บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 531

ไท่ซ่างหวงพูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า “คืนนี้ทำไมเจ้าพูดมากจังเลย? นี่เวลาไหนกันแล้ว? กลับไปเถอะ อย่าเอาแต่เฝ้าอยู่ตรงนี้เลย ข้าไม่ได้ใกล้จะตายเสียหน่อย แต่ละคนจะมาเฝ้าอยู่ที่พระตำหนักฉินคุนทำไม? กลับไปเถอะ ล้วนกลับไปกันเถอะ”

พูดเสร็จ แล้วก็ไล่คนกลับไปเหมือนไล่เป็ด

ไทเฮาจึงต้องลุกขึ้นมา ก่อนที่จะไปก็ไม่วางใจ สั่งฉางกงกงเฝ้าดูแลอย่างดี

ฮ่องเต้หมิงหยวนเห็นเขาดูกระปรี้กระเปร่า ก็ค่อยวางใจอย่างมาก พูดกับหยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงว่า “คืนนี้พวกเจ้าทั้งสองคนเฝ้าอยู่ที่พระตำหนักฉินคุนก่อน รอพรุ่งนี้อาการดีขึ้นแล้วค่อยกลับไป”

“ขอรับ”หยู่เหวินเห้ารับคำ

ฮ่องเต้หมิงหยวนกลับไป ฮองเฮาฉู่ก็กลับ คนภายในตำหนักค่อยๆทยอยกลับ

หยวนชิงหลิงให้หยู่เหวินเห้าไปพักที่เตียงหลัวฮั่นก่อน นางเฝ้าไท่ซ่างหวงไว้ก่อน เพราะไท่ซ่างหวงยังฉีดน้ำเกลืออยู่ นางยังไปไหนไม่ได้

หยู่เหวินเห้าพูดว่า “ข้าไม่ง่วง อยู่เป็นเพื่อนเจ้าดีกว่า”

ไท่ซ่างหวงหันข้างมองดูทั้งสองคน พร้อมถามขึ้นว่า “ข้าวเหนียวน้อยอาการดีขึ้นหรือยัง?”

“ดีขึ้นแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว” หยวนชิงหลิงดึงผ้าห่มให้กับเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “หลังจากหายป่วยแล้ว ยังทานจนอ้วนขึ้นตั้งเยอะ”

“งั้นดีมากเลย คราวหน้าพามาให้ข้าดูด้วย”ไท่ซ่างหวงพูดขึ้นอย่างยินดี

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “ท่านนอนเถอะ พักผ่อนเยอะๆ ยังเวียนหัวไหม? ยังเห็นภาพลวงตาไหม?”

“ยังเวียนหัวนิดหน่อย” ไท่ซ่างหวงมองดูนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “นั่นไม่ใช่ภาพลวงตา นั่นคือผี ได้ยินมาว่าคนที่ใกล้ตายจะเห็นผี ข้าคงใกล้แล้ว ใช่ไหม?”

“พูดไปเรื่อย” หยวนชิงหลิงพูดตำหนิขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “ไม่มีเรื่องแบบนี้ อย่าคิดไปเรื่อย ร่างกายของท่านแข็งแรงดีอยู่”

ไท่ซ่างหวงพูดขึ้นอย่างเมินเฉยว่า “คนเราล้วนต้องตาย ข้าก็หกเจ็ดสิบแล้ว ห่างจากความตายก็ไม่ไกลแล้ว วันเวลานับถอยหลังอยู่ทุกวัน เมื่อถึงวันที่กำหนด ก็ถึงเวลาสิ้นสุดแล้ว”

คำพูดนี้ ไท่ซ่างหวงพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย แต่เมื่อหยวนชิงหลิงกับหยู่เหวินเห้าได้ฟัง กลับรู้สึกหนักใจ เจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก

หยู่เหวินเห้ายิ้มพูดขึ้นว่า “เสด็จปู่ เจ็ดแปดสิบก็อยากไปแล้วหรือ? ฝันหวานไปไหม ท่านดุขนาดนี้ ยมบาลยังไม่อยากได้ท่าน หากไม่ถึงร้อยพัน ไปไม่ได้หรอก ท่านตัดใจเสียเถอะ”

ไท่ซ่างหวงหัวเราะ พร้อมก่นด่าว่า “ข้าไม่ใช่ปีศาจเฒ่า”

ฉางกงกงพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไร บ่าวค่อยอยู่เป็นเพื่อนท่านเอง”

“ฝันไปเถอะ เจ้าจะมีอายุได้ถึงร้อยพันปีหรือ? มีบุญวาสนานี้หรือ?”ไท่ซ่างหวงพูดเยาะเย้ย

ฉางกงกงพูดขึ้นอย่างลำบากใจว่า “งั้นบ่าวก็ต้องทิ้งท่านไปก่อนหรือ?”

“เจ้าตายก่อน”ไท่ซ่างหวงพูดขึ้น

หยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงต่างก็หัวเราะขึ้นมา แต่ภายในใจ เต็มไปด้วยความเสียใจ

ประโยคที่ไท่ซ่างหวงพูดว่าเจ้าตายก่อน เป็นประโยคที่พูดออกมาอย่างเรียบเฉย กลับสื่อถึงความสุขและความทุกข์ของการพบเจอ จากกันบนโลกนี้อย่างสุดซึ้ง

ไม่มีอะไรเป็นสิ่งนิรันดร แม้แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเจ้านายกับบ่าวของพวกเขา จะต้องมีสักคนที่ต้องไปก่อน

เพื่อนเป็นเช่นนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างลูกหลานเป็นเช่นนี้ สามีภรรยาก็เป็นเช่นนั้น

หยู่เหวินเห้ามองดูหยวนชิงหลิง หลังจากที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน มีหลายครั้งที่เกือบจะต้องตายจากกัน ด้วยเหตุนี้จึงยิ่งเข้าใจ และยิ่งเจ็บปวด

หยู่เหวินเห้านั่งอยู่ด้านข้างหยวนชิงหลิง มือจับประสานมือของนางไว้แน่น จ้องมองดูหน้าอย่างกับด้านข้างไม่มีใคร มุมปากอมยิ้ม ในใจกลับเจ็บปวด

และแล้วก็ไม่มีใครพูดอะไรอีก ภายในตำหนักปกคลุมไปด้วยความเหงาบางอย่าง มีเพียงภายนอกเท่านั้นที่ส่งเสียงดังกรอบแกรบ ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเงียบลงเรื่อยๆ