บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 507

หยู่เหวินเห้าหันไปมองหมอหลวงเฉา "รีบหาวิธีเร็วเข้า"

สมองของหมอหลวงเฉาหมุนเร็วจี๋ กัดฟันพลางพูดว่า “ไม่มีวิธีอื่นแล้ว ต้องล้วงคอ”

“ทำอย่างนั้นไม่ได้ มันจะส่งผลร้ายกับกระเพาะ” หยู่เหวินเห้าตัดใจทำไม่ลง

หมอหลวงเฉาพูดขึ้นว่า "เช่นนั้นก็พาพระชายาออกไปเดินเล่นเถอะ ให้นางได้เดินออกกำลังกายให้เหงื่อออกบ้าง หลังจากเหงื่อออกกลับมาค่อยเช็ดตัวด้วยน้ำร้อน วิธีนี้จะช่วยบรรเทาฤทธิ์เหล้าให้เจือจางลง อย่างน้อยก็พอจะทำให้นางรู้สึกดีขึ้นได้"

หยู่เหวินเห้าทนกับความทรมานใจไปวูบหนึ่ง แต่ก็จนใจอย่างยิ่ง ถ้ามันพอจะทำให้นางรู้สึกดีขึ้นได้ก็ถือว่าดีมากแล้ว

ดึกดื่นค่อนคืน เขาประคองนางเดินออกไปข้างนอก ตอเป่าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนายหญิงของมัน จึงเดินตามหลังไปตลอดทาง

ร่างทั้งร่างของหยวนชิงหลิงกดทับลงไปบนร่างของหยู่เหวินเห้า นางมีสติสัมปชัญญะอยู่ แต่ก็เมามากจนเหมือนโลกหมุน อยากอาเจียนก็อาเจียนไม่ออก รู้สึกอึดอัดทรมานอย่างยิ่ง

หลังจากเดินไปได้ครู่หนึ่ง หยู่เหวินเห้ากลับมีสติแจ่มชัดขึ้นมาแล้ว ฤทธิ์เหล้าก็สลายหายไปจนหมดไม่มีเหลือ

เขาตัดสินใจอุ้มหยวนชิงหลิงขึ้นมาแล้วกลับไปที่ห้อง แล้วสั่งให้คนเตรียมน้ำร้อน

เขาให้แม่นมสี่กับแม่นมฉีกลับไปพักผ่อน ส่วนเขาก็อยู่คอยดูแลหยวนชิงหลิงด้วยตัวเอง

เมื่อถอดเสื้อผ้า ค่อยบรรจงเช็ดผิวของนางด้วยผ้าขนหนูร้อน ๆ เช็ดเบา ๆ ตรงแผลที่ท้องของนาง เขายื่นมือออกไปลูบไล้เบา ๆ นึกถึงความเจ็บปวดที่นางได้รับในตอนนั้น ก็รู้สึกเป็นทุกข์อย่างมาก ไหนเลยจะยังสนใจเรื่องที่ตัวเองต้องอดกลั้นต่อความปรารถนามาเป็นเวลาหลายเดือนได้อีก?

อันที่จริงเมื่อนึกย้อนกลับไป ฉากในวันนั้นมันเป็นอะไรที่น่าตื่นตระหนกมาก ถ้าหากวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกับนางจริง ๆ โลกของเขาคงพังทลายไม่มีชิ้นดีไปแล้ว

ไม่รู้ว่าชีวิตที่อยู่โดยปราศจากนาง จะยังมีความหมายอะไรอีก?

