บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 506

เมื่ออ๋องอานนึกถึงท่าทางของไท่ซ่างหวง ก็อดหนาวเยือกในใจไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่ถูกเขาจ้องมองเขม็งนั่น ถึงกับรู้สึกว่าแผ่นหลังหนาวสะท้านเลยทีเดียว

เขาพูดว่า: "ท่านตา เสด็จปู่ไม่ได้เข้ามาข้องเกี่ยวกับงานในราชสำนักมานานแล้ว ท่านว่าที่เขามาปรากฏตัวออกหน้าให้เจ้าห้าในครั้งนี้ เป็นไปได้หรือไม่ว่าเขาจะเข้ามาข้องเกี่ยวกับงานในราชสำนักอีก?"

ตี๋เว่ยหมิงครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ก็ไม่แน่ว่าสิ่งนี้จะเป็นไปไม่ได้ แม้ว่าในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขาจะดูเหมือนไม่ได้มาข้องเกี่ยวกับเรื่องอะไรแล้ว แต่เขาชุบเลี้ยงองครักษ์ลับผี ทั้งยังใส่ใจทุกการเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้นภายนอก แม้ว่าจะไม่ได้เข้ามาร่วมผสมโรงบ่อยนัก แต่เวลาที่เกิดเรื่องสำคัญ ๆ ขึ้นมา ก็น่าจะเป็นเขานี่แหล่ะที่ออกมารับมือ”

อ๋องอานอดกังวลใจไม่ได้ เสด็จพ่อมีภาระงานล้นมือในแต่ละวัน บางครั้งจะหลอกล่อให้เขาสับสนงงงันก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย

แต่ไท่ซ่างหวงกลับมีเวลาว่างเหลือเฟือ ทั้งมีกำลังคนในมือเพียงพอ หากมุ่งความสนใจไปที่บุคคลใดบุคคลหนึ่ง พระองค์ย่อมมีกำลังมากพอที่จะทำให้ใครคนนั้นตายแบบไม่เหลือซากได้อย่างแน่นอน

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในเบื้องลึกของหัวใจ ก็พลันบังเกิดความเย็นชาโหดเหี้ยมขึ้นมาสายหนึ่ง “ทำไมเขาถึงยังไม่ตายไปเสียทีนะ?”

ตี๋เว่ยหมิงเงยหน้าขึ้นมองเขาทันที “เจ้า... ความหมายของเจ้าคือ?”

ความคิดนี้เกิดขึ้นมาอย่างกะทันหัน แต่เมื่อเห็นว่าท่านตาก็มีท่าทีที่สื่อความหมายออกมาแบบเดียวกัน อ๋องอานจึงค่อย ๆ รู้สึกขวัญกล้าขึ้นมาทีละน้อย ๆ “ท่านตา ท่านคิดว่ามันมีความเป็นไปได้หรือไม่?”

ตี๋เว่ยหมิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดขึ้นว่า “อดทนไว้สักพักก่อน อย่าเพิ่งใจร้อน นี่เป็นสิ่งที่เราจะใช้ก็ต่อเมื่อจำเป็นต้องวัดดวงกัน ในช่วงเวลาที่สิ้นหวังจนท้ายที่สุดแล้วเท่านั้น หากยังมีหนทางอื่น ก็ไม่จำเป็นต้องเอาตัวเองไปเสี่ยง หากเกิดเรื่องผิดพลาดเลวร้ายขึ้นมา จะกระทบกับหลายฝ่ายเป็นวงกว้าง ทั้งท่านแม่ของเจ้ า รวมไปถึงบรรดาจวนอ๋องอานทั้งหมด กระทั่งตระกูลตี๋ของข้า ก็จะต้องถูกลากเข้าไปติดร่างแหด้วยกันหมดอย่างแน่นอน”

“ขอรับ ทุกอย่างข้าล้วนฟังท่านตา” อ๋องอานรีบระงับความคิดนี้ลงไปอย่างรวดเร็ว

กล่าวถึงทางด้านจวนอ๋องฉู่ ความอึกทึกครึกครื้นเริ่มค่อย ๆ สลายลงไปอย่างช้า ๆ แล้ว

ภายใต้การห้อมล้อมของผู้คนมากมาย หยู่เหวินเห้าสามารถรักษาสภาพการณ์ที่ไม่เมาเอาไว้ได้ แต่คนอื่น ๆ กลับมีจุดจบที่น่าอนาถมาก ยกตัวอย่างเช่นพี่ซูหลง ที่อาเจียนติดต่อกันไปแล้วสามสี่ครั้งต่อเนื่อง แม่ทัพหลู่หม่างเดินชนกำแพงไม่หยุด แม้กระทั่งผู้ที่วางตนเป็นผู้ดีมีความเป็นสุภาพบุรุษอย่างเหลิ่งจิ้งเหยียน ก็ยังต้องให้คนถึงสองคนช่วยพยุงขึ้นรถม้าเลยทีเดียว

