บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 529

หยวนชิงหลิงจำได้แล้วว่านางเป็นฮูหยินของตี๋เว่ยหมิง แต่วันนี้คนที่อยู่ข้างนอกมีมากเกินไป อีกอย่างสายเลือดของตระกูลจูนั้นแรงมาก ทุกคนหน้าตาคล้ายกันจริงๆ บวกกับวันนี้นางไม่ได้สังเกตอย่างละเอียด เกรงจะจำผิดคน ฉะนั้นจึงต้องถาม

นางจูใหญ่กล่าวว่า “สามีหม่อมฉันแซ่ตี๋”

เช่นนั้นก็ไม่ผิด หยวนชิงหลิงยืดหลังตรง ถามด้วยเสียงเรียบๆว่า “ฮูหยินแม่ทัพใหญ่ใช่หรือไม่ ตอนที่หัวหน้าหมอหลวงกับหมอหลวงเฉามาให้ขา เจ้าถามหรือไม่ ทำไมเจ้าจึงได้ไร้มารยาทเช่นนี้ ”

“นี่……”

หยวนชิงหลิงถามอีกว่า “หรือว่า เจ้ามีวิธีการรักษา ”

นางจูใหญ่เม้มปาก “ถ้าหากหม่อมฉันมีวิธีรักษา ก็คงทำไปตั้งนานแล้ว ยังจะรบกวนพระชายารัชทายาททำไม”

หยวนชิงหลิงเปิดกล่องยาออก เอ่ยเสียงเรียบว่า “ถ้าหากท่านไม่มีวิธีการ เช่นนั้นท่านก็แค่คนนอกวงการ แค่ยืนดูก็พอ อย่าถามอะไรมากมายให้เสียเวลา ดีหรือไม่ ”

นางจูใหญ่ไม่ชอบใจน้ำเสียงของนาง เอ่ยเสียงเย็นว่า “ทำไมท่านจึงพูดเช่นนี้ ยาของท่านพวกเราก็ไม่เคยเห็นมาก่อน จะไม่ให้ถามสักหน่อยเลยหรือ ถ้าหากให้ยาผิดไป หรือให้ยาไม่เหมาะสม จะทำให้คนแก่ต้องทรมานอย่างไร้สาเหตุหรือ พวกเราที่เป็นลูกหลานเห็นแล้วก็รู้สึกปวดใจทั้งนั้น”

หยวนชิงหลิงถามกลับไปว่า “ท่านสามารถถามได้ แต่อย่าตั้งแง่สงสัย ตอนที่หัวหน้าหมอหลวงมาดูอาการฮูหยินกั๋วกงเจ้าไม่ได้ตั้งแง่สงสัย ยาที่เขาใช้ไร้ผล ฮูหยินกั๋วกงยังคงกลั้นจนทรมานเหมือนเดิม ท่านเคยว่าอะไรหรือไม่ ส่วนเรื่องที่ข้าจะใช้ยาได้เหมาะสมหรือไม่ ฮูหยินกั๋วกงใช้ยาระงับปวดของข้าไปแล้วท่านไม่เห็นหรือ”

“นั่นมันไม่เหมือนกัน หัวหน้าหมอหลวงเป็นผู้นำของโรงหมอหลวง เขามีอำนาจ แล้วเรื่องระงับปวดก็อีก พระชายารัชทายาทก็บอกแล้วนี่นาว่าแค่ชั่วคราว ฤทธิ์ยาหมดแล้วก็จะปวดอีก”นางจูใหญ่ได้สติ ก็พูดเสียงเย็น

หยวนชิงหลิงแบมือ “ฉะนั้น ท่านคัดค้านข้าที่จะทำการรักษาให้แม่ของท่านใช่หรือไม่ ”

นางจูใหญ่ชะงักไป เอ่ยด้วยสีหน้าเรียบๆว่า “ก็แค่ถามอย่างละเอีอดเท่านั้น ไม่ได้บอกว่าคัดค้าน”

