บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 490

ทังหยางที่อยู่ด้านนอก ถามขึ้นว่า “องค์ชายรัชทายาท พูดหรือยัง? พระชายารัชทายาทพูดว่าอย่างไร?”

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างหงุดหงิดว่า “ไม่อนุญาต คงต้องพักโรงเตี๊ยม”

ทังหยางพูดขึ้นอย่างร้อนใจว่า “ท่านทำไมไม่พูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างท่านกับแม่ทัพใหญ่ที่ผ่านมาก่อน แล้วค่อยพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา? กระหม่อมได้เคยสอนท่านแล้วไม่ใช่หรือ?”

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นว่า “นางพูดถึงเรื่องของนางก่อนอย่างมากมาย ข้าพูดอีก นางก็ไม่พอใจแล้ว”

“นางพูดว่าอะไรหรือ?”ทังหยางถามขึ้น

“ก็เรื่องวิญญาณสิงในร่างใหม่ที่เราเคยพูดกันก่อนหน้านี้ เพื่อปิดบังว่าตนเองไม่ใช่วิญญาณผี นางก็พูดอ้างนู่นอ้างนี่เยอะแยะ ยังพูดว่าตนเองเป็นดุษฎีบัณฑิต มีพลังบ้างประมาณนี้ ข้าล้วนตั้งใจฟัง ไม่ได้หัวเราะเยาะนาง ใครจะไปรู้ว่านางจะไม่พอใจขึ้นมา ใจของผู้หญิงเหมือนดั่งงมเข็มในทะเล”

ทังหยางถอนหายใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “งั้นจะทำอย่างไร? จะให้แม่ทัพใหญ่พักที่โรงเตี๊ยมหรือ? นี่กว่าจะมาได้สักครั้งเลยนะ”

“วางใจ ถึงตอนนั้นแล้วค่อยคิดหาวิธีอีก”หยู่เหวินเห้าหรี่ตาลง พร้อมกัดฟันพูด เพื่อให้จิ้งถิงได้พักอยู่ในจวนอ๋อง เขาจะต้องคิดหาวิธีทุกหนทาง

สำนักนางชีหมิงเยว่

วันนี้กู้จือเริ่มปวดท้องตั้งแต่เช้า กำหนดคลอดของนางไม่ได้เร็วขนาดนั้น ดังนั้นตอนที่เพิ่งเริ่มปวด แม่นมฉีกับจวิ้นจู่จิ้งเหอ ต่างก็คิดว่านางทานของสำแดงเข้าไป

เมื่อถึงตอนเที่ยง ก็พบว่าเจ็บปวดจนตัวหด เห็นทีน่าจะเป็นคลอดก่อนกำหนด

ไม่ได้หาหมอตำแยไว้ก่อน ก่อนหน้านี้คิดว่ายังพอมีเวลา ตอนนี้จะไปเชิญมาจากข้างนอกก็ไม่เร็วขนาดนั้นแล้ว รอเมื่อเชิญมาได้ ก็คงจะคลอดแล้ว

จวิ้นจู่จิ้งเหอให้นางดื่มผงอู๋โยว แล้วก็สั่งแม่นมฉีทำซุปมาให้นางดื่ม

ห้องที่กู้จือพัก มืดและชื้น มีกลิ่นเหม็นอย่างหนึ่งไปทั่ว ความชื้นทั้งหมดในวันฤดูใบไม้ผลินี้ดูเหมือนจะสะสมอยู่ในห้องของนาง ทำให้รู้สึกหายใจไม่ออก

กู้จือนอนอยู่บนเตียง บนเตียงเลอะเทอะเสื้อผ้ากองเต็มไปหมด หนังอดทนกลั้นความเจ็บปวดไว้ จากนั้นก็พูดกับจวิ้นจู่จิ้งเหอว่า “รอข้าคลอดแล้ว เจ้าก็จะฆ่าข้า ใช่หรือไม่?”

