บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 525

โสวฝู่ฉู่มองเขาอยู่ชั่วครู่ ตัดสินใจว่าจะไม่พูดกับคนโง่อีก วางแก้วน้ำชาลงแล้วไปหาแม่นมสี่

หยู่เหวินเห้ามองจิ้งถิงอย่างอึ้งตะลึง “ข้าพูดผิดไปหรือ”

แม่ทัพใหญ่มีประสบการณ์และความรู้กว้างขวาง เพราะว่าต้าโจวก็มีคนแปลกๆและเรื่องประหลาดๆมากมาย ฉะนั้น เขาไตร่ตรองอยู่ชั่วครู่ “แม่ทัพน้อยของชาวหมาป่า น่าจะเป็นคน”

“เป็นคนทำไมจึงสามารถสั่งการฝูงหมาป่าได้”หยู่เหวินเห้าไม่เชื่อ

แม่ทัพใหญ่พูดว่า “ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ ข้ายังเคยได้ยินมาว่ามีบางสถานที่ที่คนรู้วิชาควบคุมนก”

“วิชาควบคุมนก มันคืออะไร”หยู่เหวินเห้ามองไปยังกางเกงของตนเองอย่างเก้อเขิน เริ่มรู้สึกว่าตนเองเป็นกบในกะลาแล้ว

แม่ทัพใหญ่พูดยิ้มๆว่า “ไม่ใช่อย่างที่ท่านคิด วิชาควบคุมนกที่ว่านี้ ก็คือมีคนคนหนึ่งสามารถควบคุมนกทุกชนิดได้ เหล่านกต่างๆเป็นทหารรับใช้ของเขา คิดว่าก็คงจะเป็นเหมือนกันกับแม่ทัพน้อยแห่งชาวหมาป่าคนนี้ แม่ทัพน้อยแห่งชาวหมาป่าควบคุมฝูงหมาป่า หมาป่าถือได้ว่าเป็นทหารของเขา แต่พวกเขาเป็นคนประเภทเดียวกัน ปกติแล้วถ้าไม่มีใครมาทำร้ายก่อนก็จะไม่ทำร้ายใคร ขอเพียงไม่ไปหาเรื่องพวกเขา แม้พวกเขาจะมีความสามารถเลิศล้ำ ก็ไม่สามารถคุกคามเราได้ ”

หยู่เหวินเห้าตกตะลึง “เช่นนั้นถ้าหากทั้งสองประเทศมีข้อพิพาทกัน พวกเขาใช้ฝูงหมาป่ามาต่อกรกับกองทัพของพวกเรา หรือว่าใช้ฝูงนกเหล่านั้น หรือแม้กระทั่งพวกที่มีความสามารถสูงส่งเหล่านั้นเข้าร่วมการทำงานของประเทศและการสู้รบ จะไม่ต้องล้มระเนระนาดกันไปหมดหรือ”

แม่ทัพใหญ่โบกมือ “ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้แน่นอน มีความสามารถล้ำเลิศ ก็ยิ่งมีขีดจำกัดมาก ”

“เช่นนั้นข้าก็ไม่เคยได้ยินมาก่อนจริงๆ ”หยู่เหวินเห้ารู้สึกสนใจขึ้นมา “เจ้ารู้จักคนที่มีความสามารถสูงส่งเหล่านี้ใช่หรือไม่ ภายหน้าถ้ามีโอกาส ก็แนะนำให้ข้าได้รู้จักบ้าง ”

“รู้จักแค่คนสองคน ถ้ามีโอกาสจะแนะนำให้ท่านรู้จักทั้งหมด ”แม่ทัพใหญ่พูด

“ตกลงคำไหนคำนั้น”หยู่เหวินเห้าพูดอย่างอารมณ์ดี

หยู่เหวินเห้าไปหาหมอหลวงเฉา เพื่อสอบถามว่าฮูหยินจูกั๋วกงนั่นป่วยเป็นโรคอะไรกันแน่

หมอหลวงเฉาพูดว่า “เป็นหัวหน้าหมอหลวงที่ไปทำการรักษาด้วยตนเอง ไม่ได้พูดเจาะจงว่าเป็นอะไร แต่ว่า ข้าน้อยสามารถลองถามแทนท่านได้”

หยู่เหวินเห้าพูดว่า “เช่นนั้นก็รบกวนท่านหมอหลวงแล้ว”

หมอหลวงเฉาถอนหายใจพูดว่า “ถ้าหากพระชายารัชทายาทสามารถรักษาฮูหยินจูกั๋วกงให้หายได้ ก็คงไม่มีอะไรดีไปกว่านั้นแล้ว ฮูหยินจูกั๋วกงเป็นคนดีมาก นางทำเรื่องดีๆมากมาย หวังว่าคนดีจะมีสิ่งตอบแทนดีๆกลับคืนมาบ้าง”

หยู่เหวินเห้าก็เคยได้ยินเรื่องของฮูหยินจูกั๋วกงมาบ้าง นางสร้างคุณงามความดีมาตลอดชีวิต รับเลี้ยงเด็กกำพร้าและคนวัยชรา บริจาคเพื่อบรรเทาทุกข์ให้กับคนอดอยากและผู้ลี้ภัย ใช้สมบัติในบ้านทั้งหมดที่มี ทำเรื่องดีๆเหล่านี้มาตลอดชีวิต

หลายปีมานี้ป่วยเป็นโรคร้าย จึงได้หยุดทำเรื่องดีๆเหล่านี้

หมอหลวงเฉาไปหาข่าวเรื่องอาการป่วยของฮูหยินจูกั๋วกง หยู่เหวินเห้ากลับเรือนแล้วก็ปรึกษาเรื่องนี้กับหยวนชิงหลิง หยวนชิงหลิงนั่นย่อมยินดีจะไปช่วยรักษา แม้ว่าจะไม่ใช่เพราะทำเพื่อเจ้าห้า แค่ได้ยินว่าฮูหยินจูกั๋วกงเคยทำเรื่องดีๆเอาไว้มากมาย นางก็ยินดีจะช่วยแล้ว

หมอหลวงเฉาหาข่าวกลับมาแล้ว บอกว่าฮูหยินจูกั๋วกงนั้นปวดท้องปวดเอวจนยากจะทนรับได้ อีกทั้งเวลาปวดขึ้นมาก็แทบจะเอาชีวิต เคยลองเอาหัวชนฝาหวังฆ่าตัวตายก็หลายครั้ง

หยวนชิงหลิงถามว่า “นอกจากเจ็บที่ท้องแล้วยังมีอาการอื่นๆร่วมด้วยหรือไม่ ”

หมอหลวงเฉาพูดว่า “ถามแล้ว บอกว่าปัสสาวะไม่ออก เวลาปัสสาวะจะปวดมาก ร่วมกับอาการหนาวสั่นเป็นไข้ คลื่นไส้อาเจียน อาการของโรคกำเริบบ่อยมาก บางครั้งก็เดือนละสองสามครั้ง ปวดทีหนึ่งก็หลายวันมาก ทำเอาเจ็บปวดทรมานจนแทบกลายเป็นเนื้อตากแห้งแล้ว”