วมั่ง? เดินทางมาบนถนนลูกรังขนาดนี้เหมาะสมหรือ?”

“ช่างนางสิ”หยู่เหวินเห้าไม่สนใจฮูหยินของเขา และที่สำคัญก็ไม่รู้จัก

หยวนชิงหลิงเห็นเขาเปลี่ยนท่าทีกลายเป็นไม่แยแส ก็รู้สึกว่าฮูหยินของนายจิ้งถิง น่าจะสัมผัสได้ถึงความไม่ไว้วางใจ จึงตามมาจับตาดู

“ใช่ เจ้ามีอะไรจะบอกข้า?”หยู่เหวินเห้าค่อยคิดขึ้นมาได้ จึงถามขึ้น

เดิมหยวนชิงหลิงสร้างบรรยากาศให้ลึกลับเป็นพิเศษ ตอนนี้ถูกทำลายไปพอประมาณแล้ว ไม่มีกะจิตกะใจพูดอีกแล้ว จึงพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยเพียงว่า “คือ อยากจะบอกเจ้าว่า ลูกอาจจะไม่ค่อยปกติ เหมือนข้า ดังนั้นหากเห็นเรื่องอะไรที่ไม่ปกติ อย่าเอะอะ อุ้มกลับห้องแล้วก็สั่งสอนก็พอ”

ใบหน้าหล่อเหลาของหยู่เหวินเห้ายังคงดื่มด่ำดีใจกับการมาของจิ้งถิง ได้ยินหยวนชิงหลิงพูดเช่นนี้ ความดีใจกลายเปลี่ยนเป็นความประหลาดใจ และก็ถามขึ้นด้วยท่าทีอึดอัดใจว่า “ไม่ปกติหมายความว่าอย่างไร? เหมือนเจ้าหมายความว่าอย่างไร? ก็คืออยากได้กล่องยาก็ได้มาเฉยๆแบบนั้นหรือ?”

“อาจจะมากยิ่งกว่านี้.... ประหลาดกว่านิดหนึ่ง อย่างเช่น เด็กคนหนึ่งที่ยังไม่ครบเดือน สามารถปีนป่ายขึ้นไปบนราวกั้นเองแล้วก็ตกลงมา แต่ที่จริงคิดดูแล้วก็ปกติ หากบอกว่าเขาปีนขึ้นไปแล้วตอนที่ตกลงมายืนอยู่บนพื้นได้ นั่นถึงจะหน้าตื่นตระหนกตกใจ”

หยวนชิงหลิงพูดเอง แล้วก็เริ่มปลอบตนเองขึ้นมา ใช่ แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเขาก็ไม่ได้มีความสามารถอะไรมากมาย ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ตกลงมา แต่เป็นการยืนได้แล้ว