หยู่เหวินเห้า กับทังหยาง สวีอี ไปส่งผู้คนทั้งหลายที่มึนเมากันไม่น้อยที่หน้าประตูกลับไปทีละคน ๆ เมื่อเห็นบรรดาแขกเหรื่อเมากลับไปด้วยความปิติยินดี หัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความสุข

เขาไปถามหมอหลวงไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ แล้ว หมอหลวงก็บอกว่าแผลของพระชายารัชทายาทสมานได้ดีขึ้นมากแล้ว หากคืนนี้ดำเนินการเรื่องสำคัญอย่างระมัดระวัง ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนัก

ด้วยการประคองอันส่ายไหวโอนเอนไปมาของสวีอี เขาก็กลับไปถึงตำหนักเซี่ยวเยว่

ทันทีที่เข้าไปข้างใน เขารู้สึกว่าทั้งชีวิตของเขาพังทลายจนหมดสิ้นไม่มีเหลือ

ในห้องนอน เครื่องเรือนทั้งหมดล้วนพลิกคว่ำ เสื้อผ้าทั้งหมดในตู้ ถูกโยนกระจายเกลื่อนเต็มพื้น ทั้งห้องเละเทะวุ่นวาย เด็กน้อยทั้งสามคนที่อยู่ข้าง ๆ ก็พากันร้องไห้กระจองอแงดังลั่น อาจเป็นเพราะถูกการเคลื่อนไหวของที่นี่ทำให้ตกใจ ได้ยินเสียงพี่เลี้ยงกล่อมอย่างสุดความสามารถ แต่ก็เห็นได้ชัดว่ามันไม่ได้ผล

หมันเอ๋อยกมือขึ้นกุมตาวิ่ง อาซี่ยกกระโปรงเผ่นแนบ แม่นมสี่กับแม่นมฉีรีบเร่งเก็บกวาดทำความสะอาดจ้าละหวั่น เมื่อเห็นว่าหยู่เหวินเห้ามาถึงแล้ว แม่นมสี่ก็ถอนหายใจเฮือก "ท่านอ๋องมาได้เสียทีนะเพคะ"

“พระชายาล่ะ” หยู่เหวินเห้าฝืนระงับความแตกตื่นในใจ แล้วเอ่ยถามขึ้นว่า “ไม่ใช่บอกไปแล้วหรือว่าไม่อนุญาตให้นางดื่มเหล้าน่ะ?”

ความยุ่งเหยิงแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะหยวนชิงหลิงดื่มเหล้าจนเมา ยังจะมีใครกล้าพังห้องจนเละเทะขนาดนี้ได้?

แม่นมสี่ถอนหายใจดังเฮ้อ ค้อมหลังลงแล้วพูดอย่างโศกเศร้าว่า “ไม่ได้อนุญาตให้นางดื่มหรอกเพคะ ตอนที่ทุกคนคารวะสุรากัน นางก็ดื่มแต่น้ำเปล่า ใครจะรู้ว่ากลับโดนพระชายาจี้มองออก เลยเทเหล้าจริง ๆ ให้นางไปแก้วหนึ่ง นางดื่มไปหนึ่ง ก็ยังมีตามมาอีกหนึ่ง สุดท้ายก็เลยมีสภาพเป็นเช่นนี้ไป จะห้ามก็ห้ามไม่ได้เสียแล้ว”

“คนล่ะ?” หยู่เหวินเห้าเดินวนไปรอบหนึ่ง แต่ก็ไม่พบหยวนชิงหลิง จึงเดินออกมาถาม

แม่นมฉีชี้ไปที่ใต้เตียง แล้วพูดด้วยสีหน้าอ่อนระโหยโรยแรงว่า “อยู่ในนั้นเพคะ ให้ตายก็ไม่ยอมออกมา เอาแต่พูดว่ากำลังวิจัยอะไรอยู่”

หยู่เหวินเห้าคุกเข่าลงแล้วมองเข้าไปข้างใน ก็ได้เห็นหยวนชิงหลิงนอนอยู่ใต้เตียงจริง ๆ โดยที่หัวอยู่ข้างใน เท้าทั้งสองข้างกางแผ่หราออกมาข้างนอก เขาโกรธแทบตายแล้ว คว่ำตัวลงแล้วยื่นมือออกไปดึงตัวนาง กลับคิดไม่ถึงว่าเท้าข้างหนึ่ง จะพลันดีดผึงขึ้นมาทักทายใบหน้าของเขาเต็ม ๆ เรี่ยวแรงของคนที่กินเหล้าจนเมาแอ๋ ไม่ได้ถึงกับหนักแต่ก็ไม่เบา แรงถีบนี้ไม่ได้ถึงกับทำให้เขาน้ำตาร่วงลงมาได้

"หยวนชิงหลิง เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!" หยู่เหวินเห้าโกรธจนเดือดปุด ๆ แล้ว ไม่สนใจว่าตัวเองจะถูกถีบอีกครั้ง ใช้มือทั้งสองข้างช่วยกันลากตัวนางออกมา ซึ่งก็ถือได้ว่าสุดท้ายแล้วก็สามารถลากนางออกมาได้สำเร็จ