บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 508

แม่ของหยวนชิงหลิงกอดนาง พลางร้องไห้อย่างเจ็บปวดใจสุดแสน

หยวนชิงหลิงตบหน้าตัวเองแรง ๆ ไปสองครั้ง โทษฐานทำให้แม่เสียใจ ทำให้คนในครอบครัวเสียใจ

นางคลายอ้อมกอดจากแม่ แล้วรีบถามว่า "พ่อล่ะคะ? พี่ชายล่ะ คุณย่าล่ะคะอยู่ที่ไหนกัน?"

แม่หยวนชิงหลิงเช็ดน้ำตา มองนางแล้วพูดว่า “พวกเขาไปทำงานกันหมดแล้ว คุณย่าของลูกเข้าโรงพยาบาล หลังจากที่ลูกจากไป ท่านก็สุขภาพไม่ดีเลย ปีนี้ก็แทบจะแอดมิดอยู่ในโรงพยาบาลตลอด”

“สวรรค์” หยวนชิงหลิงผุดลุกขึ้นทันที “หนูจะไปเยี่ยมคุณย่าที่โรงพยาบาล ท่านอยู่โรงพยาบาลไหนคะแม่?”

“อยู่ที่โรงพยาบาลประจำเมืองที่หนึ่ง เอาเถอะ เดี๋ยวแม่จะพาไป” แม่หยวนชิงหลิงเดินไปหยิบมือถือ “แม่จะโทรหาพ่อของลูก จะโทรหาพี่ชายของลูกด้วย บอกพวกเขาว่าลูกกลับมาแล้ว รอเดี๋ยวนะ รอเดี๋ยว......."

หยวนชิงหลิงรู้สึกเหมือนว่าท้องฟ้ากำลังหมุน เสียงข้างหูค่อย ๆ เลือนหายไป แต่กลับได้ยินเสียงร้องเรียกเสียงหนึ่งดังขึ้นมาแทน "ชิงเอ๋อ ชิงเอ๋อ ลูกอยู่ไหนน่ะ? ลูกอยู่ไหน?"

“แม่คะ!” นางร้องตะโกนด้วยความตกใจ

“หยวน! หยวน! ตื่นสิ! รีบตื่นเร็วเข้า! เจ้าร้องไห้ทำไม? ฝันร้ายใช่หรือไม่?” หยู่เหวินเห้ากอดนางแน่น เห็นนางร้องไห้สะอึกสะอื้นหนักมาก ถึงขั้นร้องตะโกนออกมาในขณะฝันเลยทีเดียว

หยวนชิงหลิงลืมตาขึ้น ได้เห็นใบหน้าที่เป็นกังวลของหยู่เหวินเห้า จู่ ๆ ก็เกิดความรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่คนละโลกกับที่นี่ขึ้นมา "เจ้าห้า แม่ของข้าล่ะ? แม่ของข้าอยู่ที่ไหน?"

นางผลักเขาออกไป สะบัดผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นจากเตียง ตะโกนอย่างบ้าคลั่งราวกับคนเสียสติว่า “ไม่! ทำไมถึงกลับมาที่นี่อีกแล้วล่ะ? ข้าอยากเจอแม่ ย่าของข้าอยู่ที่โรงพยาบาล ข้าจะไปเยี่ยมท่าน เจ้าห้า ข้าต้องกลับไป ข้าต้องกลับไปนะ...”

หยู่เหวินเห้ากลัวมากจนต้องรีบกอดนางเอาไว้อย่างรวดเร็ว "เจ้าหยวน เจ้าแค่ฝันไป เจ้าแค่ฝันร้ายเท่านั้น ไม่ต้องกลัวนะ ข้าอยู่นี่แล้ว ข้าอยู่นี่"

“ไม่! ข้าเห็นแม่แล้วจริง ๆ แม่ข้าท่านเสียใจมาก ท่านป่วยแล้วด้วย ปกติท่านมักจะเข้มแข็งอยู่เสมอ ท่านล้มป่วยเพราะข้าเป็นต้นเหตุ ท่านป่วยแล้ว....” หยวนชิงหลิงร้องไห้ฟูมฟายเหมือนคนบ้า ทั้งทุบทั้งตีที่ไหล่หยู่เหวินเห้าไม่หยุด "เจ้าปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ ข้าต้องกลับไป ข้าต้องกลับไปหาพวกเขา!"