จวิ้นจู่จิ้งเหอมองดูนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่รู้”

สีหน้ากู้จือค่อนข้างย่ำแย่ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าคิดอยากที่จะให้ข้าตายอยู่แล้ว ในใจเจ้าเกลียดข้าอย่างที่สุด”

“ข้าจะเกลียดเจ้าทำไม เจ้ารู้ดีแก่ใจหรือ?”จวิ้นจู่จิ้งเหอพูดขึ้น

“ข้ารู้ เจ้าเกลียดข้าที่ข้าทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเจ้ากับอ๋องเว่ย เกลียดที่ข้าใช้วิชาลวงตาทำให้อ๋องเว่ยเชื่อว่าลูกของเจ้าเป็นของท่านชายชิงหยาง ทำให้เขาวางยาจนเจ้าแท้ง เจ้าอยากฆ่าข้า อยากฆ่าลูกในท้องของข้าเพื่อแก้แค้นให้กับลูกของเจ้า”

“ข้าอยากฆ่าเจ้ากับลูกของเจ้า สามารถทำได้เลย ทำไมจะต้องรอนานขนาดนี้?”จวิ้นจู่จิ้งเหอเอียงหัวถามขึ้น

กู้จือถอนหายใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “เพราะ เจ้าคิดว่าลูกของข้ายังอยู่ในท้อง หลังจากคลอดออกมาแล้วเจ้าค่อยๆบีบตาย จะยิ่งสะใจยิ่งกว่า”

“เจ้าพูดผิดแล้ว”จวิ้นจู่จิ้งเหยิ้มพร้อมพูดขึ้น

กู้จือกำหมัดทั้งคู่ไว้แน่น พร้อมพูดขึ้นว่า “งั้นเพราะอะไร? เจ้าพูดมา อย่าทรมานข้า ข้าไม่อยากไปคาดเดาอีกแล้วว่าในใจเจ้าคิดยังไงกันแน่ ข้าทำให้ลูกของเจ้าตาย เจ้าไม่มีทางปล่อยข้าไปแน่”

จวิ้นจู่จิ้งเหอนั่งขยับเข้าไปใกล้ มองดูนางพร้อมพูดขึ้นว่า “กู้จือ เจ้าทำร้ายข้าจริง ข้าก็เกลียดเจ้ามาก ข้าก็ไม่ได้ใจดีอยากที่จะช่วยเจ้า ข้าจะต้องฆ่าเจ้า แต่เด็กคนนี้เป็นผู้บริสุทธิ์ไม่ใช่หรือ? เด็กไม่มีสิทธิ์เลือกพ่อแม่ ความผิดของพวกเจ้า ก็ไม่ควรที่จะให้เด็กมารับผิดชอบ”

เหมือนกับลูกของนางที่ยังไม่ได้คลอดออกมา ก็มีพ่อที่โหดเหี้ยมอำมหิตคนหนึ่ง

กู้จือพูดขึ้นอย่างโศกเศร้าว่า “หลังจากที่ข้าคลอดเสร็จแล้ว เจ้าก็จะฆ่าข้าจริงๆด้วย”

จวิ้นจู่จิ้งเหอเงียบไปสักพัก แล้วก็พูดขึ้นว่า “ยังไม่รู้ แค่เคยคิดเช่นนี้อยู่”

กู้จืออดกลั้นความเจ็บปวดแล้วก็ลุกขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “งั้นข้าอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้ ข้าจะไป”

จวิ้นจู่จิ้งเหอกดนางไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าจะหนีไปไหนได้? อ๋องอานตามหาเจ้าอยู่ เจ้าออกไปก็เท่ากับไปตาย”

“ข้าอยู่ที่นี่ก็ต้องตาย”กู้จือตะคอกพูดขึ้น

จวิ้นจู่จิ้งเหอหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าได้ยินมาว่าพระชายารัชทายาทจะปกป้องให้เจ้ารอดปลอดภัย ขอเพียงเจ้าให้ความร่วมมือ คลอดลูกออกมา หรือนางจะห้ามไม่ให้ข้าฆ่าเจ้า”