หลังจากเช็ดตัวเสร็จห่มผ้าให้นางแล้ว จึงค่อยล้างหน้าให้นางช้า ๆ

ฝุ่นบนใบหน้าถูกชะล้างออก เผยให้เห็นใบหน้าสีขาวอมชมพู ในช่วงเดือนที่ผ่านมา แม้ว่าจะมีเรื่องราวมากมายให้ต้องเหน็ดเหนื่อยจัดการ แต่เรื่องอาหารการกินก็นับว่าใช้ได้ การบำรุงก็ดี สีหน้าก็ดีขึ้นมาก ทั้งขาวนวลเนียนมีเลือดฝาด เป็นสีแดงก่ำดั่งผลแอปเปิ้ลที่สุกปลั่ง ทำให้คนที่เห็นยากจะอดใจไม่กัดสักคำไม่ได้

เมื่อก่อนเขาเอาแต่เรียกนางว่าผู้หญิงอัปลักษณ์อยู่เสมอ เพราะหยวนชิงหลิงในตอนนั้น ต่อให้รูปร่างหน้าตาภายนอกจะดูดีแค่ไหน แต่ภายในจิตใจของนางอัปลักษณ์สิ้นดี ดังนั้นในสายตาของเขาจึงมองว่านางอัปลักษณ์มาโดยตลอด

ทุกวันนี้ เขารู้สึกเพียงว่านางช่างแสนดีทุกด้าน ไม่มีด้านไหนที่ไม่ดี ต่อให้นางปากเบี้ยวตาเหล่ นางก็ยังคงงดงามในสายตาของเขาอยู่ดี

ผู้หญิงคนนี้ เป็นภรรยาของเขา เป็นคนที่คลอดลูกชายสามคนให้เขา

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในอกของเขาก็เต็มไปด้วยความรู้สึกอย่างหนึ่ง เรียกว่าเป็นความซาบซึ้งที่จู่โจมเข้ามาอย่างรุนแรง ซึ่งมันทำให้เขาเกิดความรู้สึกอยากจะร้องไห้

“ลำบากเจ้าแล้ว หยวน ตลอดชีวิตนี้ของข้า จะไม่มีวันทำให้เจ้าต้องน้อยเนื้อต่ำใจเป็นอันขาด ข้าจะทำให้ดีที่สุดเพื่อให้เจ้าปลอดภัยไปตลอดชีวิต” หยู่เหวินเห้าหอมแก้มนาง พลางพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

หยวนชิงหลิงได้ยินแล้ว จึงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ ดวงตาของนางราวปกคลุมไปด้วยละอองน้ำชั้นหนึ่ง ส่งเสียงเรียกออกมาอย่างสนิทสนมว่า "เจ้าห้า!"

“อยู่นี่!” หยู่เหวินเห้ารีบเข้าไปกอดนาง “ข้าอยู่ที่นี่”

หยวนชิงหลิงพยายามมองเขาอย่างเต็มที่ แต่สุดท้ายก็ฝืนเปิดเปลือกตาเอาไว้ไม่ไหว จึงค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลงช้า ๆ อีกครั้ง “ข้าเวียนหัว”

หยู่เหวินเห้าพูดอย่างเอาใจว่า: "นอนเถอะ อีกเดี๋ยวข้าก็มาแล้ว"

เขายกน้ำออกไป เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วนอนด้านนอก กอดนางนอนหลับเงียบๆ

สมองของเขาแจ่มชัดมาก หลังผ่านความอึกทึกครึกครื้น ทุกอย่างก็กลับคืนสู่ความสงบ แต่นี่ต่างหากถึงจะเป็นชีวิตของเขา

เขาไม่รู้ว่าจะใช้อะไรมาอธิบายอารมณ์ของเขาในขณะนี้ได้ ความสุขหรือ? แต่เขาก็แอบรู้สึกกลัวด้วยเช่นกัน

กลัวว่าจะสูญเสียไป

คนเรายิ่งตอนที่มีความสุข ก็จะยิ่งกลัวว่าอาจจะต้องสูญเสียความสุขนั้นไป

หยวนชิงหลิงพลิกตัว ขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของหยู่เหวินเห้า นี่เป็นท่านอนที่สบายที่สุดของนาง กระทั่งในความฝันก็ยังรู้สึกปลอดภัย