บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 52

บทที่ 52 ไม่ใช่เสี่ยวโหลจื่อ

หยวนชิงหลิงกำลังนอนอยู่

หลังจากนั้นนางพยายามคิดอยู่นาน ว่าทำไมตัวนางที่ร้องไห้ข้างๆ หยู่เหวินเห้าจนหลับไป น่าจะเป็นเพราะบนร่างกายเขามีกลิ่นยาสลายพิษ ยานี้ทำให้นางรู้สึกสบายใจ

เช้าวันต่อมา รู้สึกมีพละกำลังขึ้นมาทั้งร่างกาย

พร้อมหันไปมองหยู่เหวินเห้าด้วยสายตาสับสน หยวนชิงหลิงค่อยๆ ง้างแขนเขาออก แล้วพูดขึ้นด้วยความเขิน “อรุณสวัสดิ์！”

“เมื่อคืนเจ้านอนน้ำลายยืด เต็มชายเสื้อข้าหมด” หยู่เหวินเห้าพูดเรียบ

“ขอโทษ！” หยวนชิงหลิงนึกไม่ถึงว่าตัวเองจะนอนได้ทุเรศขนาดนี้ จึงรู้สึกผิดขึ้นมาทันที

หยู่เหวินเห้าหลับตาลง แล้วกลับมาทำท่าทางไม่สนใจ

หยวนชิงหลิงลุกจากเตียง ทังหยางกับสวีอีนั้นไม่อยู่ในตำหนักแล้ว แต่ว่าพวกนางได้เตรียมน้ำล้างหน้าไว้ให้เรียบร้อย นางจึงล้างหน้าหวีผมแต่งตัวอย่างรวดเร็วแล้วเปิดประตูออกไป พลันเห็นแม่นมสี่กับนางกำนัลคนหนึ่งยืนรออยู่ด้านนอก พอเห็นหยวนชิงหลิงออกมาแล้ว แม่นมสี่ก็โค้งคำนับแล้วพูดขึ้น “พระชายา มีรับสั่งจากไท่ซ่างหวง ถ้าหากว่าท่านตื่นแล้ว ให้ท่านรีบเข้าไปดูแลพระองค์เพคะ”

“ข้าขอล้างแผลให้ท่านอ๋องก่อนได้หรือไม่？” หยวนชิงหลิงถามขึ้น

“มีหมอหลวงคอยดูแลเพคะ”

“แต่ว่า........”

แม่นมสี่ยิ้มอ่อน “ไท่ซ่างหวงรับสั่งว่า เด็กนั่นไม่มีทางตายหรอก มีหมอหลวงอยู่ ให้หยวนชิงหลิงรีบมาทันที”

“..........” หยวนชิงหลิงจึงจำต้องกลับไปบอกกล่าวหยู่เหวินเห้า “ข้าต้องรีบไปดูแลไท่ซ่างหวงแล้ว ตอนที่หมอหลวงล้างแผลให้ท่านต้องอดทนเอาไว้ ต้องล้างพิษออกจากแผลให้หมด”

หยู่เหวินเห้าขมวดคิ้ว “ตอนไหนที่ข้าไม่อดทนกันล่ะ？รีบไปเถอะๆ มัวแต่บ่นอยู่ได้”

ให้มันได้อย่างนี้ ทั้งปู่ทั้งหลานนี่เหมือนกันจริงๆ ไม่มีความเคารพหมอเลย

ยุคสมัยนี้การเป็นหมอไม่ได้น่าเคารพนับถือเลย

พอมาถึงพระตำหนักฉินคุน ก็พลันเห็นอ๋องฉีกับฉู่หมิงชุ่ยที่ยืนรออยู่นอกตำหนัก

อ๋องฉีหันมาเห็นนางจึงถามขึ้น “ท่านพี่ห้าอาการเป็นอย่างไรบ้าง？”

“ก็ดีเพคะ” หยวนชิงหลิงตอบพลางหันไปมองฉู่หมิงชุ่ย สายตาของนางนั้นส่อถึงความเกลียดชังอย่างมาก ดูไม่มีปิดบังเลยสักนิด

หยวนชิงหลิงไม่ได้สนใจนาง แล้วเดินตามแม่นมสี่ไป แต่ก็รู้สึกอดไม่ได้จึงถามแม่นมสี่ “ทำไมพวกเขาถึงอยู่ที่นี่ไม่ยอมเข้าไปล่ะ？”

แม่นมสี่จึงพูดขึ้น “ที่จริงอ๋องฉีเข้าไปได้เพคะ แต่เพราะพระชายาฉี？ที่มีรับสั่งห้ามเข้า แต่ว่าพระชายาฉีเป็นคนกตัญญู จึงรอดูแลอยู่ด้านนอก เพื่อฟังรับสั่งของไท่ซ่างหวง”

“เป็นเช่นนี้นี่เอง” หยวนชิงหลิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ระหว่างพวกเขานั้น แต่ว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาง

นางยังไม่ทันเข้าไปด้านใน ก็พลันได้ยินเสียงโมโหของไท่ซ่างหวงดังออกมา “ยกออกไป ไม่เห็นน่าสนุกเลย？ดื่มตั้งแต่เช้ายันค่ำ แบบนี้การมีชีวิตอยู่มันจะไปสนุกอะไรล่ะ？ไม่สู้ตายๆ ไปซะ”

ฉางกงกงถอนหายใจออกมาครั้งหนึ่ง “ไท่ซ่างหวงอย่าพูดอะไรไม่ดีแบบนั้นสิพ่ะย่ะค่ะ”

หยวนชิงหลิงจึงรีบสาวเท้าเข้ามา พลันพูดขึ้น “กินอะไรหรือเพคะ？แบ่งให้หม่อมฉันชิมบ้างได้หรือไม่？”

ฉางกงกงที่เห็นนางมาแล้ว ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “พระชายามาแล้วค่อยยังช่วง ก็ ไท่ซ่างหวงเล่นเป็นเด็กพ่ะย่ะค่ะ”

ฝูเป่าที่นอนอยู่บนเตียงไม้ก็พลางผงกหัว มองมาที่หยวนชิงหลิงแล้วร้องขึ้นสองที

หยวนชิงหลิงอมยิ้มแล้วรับถ้วยยามา พลางดื่มไปหนึ่งครั้ง “มีหญ้าหวานเพคะ ไม่ขม หวานมากเลย”

นางหันไปจ้องไท่ซ่างหวง หลังจากลุกขึ้นมานั่งแล้วดูผอมกว่าเดิมมาก จนเห็นรอยเว้าตรงรอบดวงตา แก้มทั้งสองก็ตอบเข้าไม่มีเนื้อเลย สีหน้ายิ่งดูไม่ดีเข้าไปอีก

ตอนนี้เขาเงยหน้ามองหยวนชิงหลิง ด้วยสีหน้าไม่ชอบใจเหมือนเคย ที่จริงไม่ว่าจะเป็นโครงหน้าและอวัยวะต่างๆ หยู่เหวินเห้านั้นได้มาจากไท่ซ่างหวงทั้งหมด นางรู้สึกว่าถ้าหยู่เหวินเห้าแก่ก็คงเป็นอย่างนี้ ขี้เหร่มาก

“ไม่เชื่อ เจ้าลองกินอีกที ยานี่มีความขมอยู่ด้านล่าง” ไท่ซ่างหวงพูดขึ้น

หยวนชิงหลิงจึงกินเข้าไปอีกครั้ง “ไม่ขม！”

“ดื่มเข้าไปอีกสองครั้ง！” ไท่ซ่างหวงพูดขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์