“เจ้าไม่ได้คัดค้าน แต่เจ้ากำลังขัดขวาง รู้หรือไม่ ”

นางจูใหญ่ยิ้มเย็นหนึ่งเสียง “ขัดขวางตอนไหนกัน ท่านมาดูอาการ แต่กลับมาโต้เถียงกับหม่อมฉัน ไม่เห็นท่านทำการรักษาสักที”

โต้เถียง

สีหน้าของหยวนชิงหลิงเปลี่ยนไปทันที ทั้งร่างฉายแววพลังอำนาจออกมา “บังอาจ เจ้ากำลังพูดจาอยู่กับใคร ”

จูกั๋วกงที่ไม่พูดจาตลอดมา ก็คิดอยากจะหยั่งเชิงดู แต่ได้ยินนางจูใหญ่ที่ยิ่งพูดก็ยิ่งเลยเถิด จึงตะคอกเสียงดุว่า “เจ้าหุบปาก ถ้ายังพูดมากก็ไสหัวออกไป”

นางจูใหญ่เห็นท่านพ่อโกรธ แล้วมองเห็นหยวนชิงหลิงที่สีหน้าเปลี่ยนไปทันที ก็หุบปากฉับ

นางจูเล็กใช้มือดันนางจูใหญ่เบาๆหนึ่งครั้ง “พี่ใหญ่ท่านอย่าพูดมากอีกเลย ถ้าหากพระชายารัชทายาทไม่มีวิธีรักษา จะมาส่งยาให้ทำไม ท่านช่างสงสัยมากไปแล้ว”

นางจูใหญ่พึมพำว่า “แค่ถามก็ไม่ได้หรือ ทำไมจึงได้ขวางเช่นนี้ ”

หยวนชิงหลิงเห็นนางจูเล็กใช้สายตาถลึงมองนางจูใหญ่อีกครั้ง และขี้เกียจจะพูดด้วยแล้ว จึงเดินเข้าไปตรวจร่างกายให้กับฮูหยินกั๋วกง

นางยื่นมือกดลงไปที่บริเวณท้อง ใช้แรงกดลงไป ถามนางว่าเจ็บหรือไม่ ตอนที่ฮูหยินกั๋วกงบอกว่าเจ็บ นางจูใหญ่ก็รู้สึกกลัวขึ้นมา

“ท่านใช้แรงกดนางขนาดนี้ ก็ต้องเจ็บแน่นอน นี่ท่านมาตรวจดูอาการหรือมาทรมานคนกันแน่”

หยวนชิงหลิงถอยไปหนึ่งก้าว “เจ้ามาสิ เจ้ามาทำ ”

เดิมทีจูกั๋วกงก็รู้สึกปวดใจที่หยวนชิงหลิงกดท้องฮูหยินกั๋วกงเช่นนี้ แต่พอคิดว่านี่เป็นการรักษาย่อมต้องตรวจหาสาเหตุของโรค แม้ว่าฮูหยินจะบอกว่าปวด แต่ไม่ได้แสดงออกว่าทรมานมาก คิดว่าคงจะอยู่ในขอบเขตที่พอจะทนรับได้ ตอนนี้เห็นหยวนชิงหลิงปล่อยมือไม่สนใจเพียงเพราะนางจูใหญ่คอยจับผิด จึงได้พูดกับนางจูเล็กว่า “พานางออกไป อย่าให้นางเข้ามาเด็ดขาด ”

นางจูได้ยินคำสั่งของท่านพ่อ รู้สึกว่าพี่ใหญ่อยู่ที่นี่จะเป็นการทำเสียเรื่องเสียมากกว่า จึงลากตัวนางออกไป จากนั้นตนเองค่อยเข้ามา

หลังจากหยวนชิงหลิงทำการตรวจร่างกายแล้ว ยืนยันว่าเป็นอาการปวดจากการเป็นนิ่ว จึงได้ทำการหาหลอดเลือดดำและให้น้ำเกลือกับนาง ยาที่ใช้เป็นยาฆ่าเชื้อขับปัสสาวะ