บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 544

ศาสตราจารย์หยวนหยิบโทรศัพท์ออกมา เห็นมีสายมากมายที่ไม่ได้รับ จึงเอ่ยอย่างเสียใจ “เมื่อวานภรรยาฉันหายออกไป พวกเราจึงกังวลอย่างมาก จึงเอาแต่ออกตามหาเธอ เจอตัวเธอก็ดึกดื่นแล้ว จึงไม่ได้โทรกลับหาเธอ”

แม่หยวนชิงหลิงหยิบโทรศัพท์มือถือมาดูทันที และเทียบหมายเลขโทรศัพท์กับของศาสตราจารย์หยวน เพื่อยืนยันว่าที่โม่ยี่พูดคือความจริง เธอโทรหาพวกเขาจริง

“ที่พูดในจดหมายเป็นความจริงเหรอ ตอนนี้เธออยู่ในประเทศหนึ่งที่ชื่อว่าเป่ยถัง และยังเป็นพระชายารัชทายาท คลอดแฝดสาม?” พี่ชายของหยวนชิงหลิงรู้สึกยากที่เชื่อ

โม่ยี่กล่าวอย่างสะอื้นว่า “เป็นความจริงแน่นอน หากฉันโกหกแม้คำเดียว ขอให้โดนฟ้าผ่าห้าครั้งจนตาย พวกคุณดูของขวัญที่เธอมอบให้พวกคุณสิ วิศกรตัวเล็ก ๆ อย่างฉันซื้อไม่ได้ อีกอย่างฉันและพวกคุณไม่ได้รู้จักกัน ฉันจะควักเงินในกระเป๋าซื้อของราคาแพงแบบนี้ให้พวกคุณทำไม?”

พี่ชายหยวนชิงหลิงเปิดกล่องผ้าสี่อันวางอยู่บนโต๊ะทีละอัน

กำไลหยกชั้นดีคู่หนึ่ง เนื้อแข็ง มันวาว แม่หยวนชิงหลิงรู้เรื่องหยก เพียงมองเนื้อหยกนี้ รู้ว่ากำไลคู่นี้ราคาไม่ต่ำกว่าสองแสน

ด้านล่างกล่องผ้ายังมีกระดาษแผ่นหนึ่งซ่อนอยู่ ด้านบนเขียนด้วยลายมือของหยวนชิงหลิงว่า “สุขสันต์วันเกิดอายุครบห้าสิบห้าปีค่ะแม่!”

แม่หยวนชิงหลิงร้องไห้ออกมา วันเกิดอายุห้าสิบหกของเธอเพิ่งผ่านไป แต่ตอนที่ชิงเอ๋อจากไป แน่นอนว่ายังไม่ถึงวันเกิดอายุครบห้าสิบห้าปี

กล่องผ้าชิ้นที่สองเป็นตราพิสูจน์ตัวรูปเต่าคู่หนึ่ง น่าจะรังสรรค์ขึ้นมาใหม่ทั้งหมด เพราะร่องรอยการแกะสลักยังคงใหม่เอี่ยม ตราพิสูจน์ตัวรูปเต่าในยุคโบราณถือเป็นสัญลักษณ์แสดงตนประเภทหนึ่ง ขุนนางขั้นสามขึ้นไปหรือฮ่องเต้ของแคว้นจึงจะประดับได้

ด้านล่างตราพิสูจน์ตัวรูปเต่านี้ยังมีกระดาษแผ่นหนึ่งซ่อนอยู่ เขียนว่ามอบให้คุณพ่อ

ศาสตราจารย์หยวนค่อย ๆ หยิบขึ้นมา ปลายนิ้วลูบลานสลักด้านบน ทำขึ้นจากทองคำบริสุทธิ์ทั้งหมด เขาถอนหายใจอย่างหนักใจ จากนั้นร้องไห้ออกมา

กล่องผ้าชิ้นที่สาม คือมีดผ่าตัดขนาดเล็กทำจากทองด้ามหนึ่ง ดูคล้ายมีดผ่าตัดแบบย่อส่วน ด้านล่างมีกระดาษแผ่นหนึ่งที่เขียนว่า “ฉันเชื่อว่าพี่ชายจะกลายเป็นแพทย์ศัลยกรรมระบบประสาทที่ยอดเยี่ยมที่สุดแน่นอน”

พี่ชายของหยวนชิงหลิงยิ้มทั้งน้ำตา

กล่องผ้าชิ้นสุดท้าย เป็นป้ายอายุยืนยาวชิ้นหนึ่ง ทำจากหยกเนื้อแข็งเช่นกัน พร้อมสลักนกกระเรียนและต้นสนอายุยืน ด้านล่างมีกระดาษที่เขียนว่า “หลานขออวยพรวันเกิดให้คุณย่า ขอให้คุณย่าอายุยืนยาวร้อยปี!”

พี่ชายของหยวนชิงหลิงถอนหายใจ “ตอนนี้คุณย่ายังอยู่ในโรงพยาบาล”

โม่ยี่จึงเอ่ยว่า “ยังอยู่ที่โรงพยาบาลเหรอ อยู่มาปีกว่าแล้วนี่คะ?”

พี่ชายของหยวนชิงหลิงส่ายหน้า “ไม่ใช่ เพิ่งเข้าไปเมื่อสองเดือนก่อนนี้เอง หลังออกมาก็เข้าโรงพยาบาลอีก”

โม่ยี่ตะลึงงัน “ฉันได้ยินพระชายารัชทายาทบอกว่าคุณย่าอยู่ในโรงพยาบาล ฉันยังคิดว่าออกจากโรงพยาบาลมาแล้ว”

“เธอบอกว่าคุณย่าอยู่ในโรงพยาบาล?” พี่ชายของหยวนชิงหลิงแปลกใจอย่างมาก ก่อนเอ่ยถามศาสตราจารย์หยวน “พ่อครับ ตอนน้องจากไป คุณย่าเข้าโรงพยาบาลหรือยังครับ?”

“ยัง คุณย่าของลูกสุขภาพแข็งแรงมาตลอด ไม่เคยเข้าโรงพยาบาล” ศาสตราจารย์หยวนเอ่ยพลางส่ายหน้า

โม่ยี่ร้องอ๋อขึ้น “ฉันได้ยินพระชายารัชทายาทบอกว่านางกังวลอาการป่วยของคุณย่ามาก บอกว่าเมาสุราคานนั้น ฝันถึงท่าน ยังบอกท่านว่านางมีลูกแล้ว ท่านบอกนางว่ารอนางกลับมาอยู่ตลอด”