บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 502

อ๋องอานยิ้มแย้มด้วยท่าทีสงบผ่อนคลาย "หลานชายของพวกเรา จะไม่ดูให้ละเอียดชัดเจนได้อย่างไรกันล่ะ?"

อันที่จริงอ๋องอานก็ไม่แน่ใจอะไรมากมายขนาดนั้น เขามาถึงที่นี่ตั้งนานแล้ว ยังไม่เห็นทหารจวนอ๋องฉู่ หรือทหารอารักขาออกเดินลาดตระเวนเลย หยู่เหวินเห้าก็อยู่ต้อนรับแขกตลอดเวลา ในจวนก็ไม่มีคนรับใช้คนไหนที่มีสีหน้าวิตกกังวลใจให้เห็น ดูแล้วไม่เหมือนว่าเกิดเรื่องร้ายแรงอะไรขึ้นเลยแม้แต่น้อย

ว่ากันตามจริง ตั้งแต่กลับมาจากบ้านเกิดก็เป็นเวลานานพอสมควรแล้ว เด็ก ๆ ก็ควรอาบน้ำเสร็จ หน้าตาก็ต้องมองออกได้อย่างชัดเจน ย่อมต้องพบว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องแน่นอน

แต่ทำไมอ๋องฉู่กลับดูสงบนิ่งได้ขนาดนั้น?

เขาแอบเดาเงียบ ๆ ว่า หรือบางทีเจ้าพระยาจิ้งตัวไร้ประโยชน์นั่นอาจทำเรื่องนี้ไม่สำเร็จลุล่วงอย่างนั้นรึ?

แต่นั่นก็ไม่น่าเป็นไปได้ ก่อนจะมาที่นี่ มีคนมารายงานว่าเจ้าพระยาจิ้งอุ้มพวกเด็ก ๆ ออกมาแล้วเรียกรถม้าตรงไปยังภูเขาซีซาน เรียกว่าประสบความสำเร็จแล้วอย่างแน่นอน

ในเมื่อเจ้าพระยาจิ้งทำได้สำเร็จ เช่นนั้นวันนี้หยู่เหวินเห้าก็ไม่ควรมีท่าทีที่สงบนิ่งได้ถึงขนาดนี้ ถ้าลูกสามคนที่อุ้มออกมา ดูแล้วหน้าตาไม่เหมือนกันทุกกระเบียดนิ้วล่ะก็ เขาจะอธิบายกับทุกคนในที่นี้ว่าอย่างไรได้?

ความโกลาหลวุ่นวายที่จะเกิดตามมา เขาจะสามารถระงับมันได้ไหวหรือ?

ในขณะที่กำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ก็เห็นทังหยางพาพวกแม่นมพี่เลี้ยงเดินอุ้มเด็ก ๆ ออกมา

เนื่องจากสภาพอากาศในเดือนพฤษภาคม เมื่อผ่านหลังเที่ยงไปแล้ว อากาศจะอบอุ่นขึ้นมาก ดังนั้นตอนที่อุ้มออกมา จึงไม่ได้ห่อด้วยผ้าห่อตัว แต่ให้สวมชุดเสื้อผ้าสีม่วงแดงและสวมหมวกแดงที่มีขอบดิ้นสีทอง

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ไม่จำเป็นต้องเปิดผ้าห่อตัวแล้วมองช้า ๆ เพื่อดูใบหน้าเด็ก ๆ อีกต่อไป

เพียงแวบแรกที่มองไป ในหัวใจของอ๋องอานก็หนาวยะเยือกไปกว่าครึ่ง

เด็กทั้งสามคน หน้าตาเหมือนกันทุกกระเบียดนิ้ว

เขาเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วมองไปที่หยู่เหวินเห้า

หยู่เหวินเห้าเข้าไปอุ้มเจ้าก้อนข้าวเหนียวน้อย แล้วจูบเบา ๆ ที่หน้าผากของเจ้าก้อนข้าวเหนียวน้อย ทุกคนรู้สึกแค่ว่าพระองค์ทรงรักใคร่โอรสของตนมากจริง ๆ ไม่มีใครรู้ว่าในใจของเขายังไม่อาจสงบนิ่งลงได้ กระทั่งมือก็ยังมีอาการสั่นน้อย ๆ อีกด้วย

อ๋องอานโกรธจนแทบคลั่ง เจ้าพระยาจิ้งช่างเป็นตัวไร้ประโยชน์สิ้นดี กับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ก็ยังทำไม่สำเร็จ

