บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 495

อะซี่กับหมันเอ๋อรีบเข้ามาประคองนางเอาไว้ หยวนชิงหลิงรู้ว่าจิตใจนางอ่อนล้าจนทำให้สลบไป ให้คนส่งไปนอนพักที่ห้องปีกชั่วครู่ก็ดีขึ้น

หลังจากส่งตัวไปแล้ว ก็ให้หมันเอ๋อไปที่จวนชุย บอกให้คนของจวนชุยไม่ต้องเป็นห่วง แต่ว่าอย่าเพิ่งมา ให้นางอ่อนแอสักพัก เกรงว่าคนของตระกูลชุยมาแล้ว นางยังต้องแสร้งทำเป็นเข้มแข็งอีก

แต่ว่า จิ้งเหอนั้นสนิทกับพระชายาซุน จึงได้เชิญพระชายาซุนมา

ตอนที่พระชายาซุนมาถึง หยวนชิงหลิงก็บอกเล่าสถานการณ์ให้นางฟัง พระชายาซุนรู้สึกสะใจ พูดว่า “ดี ฆ่าแล้วก็ดี คนคนนี้สมควรตาย”

“คนตายไปแล้วก็ช่างเถอะ อย่าแพร่งพรายออกไป”หยวนชิงหลิงพูด

พระชายาซุนพยักหน้า “ข้ารู้ เรื่องนี้ข้าจะบอกใครไม่ได้ทั้งนั้น คนที่นี่ของเจ้าก็รักษาความลับได้ใช่หรือไม่”

“คนที่รู้เรื่องนี้ก็มีแค่อะซี่กับหมันเอ๋อ ทั้งสองต่างก็รักษาความลับได้ดี ”หยวนชิงหลิงรู้ว่าบางครั้งพระชายาซุนถึงแม้จะปากโป้งอยู่บ้าง แต่เรื่องที่เกี่ยวกับจวิ้นจู่จิ้งเหอ นางรู้ดีว่าอะไรควรพูดไม่ควรพูด ฉะนั้นจึงไม่กลัวที่ให้นางรู้เรื่อง

พระชายาซุนเหมือนโล่งในไปเปลาะหนึ่งจริงๆ

ก่อนหน้านี้ที่จวิ้นจู่จิ้งเหอเก็บตัวกู้จือเอาไว้ นางยังเคยพูดว่าจวิ้นจู่จิ้งเหอนั้นเมตตาใจอ่อนเกินไป คนอย่างกู้จือนั้น ฆ่าแล้วจึงจะมีความสุข ทำไมยังต้องช่วยนางเอาไว้ด้วย

ตอนนี้ได้ยินว่านางตายแล้ว ทำร้ายใครไม่ได้อีกแล้ว นางก็วางใจ

ตอนที่จวิ้นจู่จิ้งเหอตื่นขึ้นมา ก็เห็นพระชายาซุนกับหยวนชิงหลิงนั่งอยู่ข้างเตียง แววตาเต็มไปด้วยความห่วงใย

มุมปากที่ซีดขาวของนางมีรอยยิ้มผุดขึ้นมา สายตาอ่อนโยน “อยู่กันครบเชียว”

ดวงตาของพระชายาซุนรื้นขึ้น “อืม เพิ่งจะมาถึง จิ้งเหอ เจ้าลำบากแล้ว”

รอยยิ้มของจวิ้นจู่จิ้งเหอลึกขึ้น “อย่าบอกว่าข้าลำบากเลย ตัวข้าเองยังไม่รู้สึกเช่นนั้น หลังจากนี้ต้องดีขึ้นแน่”

พระชายาซุนยังอยากจะพูดต่อ แต่หยวนชิงหลิงกดมือของนางเอาไว้ พูดยิ้มๆว่า “จวิ้นจู่พูดถูก หลังจากนี้ต้องดีขึ้นแน่ๆ”

พระชายาซุนถอนหายใจเบาๆ มองสายตาที่เป็นการส่งสัญญาณของหยวนชิงหลิง ก็รู้ว่าตอนนี้ควรพูดคำพูดที่ให้กำลังใจกันสักหน่อย ก็พูดขึ้นว่า “อืม หลังจากนี้ต้องดีขึ้นแน่ๆ”

จวิ้นจู่จิ้งเหอรู้สึกมีกำลังใจขึ้นมา “ข้าอยากจะไปดูเด็กคนนั้นสักหน่อย”

หยวนชิงหลิงพูดว่า “เจ้าพักก่อน ข้าจะให้คนอุ้มมาให้”

นางออกไปสั่งการหมันเอ๋อ ไปอุ้มฉองเอ๋อมาให้จวิ้นจู่จิ้งเหอ

ฉองเอ๋อเพิ่งจะกินนมเสร็จ แม่นมบอกว่านางกินไม่มาก กินไม่กี่คำก็หยุดแล้ว ค่อนข้างอ่อนแรง

จวิ้นจู่จิ้งเหอไม่ได้ยื่นมือออกไปอุ้ม เพียงแค่มองจากมือที่อุ้มเอาไว้ของหมันเอ๋อ แล้วก็ให้หมันเอ๋ออุ้มออกไป

หยวนชิงหลิงประคองนางให้นั่งลง อาศัยโอกาสที่พระชายาซุนก็อยู่ด้าย นางถามขึ้นว่า “ก่อนหน้านี้เจ้าเคยบอกกับข้าว่า อยากจะเลี้ยงเด็กคนนี้ ตอนนั้นเจ้ายังคิดเช่นนั้นอยู่หรือไม่ ”

พระชายาซุนพูดขึ้นว่า “ไม่ได้ ใครจะเลี้ยงก็ได้แต่ไม่สมควรเป็นเจ้า”

พระชายาซุนไม่ได้รู้รายละเอียดอะไรมากนัก ด้วยเหตุนี้จึงค้านหัวชนฝา

จวิ้นจู่จิ้งเหอครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ มองหยวนชิงหลิง “หาพ่อแม่บุญธรรมให้นางเถอะ นางสมควรได้รับความรักจากพ่อแม่ ข้าเชื่อว่าพระชายารัชทายาทต้องหาคนที่เหมาะสมได้แน่ ไม่จำเป็นต้องมีเกียรติสูงส่งมาก ขอเพียงแค่สิ่งแวดล้อมสะอาดและคนในบ้านมีจิตใจดีก็พอแล้ว”

หยวนชิงหลิงก็ไม่เห็นด้วยที่นางจะรับเลี้ยง แต่ย่อมต้องถามความคิดเห็นของนาง ตอนนี้เห็นนางคิดได้แล้ว ก็พูดว่า “เช่นนั้นก็ดี ข้าจะให้คนไปหาดู”

“ขอบคุณ”นางพยักหน้าแสดงความขอบคุณ

จิ้งเหอพักอยู่ที่จวนอ๋องฉู่หนึ่งวัน จึงเดินทางกลับจวนชุย จากนั้นก็ได้ยินคนของจวนชุยบอกว่าพักอยู่ที่บ้านเป็นเวลาสามวันก็จากไปแล้ว

นางไม่ได้กลับไปยังสำนักนางชีหมิงเยว่ ทิ้งจดหมายฉบับหนึ่งเอาไว้บอกว่าจะออกไปท่องเที่ยว ไปจากเมืองหลวงเป็นการชั่วคราว ไม่ได้ระบุวันที่จะกลับเอาไว้