บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 517

หลังจากจบว่าการราชสำนัก หยู่เหวินเห้าไม่เต็มใจยอมรับ ไปหาฮ่องเต้หมิงหยวนที่ห้องทรงพระอักษร

โดยปกติแล้วฮ่องเต้หมิงหยวนจบการว่าการราชสำนักแล้วจึงจะเสวยอาหารเช้า ด้านในห้องทรงพระอักษรจัดข้าวต้มและหมั่นโถวไว้ หลังจากที่เขากินข้าวต้มไปหนึ่งถ้วยแล้ว กล่าวเบาๆ “เจ้าเป็นเพราะความสัมพันธ์ไมตรีกับแม่ทัพใหญ่เฉินแห่งแคว้นต้าโจวใช่หรือไม่ ถึงได้ออกแรงใช้วาทศิลป์เพียงนี้?”

หยู่เหวินเห้าก็ไม่ได้กินอาหารเช้า เวลานี้ก็หิวเป็นอย่างมากแล้ว เห็นเขาหยุดลงหลังจากกินข้าวต้มแล้ว จึงคิดว่าไม่ต้องการหมั่นโถวแล้ว เดินขึ้นหน้าเอื้อมมือไปหยิบหมั่นโถว “ไม่ใช่ หม่อมฉัน.......”

ฮ่องเต้หมิงหยวนถือตะเกียบชี้เขา “วางลง!”

หยู่เหวินเห้าล้วนเปิดปากแล้ว เห็นแววตาในดวงตาของเสด็จพ่อ วิจารณ์อยู่ในใจประโยคหนึ่งว่าขี้เหนียว เอาหมั่นโถววางกลับไป

ฮ่องเต้หมิงหยวนหยิบหมั่นโถวขึ้นมาเช็ดนิดหน่อย ปอกช้าๆแล้วกิน ปล่อยหยู่เหวินเห้าให้อยู่ด้านข้าง

หยู่เหวินเห้ากล่าวด้วยความน้อยใจ “ลูกก็หิวแล้ว วันนี้ตื่นเช้า แม่นมบอกว่าข้าวเหนียวตัวร้อนเล็กน้อย ลูกไปดูครู่หนึ่ง ไม่ได้สนใจที่จะกินอาหารเช้า”

ได้ยินว่าข้าวเหนียวตัวร้อน ฮ่องเต้หมิงหยวนรีบเงยหน้าทันที “เกิดอะไรขึ้นล่ะ? ทำถึงตัวร้อน?”

“ไม่รู้พ่ะย่ะค่ะ” หยู่เหวินเห้าก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ได้ยินแม่นมบอกว่าที่หน้าผากร้อนเล็กน้อย อยากเรียกหมอหลวงเฉาเข้าไปดู เขาก็ไปดูก่อนแล้ว คลำหน้าผากของข้าวเหนียวแล้ว มีความร้อนเล็กน้อยจริงๆ

ฮ่องเต้หมิงหยวนได้ยินคำพูดเช่นนี้ โกรธจนโยนหมั่นโถวทิ้งไป หยู่เหวินเห้ากระโดดขึ้นมาด้วยจิตใต้สำนึก อ้าปากงับหมั่นโถวไว้ แล้วเอามือหนึ่งมาหยิบไว้ กินขึ้นมา

พึ่งใบบุญของลูกชาย ได้กินอาหารเช้าแล้ว

ฮ่องเต้หมิงหยวนอึดอัดใจ “กินกินกิน รู้จักแต่กิน ทำไมข้าวเหนียวตัวร้อนไม่รู้หรือ? เพราะเป็นหวัดหรือว่าแม่นมกินของทำให้ร้อนในแล้ว? เจ้าถามก็ไม่ถาม อะไรก็ไม่รู้ยังมีหน้าไปว่าการราชสำนักอีก?”

“นี่ไม่ใช่เพราะการว่าราชสำนักมีเรื่องเร่งรีบหรือพ่ะย่ะค่ะ? ข้าวเหนียวไม่ได้เป็นอะไร มีหมอหลวงเฉากับยายหยวนน่ะพ่ะย่ะค่ะ” ระหว่างที่พูดจาหยู่เหวินเห้าก็จัดการหมั่นโถวไปหนึ่งลูกแล้ว หมั่นโถวในวังนี่ก็ไม่ดี ปล่อยให้เย็นแล้ว แห้งแหง็กแต่ส่วนใหญ่กลับติดหนึบบนเพดานปาก พูดจาไม่สบายเป็นอย่างมาก “เสด็จพ่อประทานน้ำให้แก้วหนึ่งสิพ่ะย่ะค่ะ?”

