บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 534

อะซี่ที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้นว่า “นี่จะกลัวอะไร? ไม่ยอมรับก็หมดเรื่องแล้ว”

หมันเอ๋ออึ้งไปสักพัก พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ยอมรับได้หรือ? เรื่องที่กระทำไปแล้ว จะไม่ยอมรับได้อย่างไร?”

อะซี่พูดขึ้นว่า “เจ้าทึ่มทื่อ กระทำความดีต้องยอมรับ กระทำความผิดกับคนดีก็สามารถยอมรับได้ แต่กับคนเลวทำไมต้องยอมรับ? เจ้าเห็นนางยอมรับว่านางพูดจาว่าร้ายเหยียดหยามพี่หยวนไหม? นางพูดเองเออเองว่าตนเองมีเหตุผล ตอนนี้ข้าหวนคิด นางตั้งใจทำให้ข้าโกรธเพื่อทำลายชื่อเสียงของพี่หยวน คนแบบนี้โหดร้ายมาก สมควรถีบนางอยู่แล้ว ถีบหนึ่งทีไม่พอ สมควรระเบิดหัว”

หยวนชิงหลิงหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “อะซี่ อย่างสอนให้หมันเอ๋อเสียคน”

“หมันเอ๋อทึ่มทื่อ พี่หยวนคิดว่าข้าพูดไม่ถูกหรือ?”อะซี่ถามกลับ

หยวนชิงหลิงพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ พูดได้ถูกต้องมาก บางครั้งสำหรับคนไม่ดี จะพูดแต่คุณความดีมีศีลและธรรมไม่ได้ คนอื่นจะคิดว่าเจ้าน่ารังแก เราไม่เริ่มรังแกคนอื่นก่อน แต่เมื่อถูกคนอื่นรังแก ก็จะยอมถูกรังแกอยู่ฝ่ายเดียวไม่ได้ มีกำลังก็ต้องตอบโต้ หากไม่มีกำลังก็อดทนไว้ รอเมื่อมีโอกาสค่อยเอาคืน ไม่ว่ายังไง อย่าให้ตนเองถูกเอาเปรียบ”

หมันเอ๋อพยักหัวอย่างเข้าใจหรือไม่เข้าใจก็ไม่รู้ พร้อมพูดขึ้นว่า “งั้นที่บ่าวถีบในครั้งนี้ นับว่าถีบถูกต้องแล้ว”

“ไม่ผิด ถูกต้องแล้ว” อะซี่เอาวางบนบ่าหมันเอ๋ออย่างภาคภูมิ พร้อมพูดขึ้นว่า “วางใจ มีเรื่องอะไร ข้ารับหน้าแทนเจ้า และก็ไม่ทำให้พี่หยวนเดือดร้อน แต่พวกเรายังคงพูดประโยคนั้น ไม่ยอมรับ ผู้หญิงโตแล้ว ทำบ้างไม่ทำบ้าง บางครั้งยอมรับได้ แต่บางครั้งต้องไม่ยอมรับ”

“พวกเขาเห็นเจ้าชัดเจนไหม?”หยวนชิงหลิงถามขึ้น

หมันเอ๋อส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “บ่าววิ่งเร็วมาก น่าจะมองไม่เห็น”

หยวนชิงหลิงพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “งั้นดี ห้ามยอมรับเด็ดขาด”

ตอนที่เจ้ากรมการพระนครพาคนมา หยู่เหวินเห้าไม่อยู่ ไปจวนโสวฝู่กับแม่ทัพใหญ่จิ้งถิง

หยวนชิงหลิงนั่งดื่มชากับจวิ้นจู่เฉินจิ่นหนิงอยู่ในลาน พวกแม่นมอุ้มพวกขนมหวานมาตากแดด หมาป่าหิมะน้อยสามตัว วิ่งวุ่นอยู่ภายในลาน หมาป่าหิมะอยู่ในสภาพที่ร่างกายอ้วนท้วน ก่อนหน้านี้อดอาหารไปสามวัน ทำให้ผอมลงไม่มาก ตอนนี้เลี้ยงอิ่มหนำมาหลายวัน อ้วนกลมเหมือนบอลแล้ว

เฉินจิ่นหนิงชอบหมาป่ากับหมามาก นางเองก็เลี้ยงหมาป่าตัวหนึ่งชื่อเสี่ยวเฮย ดุร้ายอย่างผิดปกติ

มองดูความน่ารักของทั้งสามตัว แล้วก็ชอบอย่างมาก ไม่สนใจว่าตนเองกำลังตั้งครรภ์อยู่ ไปวิ่งเล่นกับพวกมันอย่างสนุกสนาน

พวกขนมหวานมองดูหมาป่าหิมะกับเฉินจิ่นหนิงเล่นด้วยกัน ก็หัวเราะเหมือนเสียงหมูร้อง มือน้อยอ้วนท้วนโบกไปมาอยู่ในอากาศ เหมือนก็อยากโดนลงไปเล่นด้วย

ทังหยางพาพวกผู้ช่วยเจ้ากรมเข้ามา เห็นภาพในลานนี้จากตรงระเบียงทางเดิน

ผู้ช่วยเจ้ากรมจัดหมวกราชการให้เรียบร้อย เดินตามทังหยาง คำว่าถวายบังคมพระชายารัชทายาท ทำให้ความสุขภายในลานหายหมดสิ้น

หยวนชิงหลิงดื่มชา เอนพิงอยู่บนเก้าอี้ เงยหน้ามองดูผู้ช่วยเจ้ากรมกับผู้ติดตามด้านหลังเขาแว๊บหนึ่ง อย่างเกียจคร้าน พร้อมถามทังหยางว่า “พวกเจ้าเป็นใคร? มีธุระอะไรหรือ?”

หยวนชิงหลิงเคยเห็นผู้ช่วยเจ้ากรมอยู่แล้ว ตอนที่หยู่เหวินเห้ายังอยู่ที่กรมการพระนคร ผู้ช่วยเจ้ากรมเคยมาที่จวน

แต่ครั้งนี้วางมาดอย่างสูงส่ง ผู้ช่วยเจ้ากรมก็พูดขึ้นด้วยเสียงมาดอย่างขุนนางว่า “พระชายารัชทายาท กระหม่อมเกายุ่น เป็นผู้ช่วยเจ้ากรมของกรมการพระนคร วันนี้กรมการพระนครได้รับแจ้งความจากฮูหยินของแม่ทัพใหญ่ตี๋เว่ยหมิง บอกว่าถูกบ่าวใช้ของท่านทำร้ายร่างกายตรงหน้าประตูจวนจูกั๋วกง ศีรษะได้รับบาดเจ็บ กระหม่อมจึงมาด้วยตนเอง ขอพระชายารัชทายาทมอบตัวบ่าวใช้ชั่วคนนั้น ให้กระหม่อมนำตัวไปสอบสวน”