บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 491

แม่นมฉีนำเด็กอ่อนที่เพิ่งคลอดออกมากลับไปยังจวนอ๋องฉู่ ส่งมอบให้ถึงมือหยวนชิงหลิง เอ่ยอย่างเกลียดชังว่า “ทั้งชีวิตของข้าน้อยยังไม่เคยพบเจอแม่ที่ใจดำเช่นนี้มาก่อน ตอนที่คลอดออกมานางบอกว่าจะอุ้ม หลังจากอุ้มไปให้นาง ปรากฏว่านางจับที่คอโดยตรงแล้วก็บีบไว้แน่น ถ้าหากไม่ใช่จวิ้นจู่จิ้งเหอที่เอาเก้าอี้ทุบนางจนสลบไป เกรงว่าจะไม่มีชีวิตแล้ว”

ตลอดทางที่แม่นมฉีเดินทางกลับมา ในใจยังคงสั่นเทา ตอนนั้นนางตกใจจนทำอะไรไม่ถูก คิดไม่ได้ว่าควรตีกู้จือให้สลบ ถ้าหากจวิ้นจู่จิ้งเหอเข้ามาช้าอีกสักหน่อย คาดว่าเด็กก็คงจะไม่มีชีวิตอยู่แล้ว

หยวนชิงหลิงอุ้มเด็กคนนั้นเอาไว้ มองดูเด็กน้อยที่อยู่ในห่อผ้าราวกับลูกหนอน นางถอนหายใจเบาๆหนึ่งเสียง ช่างเป็นเด็กน้อยที่ชีวิตอาภัพเสียจริง

“จวิ้นจู่จิ้งเหอว่าอย่างไรบ้าง ”หยวนชิงหลิงถาม

“จวิ้นจู่บอกแค่ว่าให้ข้าน้อยอุ้มกลับมา ที่สำนักนางชีหมิงเยว่ไม่มีน้ำนมให้ดื่ม”แม่นมฉีพูด

แม่นมสี่กับอะซี่ก็เข้ามาแล้ว แม่นมสี่เกรงว่าหยวนชิงหลิงจะอุ้มจนเหนื่อย จึงได้รับไปอุ้มต่อ พอมองแล้วก็ต้องขมวดคิ้วขึ้นมา “ตัวเล็กมาก คลอดในระยะเวลาใกล้เคียงกับเหล่าท่านชายของพวกเรานี่นา”

“แม่นมฉี ในจวนมีน้ำนมที่สำรองเอาไว้ เจ้าอุ้มไปดื่มนมเถอะ”หยวนชิงหลิงมองอะซี่แวบหนึ่ง “ซี่ ให้คนไปที่จวนเจ้าพระยา เชิญท่านเจ้าพระยามาที่นี่”

อะซี่ออหนึ่งเสียง หมุนตัวออกไปทันที

แม่นมฉีรับคำสั่ง “ไม่รู้จะให้ใครตั้งชื่อให้ดี”

หยวนชิงหลิงดูแล้วถูกห่อเอาไว้เหมือนราวกับตัวหนอน จึงพูดว่า “เรียกฉองเอ๋อไปก่อนแล้วกัน วันหลังค่อยตั้งชื่อให้นาง”(ฉองเอ๋อหมายถึงหนอนน้อย)

ก่อนหน้านี้จวิ้นจู่จิ้งเหอเคยเปิดเผยว่าอาจจะรับเลี้ยงเด็กคนนี้ ถ้าหากนางจะรับเลี้ยง เช่นนั้นชื่อของเด็กก็ให้นางเป็นคนตั้ง

แต่ว่า ถ้าหากลูกคนนี้เป็นของหยวนปาหลงจริง ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สมควรที่จวิ้นจู่จิ้งเหอจะรับเลี้ยงดู หยวนปาหลงไม่ได้ตายไปแล้วซะหน่อย

ช่างน่าปวดหัวจริงๆ

หลังจากที่อะซี่กับแม่นมฉีออกไปแล้ว แม่นมสี่ก็พูดเบาๆว่า “จวิ้นจู่ ดูแล้วเหมือนท่านเจ้าพระยาหรือไม่”

แม่นมสี่รู้เรื่องนี้ ตอนนี้หยวนชิงหลิงไม่ได้ปิดบังอะไรกับนางทั้งนั้น

เดิมทีหยวนชิงหลิงอยากจะบอกว่าเด็กตัวเล็ก ดวงตายังไม่ลืมขึ้น มองไม่ออก

แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ ก็ยังมีร่องรอยหลายส่วนที่พอจะดูออกได้ โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น เหมือนกับหยวนปาหลงทุกประการ

ฉะนั้น หยวนชิงหลิงถอนหายใจอีกเฮือกหนึ่ง พูดว่า “คล้ายกันมาก”

แม่นมสี่รู้สึกเศร้าใจมาก “นี่จะทำอย่างไรดี”

หยวนชิงหลิงนึกคนคนเหล่านั้นที่บ้านมารดา มีแต่ท่านย่าที่พอจะพึ่งพาอาศัยได้ แต่ตอนนี้ท่านย่าก็ล้มป่วย จะดูแลเด็กคนนี้ได้หรือ

โยนกลับไปให้จวนเจ้าพระยาจิ้ง ไม่เกินหนึ่งเดือนนางหวงกับนางโจวคงได้ทำเด็กตายแน่ๆ

ในใจของนางวุ่นวายยิ่งนัก พูดว่า “ให้อยู่ที่จวนอ๋องฉู่ไปก่อนแล้วกัน ถึงเวลาค่อยว่ากัน”

“แต่อย่างไรเสียก็ต้องบอกกับข้างนอกถึงที่มาของเด็กคนนี้ วันดีคืนดีก็เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคนอย่างไร้สาเหตุ ข้างนอกต้องรู้สึกสงสัยแน่”แม่นมสี่รู้สึกว่านี่ต่างหากที่เป็นปัญหา

หยวนชิงหลิงย่อมรู้ดี ใช้ความคิดชั่วครู่ พูดขึ้นว่า “รอเจ้าห้ากลับมา แล้วปรึกษาเขาดู”

แม่นมสี่ถอนหายใจพูดว่า “เด็กคนนี้ก็ช่างน่าสงสารจริงๆ มีพ่อแม่เช่นนี้……”

พูดแล้ว ก็มองไปทางหยวนชิงหลิง “ขอโทษ ข้าไม่ได้หมายถึงเจ้าพระยา……”