“หยวน หยวนชิงหลิง เจ้าใจเย็น ๆ ก่อน” หยู่เหวินเห้าได้ยินสิ่งที่นางพูด ในใจก็รู้สึกหวาดกลัวอย่างยิ่ง “เจ้าไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น เจ้าต้องอยู่ข้างกายข้าเท่านั้น ห้ามไปไหนทั้งสิ้น”

หยวนชิงหลิงร้องไห้ออกมาอย่างสิ้นหวัง “เจ้าห้า เจ้าไม่เข้าใจ แม่ของข้าป่วยแล้ว ท่านเป็นคนที่ใช้ชีวิตเข้มแข็งถึงขนาดนั้น แต่ท่านก็ป่วยแล้ว กระทั่งงานท่านก็ไม่ไปทำแล้วด้วยซ้ำ... ท่านกำลังเรียกข้าอีกแล้ว เจ้าฟังสิ ท่านกำลังเรียกข้า”

หยู่เหวินเห้าสับมือลงที่หลังคอของนาง ร่างของนางอ่อนยวบ ทรุดลงไปในอ้อมแขนของเขา หยู่เหวินเห้ากอดนางเอาไว้แน่น ในใจหวาดกลัวตื่นตระหนก จนเกินขอบเขตของความตื่นตระหนกใด ๆ ที่เคยเจอมา

ตอนที่หยวนชิงหลิงตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็ล่วงเข้าสู่ยามเช้าของวันถัดมาแล้ว

หยูเหวินห่าวกอดนางไว้ให้หลับ แต่ตัวเขาไม่ได้หลับตาลงเลยทั้งคืน ตอนที่นางตื่นขึ้นมา ก็ได้พบกับแววตาที่แฝงความวิตกกังวล และตะขิดตะขวงใจของเขา

“หยวน!” เขาลูบใบหน้าของนางเบา ๆ “ดีขึ้นบ้างแล้วหรือไม่?”

หยวนชิงหลิงลุกขึ้นช้า ๆ หลังผ่านอาการเมาค้าง นางก็ทั้งรู้สึกปวดหัว ทั้งรู้สึกหัวบวมไปหมด นางใช้มือเคาะ ๆ ที่หัวตัวเองแล้วถามว่า “ข้าดื่มจนเมารึ?”

“อื้ม เจ้าดื่มจนเมาน่ะ”สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของนาง “ตอนนี้เจ้ารู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ปวดหัว!” หยวนชิงหลิงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย” ถ้ารู้ว่าจะเป็นอย่างนี้ก็จะไม่ดื่มแล้ว ต้องโทษพระชายาจี้นั่นล่ะ”

หยวนชิงหลิงสะบัดหัวที่ยังรู้สึกมึน ๆ หนักๆ ตั้งสติแล้วพูดว่า "ข้ารู้สึกเหมือนว่าตัวเองฝันไป"

หยู่เหวินเห้าชักมือกลับด้วยความหวาดวิตก “ไม่! เจ้าไม่ได้ฝัน”

หยวนชิงหลิงหันไปมองเขา "ข้าจะฝันหรือไม่ เจ้าจะมารู้ด้วยได้อย่างไรล่ะ?"

“ข้า... ข้าไม่ได้นอนทั้งคืน เฝ้าดูแลเจ้าอยู่ เจ้าหลับลึกมากเลยเชียวล่ะ” หยู่เหวินเห้าอธิบาย

หยวนชิงหลิงหัวเราะ "ต่อให้หลับลึกจริง ข้าก็สามารถฝันได้นะ"

หยู่เหวินเห้าจ้องมองนางเขม็ง "ถ้าเช่นนั้นเจ้า....เจ้าจำสิ่งที่ตัวเองฝันถึงได้หรือไม่?"

หยวนชิงหลิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหน้า "จำไม่ได้แล้วล่ะ แต่ยังจำความรู้สึกนั้นได้ เป็นความรู้สึกโศกเศร้าอย่างน่าประหลาด"