“ไม่มีน้ำ” ฮ่องเต้หมิงหยวนรับสั่งมู่หรูกงกง “ออกจากวังรอบหนึ่ง ดูหน่อยว่าพระราชนัดดาเป็นอย่างไร บอกให้หมอหลวงเฉาดูแลดีๆ”

มู่หรูกงกงกำลังมองดูอยู่ด้านข้างอย่างมีความสุข รู้สึกว่าความสัมพันธ์ของพ่อลูกดีขึ้นมาก ได้ยินฮ่องเต้ออกคำสั่ง จึงรับคำสั่งและจากไป

“พูด เป็นเพราะความสัมพันธ์ไมตรีจิตหรือว่ามีการไตร่ตรองแล้วจริงๆ?” ฮ่องเต้หมิงหยวนถาม

หยู่เหวินเห้ากล่าว “เสด็จพ่อ เรื่องสำคัญของประเทศนี้จะสามารถเป็นเพราะไมตรีจิตได้ที่ไหนกันพ่ะย่ะค่ะ? ตอนนี้เป่ยโม่กับเซียนเปยได้ตกลงเป็นพันธมิตรเป็นการส่วนตัวตั้งนานแล้ว และเคยเปิดฉากโจมตีทำสงครามกับแคว้นต้าโจวมาก่อน หากไม่ใช่เพราะการเมืองภายในของเซียนเปยเกิดปัญหา ตอนนี้เกรงว่าก็บัญชาการกองทัพลงมาตั้งนานแล้ว แคว้นต้าโจวและเป่ยถังของเราอยู่ติดกัน หากแคว้นต้าโจวถูกยึด เป่ยถังของพวกเราจะสามารถหลบหนีพ้นหรือพ่ะย่ะค่ะ? แต่ว่า นี่ก็ไม่ใช่สิ่งที่ลูกกังวลมากที่สุด”

ฮ่องเต้หมิงหยวนมองดูเขา “เจ้ายังมีอะไรอย่างอื่นที่เป็นกังวลหรือ?”

หยู่เหวินเห้าขึ้นหน้าก้าวหนึ่ง กล่าวอย่างจริงจัง “เสด็จพ่อ ตอนนี้แคว้นต้าโจวมีรถศึกและอาวุธทหารรูปแบบใหม่ๆ อีกทั้งปีก่อนได้รับทหารมากกว่าหนึ่งแสนคน แข็งแกร่งเป็นที่สุดแล้ว เป่ยโม่และเซียนเปยจะละทิ้งแคว้นต้าโจวและโจมตีเป่ยถังหรือไม่น่ะสิพ่ะย่ะค่ะ? ดังนั้นการเป็นพันธมิตรเป็นเรื่องเร่งรีบที่สุด ไม่สามารถรีรอได้แม้แต่นาทีเดียวพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนได้ยินดังนั้น สีหน้าจริงจัง ครุ่นคิดเล็กน้อย ดวงตาที่เย็นยะเยือกกวาดตามองหยู่เหวินเห้าแล้วกล่าว “ที่เจ้าพูดก็มีเหตุผล ที่โสวฝู่ฉู่พูดก็ไม่ผิด เจ้ามองการณ์ไกลจริงๆ เป่ยโม่กับเซียนเปยไม่แน่ว่าจะไม่เป็นเหมือนที่เจ้าพูดเช่นนั้นลงมือกับเป่ยถังของพวกเราก่อน”

หยู่เหวินเห้าดีใจทันที “เสด็จพ่อ ท่านเช่นนี้คือตกลงแล้วใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ?”

ฮ่องเต้หมิงหยวนมองดูเขาเบาๆแวบหนึ่ง “เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ ข้าไม่สามารถตกลงได้ทันที เจ้าพยายามไปปลุกระดมความสนับสนุนต่อเถอะ ข้าจะต้องตกลงเพราะจำใจทำได้เพียงเท่านี้”