บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 494

กู้จือรับรู้ได้ถึงการมาเยือนของเทพแห่งความตาย ในหัวใจก็ยิ่งตื่นตระหนก ใช้สมองทั้งหมดที่มีคิดถึงเรื่องราวของอ๋องอัน แต่ว่า ที่จริงนางกับอ๋องอันติดต่อกันอย่างมีขอบเขต อ๋องอันค่อนข้างระวังมาก ไม่ให้นางได้รับรู้เรื่องราวมากมายขนาดนั้น

นางคิดถึงคนคนหนึ่ง รีบพูดขึ้นว่า “อ๋องอันไปมาหาสู่กับท่านชายหงเย่แห่งเซียนเปยบ่อยมาก พวกเขาต้องมีแผนการลับบางอย่างแน่นอน การสมรู้ร่วมคิดกันของอ๋องอันกับเซียนเปย ยังมี เป็นเขาที่ส่งคนไปฆ่าอ๋องฉี แล้วป้ายความผิดไปที่อ๋องจี้ อ๋องจี้นั้นบริสุทธิ์ เจ้าสามารถไปหาพระชายาจี้ ขายหนี้บุญคุณให้กับพระชายาจี้ พระชายาจี้มีประโยชน์ต่อเจ้า……”

จวิ้นจู่จิ้งเหอฟังแล้ว แววตาไหววาบชั่วครู่ “กู้จือ ที่เจ้าพูดมาทั้งหมดนั้น ข้าไม่รู้สึกน่าสนใจเลย”

“ยังมี……”กู้จืออยากจะร้องไห้ก็ไม่มีดวงตาให้ร้อง ตื่นตระหนกจนตัวสั่นเทา “เจ้าต้องการฟังเรื่องอ๋องเว่ยใช่หรือไม่ ในใจของอ๋องเว่ยมีแต่เจ้า จริงนะ ในใจของมีแต่เจ้า……”

ในสายตาของจวิ้นจู่จิ้งเหอมีแววเกลียดชังวาบผ่าน ความคิดที่อยากจะฆ่าก็ผุดขึ้นมาทันใด พอความคิดจะฆ่าเกิดขึ้น ก็เห็นแสงเย็นของมีดสั้นวาบผ่าน ปาดไปยังคอของกู้จือ

นางเอ่ยอย่างเสียดายว่า “กู้จือ เจ้าไม่ควรพูดถึงเขา”

กู้จือรู้สึกว่าคอตัวเองเย็นวาบ ยื่นมือออกไปจับอย่างไม่รู้ตัว ยังไม่ทันได้สัมผัส เลือดนั้นกลับพุ่งกระฉูดออกมา นางตื่นตระหนกจนอยากจะกรีดร้อง แต่ว่า เหมือนหลอดลมของนางจะถูกตัดขาดเสียแล้ว น้ำเสียงถูกสกัดกั้นไว้ที่อก

จวิ้นจู่จิ้งเหอมองนางล้มลงไป หลุมลูกตาทั้งสองข้างมืดสนิท ราวกับว่าดวงตาสองข้างถูกตีจนแตกละเอียดแล้วย้อมด้วยสีดำ เบ้าตาที่เหมือนจะถมเต็มไปด้วยเศษแหลกละเอียด

กู้จือตายอย่างรวดเร็ว จวิ้นจู่จิ้งเหอรู้ว่าจะทำอย่างไรให้คนคนหนึ่งตายในเวลาอันรวดเร็ว

นางหมุนตัว จากไปอย่างโซเซ

นางอยู่ในสำนักนางชีหมิงเยว่ต่อไปไม่ได้แล้ว เพราะไม่อยากให้ดินแดนบริสุทธิ์ของพระโพธิสัตว์ต้องเปื้อนกลิ่นคาวเลือด

ไม่ว่านางจะใช้คำแก้ตัวมากมายแค่ไหนเพื่อปิดบังตัวเอง ที่จริงในใจนางมั่นใจมาก ตั้งแต่ตอนที่พบกับกู้จือบนภูเขา นางก็มีใจอยากจะฆ่ากู้จือแล้ว

เพียงแต่ ระหว่างนั้นก็เคยลังเลอยู่บ้าง

วันรุ่งขึ้นอะซี่มาถึงสำนักนางชีหมิงเยว่ ที่มองเห็นคือจวิ้นจู่จิ้งเหอที่นั่งอยู่กลางลานบ้าน

นางเหมือนจะนิ่งอยู่อย่างนี้ทั้งคืน ดวงตาบวมแดงก่ำ ผ่านการร้องไห้

อะซี่นิ่งอึ้ง รีบเข้าไปประคองนางลุกขึ้น “จวิ้นจู่ นี่ท่านเป็นอะไรไป สวรรค์ มือของท่านเย็นมาก ท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่ ”

แววตาของจวิ้นจู่จิ้งเหอจึงค่อยๆรวบรวมเป็นหนึ่งขึ้นมา มองไปยังอะซี่ ค่อยๆส่ายหน้า “ข้าไม่เป็นไร ”

อะซี่ประคองนางเอาไว้ “แล้วทำไมจึงมานั่งอยู่ตรงนี้ คนรับใช้เล่า”

“ไล่ไปหมดแล้ว”จวิ้นจู่จิ้งเหอพูด

อะซี่มอง รู้สึกว่านางผิดปกติมาก “แล้วกู้จือเล่า ไปแล้วเช่นกันหรือ”

จวิ้นจู่จิ้งเหอหันหน้ากลับไปมองแวบหนึ่ง เอ่ยพึมพำว่า “นางไปไม่ได้ นางอยู่ข้างใน”

“ใช่ นางเพิ่งจะคลอดลูกเสร็จ ย่อมต้องไปไหนไม่ได้แน่”อะซี่ปล่อยนางแล้วเดินเข้าไป

จวิ้นจู่จิ้งเหอเหมือนอยากจะพูดบางอย่าง แต่ว่า ก็หยุดเอาไว้

อะซี่อยู่ข้างในร้องเสียงต่ำอยู่หนึ่งเสียง แต่ว่า ก็ไม่ได้รู้สึกผิดปกติอะไรขนาดนั้น หลังจากออกมาแล้ว ก็พูดสีหน้าท่าทีสงบว่า“ทำการฝังร่างก่อน จะได้ไม่ทำให้ที่นี่เหม็นไปด้วย”

“ได้”จวิ้นจู่จิ้งเหอพูด

“ท่านพักเถอะ เรื่องนี้ข้าจัดการเอง”อะซี่เห็นท่าทีนางที่ยืนแทบจะไม่มั่นคง ก็พูดขึ้น

“รบกวนแม่นางอะซี่แล้ว”จวิ้นจู่จิ้งเหอพูดขึ้น

อะซี่ยิ้มๆ เข้าไปแบกร่างไร้วิญญาณของกู้จือออกมา อีกข้างหนึ่งก็แบกพลั่วเหล็กเดินเข้าไปทางภูเขา

อะซี่มาเช้ามาก ตลอดทางไม่มีผู้คน