หยู่เหวินเห้าไม่ได้มองอ๋องอาน ตอนนี้เป็นช่วงเวลาสำหรับเรียกคะแนนจากทุกคน บัญชีแค้นระหว่างเขากับอ๋องอานรอหลังจากนี้ยังสามารถค่อย ๆ หาทางชำระสะสางได้ อีกทั้งวันนี้จะอย่างไร ก็ต้องมีคนมาเรียกชำระเอากับเขาแน่นอนอยู่แล้ว

โสวฝู่ฉู่เดินเข้าไป แล้วพูดกับหยู่เหวินเห้าว่า: "ให้ข้าอุ้มหน่อย"

หยู่เหวินเห้าวางเจ้าก้อนข้าวเหนียวน้อยลงในอ้อมแขนของโสวฝู่ฉู่ โสวฝู่ฉู่ก็แกว่งไกวเด็กน้อยไปมาเบา ๆ การเคลื่อนไหวของเขาดูคล่องแคล่วชำนาญอย่างมาก

อ๋องซุนที่ยืนมองอยู่ข้างๆหัวเราะพลางพูดว่า: “โสวฝู่ นี่ท่านยังถึงกับอุ้มเด็กเป็นด้วยรึ?”

โสวฝู่ฉู่หันไปมองอ๋องซุนอย่างไม่สบอารมณ์ "ไม่เคยกินเนื้อหมู ก็ไม่เคยเห็นหมูวิ่งหรือไร?" (เป็นสุภาษิตจีนที่ใช้สื่อถึงคนที่ไม่เคยมีประสบการณ์ในสิ่งนั้น ๆ โดยตรง แต่เคยได้ยิน ได้เห็น และเข้าใจอยู่บ้างเล็กน้อย)

“มันไม่เหมือนกันนะ การอุ้มเด็กน้อยนุ่มนิ่มเป็นก้อนแป้งเปียกเช่นนี้ ร่างกายทั้งนุ่มทั้งอ่อน กลัวทำตกจะแย่ ข้าคนหนึ่งล่ะที่ไม่กล้าอุ้ม ต่อให้อุ้มแล้วก็ไม่กล้าเปลี่ยนมือด้วย” อ๋องซุนพูด

โสวฝู่ฉู่สวนขึ้นทันควันว่า: "นี่มันยากตรงไหนกัน?"

ขณะที่เขาพูด เขาก็พลิกฝ่ามืออย่างคล่องแคล่วเพื่อรองรับแผ่นหลังของเจ้าข้าวเหนียวน้อย ขยับเลื่อนมือจากศีรษะเล็ก ๆ ไล่ลงไปตามหน้าอก ทันทีที่มือเชื่อมต่อกัน เขาก็ดันศอก เจ้าก้อนข้าวเหนียวน้อยก็ถูกส่งผ่านไปยังมืออีกข้างอย่างมั่นคง การเคลื่อนไหวทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในรวดเดียว หากจะบอกว่าไม่เคยฝึกฝนมาก่อน ใครก็เชื่อไม่ลงทั้งนั้น

ดังนั้น อ๋องซุนจึงพูดด้วยความประหลาดใจว่า: "โสวฝู่ ท่านเคยฝึกฝนมาก่อนใช่หรือไม่?"

โสวฝู่พูดอย่างเฉยเมยว่า: "อุ้มครั้งแรกต่างหาก"

หยู่เหวินเห้ายิ้มโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ไม่รู้ว่าใครกันแน่ ที่ช่วงนี้หมั่นมาหาแม่นมสี่บ่อย ๆ ปากก็อ้างว่ามาเยี่ยมเด็ก ๆ แล้วรวดขอให้แม่นมสี่สอนวิธีอุ้มเด็กให้เขาไปด้วย

มีอยู่ครั้งหนึ่ง เจ้าหยวนได้ยินพวกเขาคุยกัน โสวฝู่บอกว่าตลอดชีวิตที่ผ่านมาของเขา เขาไม่เคยมีโอกาสได้อุ้มลูกของตัวเองเลยสักครั้ง

เจ้าหยวนได้ยินประโยคนี้แล้ว ยังรู้สึกเศร้าไปพักใหญ่เลยทีเดียว

โสวฝู่เป็นผู้ที่ได้รับความเคารพนับถือจากบรรดาราชวงศ์ รวมทั้งผู้สืบทอดบัลลังก์มาทุกรุ่น แต่อย่างไรก็ตาม การอุ้มเด็กนี้ก็นับว่าเป็นงานที่ต้องใช้ทักษะมากจริง ๆ คนเช่นเขาเหล่านี้ ไม่ว่าจะเป็นวรยุทธ์ก็ดี วิชาการศาสตร์ความรู้ก็ดี มักมีความชำนาญให้เห็นเด่นชัด แต่ในด้านนี้นับได้ว่าเป็นไปไม่ได้จริงๆ

ทุกคนต่างประหลาดใจ ถึงขั้นพูดว่าเด็กคนนี้ช่างรู้ความ ในอนาคตน่าจะเป็นคนที่พึ่งพาได้อย่างแน่นอน

นี่นับว่าเป็นคำชมโดยธรรมชาติ เด็ก ๆ ร้องไห้โยเย แต่เมื่อถึงมือพ่อตัวเองก็หยุดร้องไห้ นี่ไม่นับว่าเป็นเรื่องปกติหรอกหรือ?

สิ่งเดียวที่ผิดปกติคือ คนตั้งมากมายเท่าไหร่อุ้มกลับไม่ร้อง มีแค่อ๋องอานคนเดียวที่อุ้มแล้วร้อง

อันที่จริงหยู่เหวินเห้าก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเช่นกัน ย้อนนึกถึงคำที่เจ้าหยวนพูดไว้ว่า เด็ก ๆ จะมีความสามารถพิเศษในการรับรู้ถึงอันตรายจริง ๆ ก็เป็นไปได้?

หลังจากไปดูเด็ก ๆ แล้ว มู่หรูกงกงก็นำคนเข้ามา

เขาไม่ได้มาเพื่อร่วมงานเลี้ยง แต่ถือพระราชโองการมา เพื่อเรียกให้อ๋องอานเข้าวังต่างหาก

อ๋องอานถึงกับตกตะลึงไปเล็กน้อย เขาหันไปมองดูมู่หรูกงกงที่ทำสีหน้าจริงจัง คิดอยากฟังรายละเอียดเพิ่มเติมอีกสักหน่อย แต่มู่หรูกงกงก็ไม่หลุดคำพูดอะไรออกมาอีกแม้แต่คำเดียว แค่เอ่ยเร่งเร้าให้เขาเข้าวังไปทันทีเท่านั้น

วันนี้เป็นวันเฉลิมฉลองครบเดือนของพระราชนัดดา ซึ่งถือได้ว่าเป็นวันเฉลิมฉลองของทวยราชย์เช่นกัน แต่ในเวลาเช่นนี้กลับมีคำสั่งเรียกตัวอ๋องอานเข้าวังอย่างเร่งด่วน อ๋องอานมีตำแหน่งเป็นผู้บัญชาการทหาร หรือจะเป็นไปได้ว่า.....

ทุกคนต่างพากันคาดเดาไปต่าง ๆ นา ๆ ส่วนมากจะเดาไปในด้านที่ไม่ดีนัก โสวฝู่ฉู่กลับพูดขึ้นอย่างเฉยเมยว่า : "ทำไมถึงยังไม่กินบะหมี่กันอีกล่ะ ? ควรได้เวลากินบะหมี่แล้วสิ"

ทุกคนหันไปมองโสวฝู่ฉู่พร้อมกัน เขาดูสงบนิ่งและผ่อนคลายอย่างมาก ทั้งยังไม่ลืมคิดเรื่องจะกินบะหมี่ด้วยท่าทางราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกด้วย

ไม่อย่างนั้นแล้ว ครั้งนี้แม้แต่โสวฝู่ฉู่ก็อาจจะต้องเข้าวังไปด้วยอีกคนก็เป็นได้

ด้วยเหตุนี้ งานเลี้ยงอันคึกคักรื่นเริงจึงดำเนินต่อไป

หยู่เหวินเห้าอุ้มเด็ก ๆ กลับไปที่ตำหนักเซี่ยวเยว่

เนื่องจากพวกเขากำลังไปกินบะหมี่ แล้ว ดังนั้น ญาติผู้หญิงทุกคนในตำหนักเซี่ยวเยว่จึงออกไปชั่วคราว หยู่เหวินเห้าอุ้มเจ้าก้อนข้าวเหนียวน้อยเข้ามา หยวนชิงหลิงสาวเท้าเดินเข้ามาอุ้มเจ้าก้อนข้าวเหนียวน้อยไปทันที หยู่เหวินเห้าจึงรวดกอดนางด้วย

หลังจากที่เจ้าข้าวเหนียวน้อยรอดพ้นจากอันตราย นายพลหลอเป็นคนพาตัวเข้าวังไปก่อน แล้วจึงค่อยส่งกลับมาให้เมื่อครู่ ดังนั้น หยวนชิงหลิงจึงยังไม่ได้เจอหน้าเจ้าข้าวเหนียวน้อยที่เพิ่งรอดพ้นจากอันตรายมาได้อย่างหวุดหวิดนั่นเอง