บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 547

หยู่เหวินเห้ารีบให้ทังหยางไปโรงหมอหุ้ยหมิง เพื่อหาประวัติผู้ป่วยโรคเรื้อนประมาณห้าเดือนก่อนหน้านี้

โสวฝู่ฉู่เอ่ยว่า “ผู้ป่วยที่เป็นโรคเรื้อน ไม่สามารถเดินบนถนนได้ตามใจ”

หยวนชิงหลิงเอ่ยว่า “นี่พูดได้ยาก หากผู้ป่วยปรากฏอาการและไม่มีเงินไปหาหมอรักษา คิดว่าตนมีแผลพุพอง จึงใช้สมุนไพรรักษา นี่ไม่ใช่เรื่องปกติหรือ?”

หยู่เหวินเห้าส่ายศีรษะ “นี่เป็นไปได้ยาก เพราะโรงหมอหุ้ยหมิงทุกปีมีการสุ่มตรวจสามครั้ง เมื่อพบผู้ป่วยโรคเรื้อน รีบแยกตัวออกไปทันที”

สามครั้งทุกปี ถือว่าเป็นความถี่ที่สูงมากทีเดียว บนฝ่ามือสตรีผู้นั้นเกิดเป็นแผลพุพอง นั่นหมายถึงอาการของโรคค่อนข้างรุนแรงแล้ว เพียงเป็นราษฎรในเมืองหลวง โดยทั่วไปสามารถตรวจสอบออกมาได้

หยวนชิงหลิงรู้สึกแปลก “คนในโรงหมอหุ้ยหมิงไม่เพียงพอ ทุกกลับสุ่มตรวจถึงสามครั้ง นี่เพราะเหตุใดหรือ เมืองหลวงคือสถานที่ที่มีผู้ป่วยโรคเรื้อนสูงหรือ?”

หยู่เหวินเห้าจึงเอ่ยว่า “ห้าปีก่อนเกิดระบาดหนักครั้งหนึ่ง ราษฎรในเมืองหลวงติดเชื้อหลายพันคน โชคดีที่แยกตัวได้ทันเวลา มิฉะนั้น ผู้คนล้มตายจำนวนมากแน่ ดังนั้นจึงเริ่ม ตั้งแต่ห้าปีก่อน ในเมืองหลวงเริ่มสามปีสุ่มตรวจสี่ครั้ง จนกระทั่งสองปีก่อนจึงสุ่มตรวจสามครั้ง เพราะโรคนี้ไม่ใช่เพียงติดเชื้อแล้วออกอาการ ดังนั้นต้องสุ่มตรวจติดต่อกันเป็นเวลาสิบหรือสิบห้าปี”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ รุนแรงยิ่งนัก

หยวนชิงหลิงเอ่ยถามว่า “เช่นนั้นผู้ป่วยโรคเรื้อนเหล่านั้นตอนนี้ล้วนอยู่ที่เขาโรคเรื้อนหรือ?”

“ถูกต้อง ตอนนี้มีจำนวนประมาณสามร้อยกว่าคน” หยู่เหวินเห้ากล่าว

เดิมมีจำนวนกว่าพันคน ตอนนี้เหลือเพียงสามร้อยกว่าคน หากพูดเช่นนี้ หลายปีนี้คงมีผู้ป่วยล้มตายไปบางส่วน โรคเรื้อนไม่ทำให้เสียชีวิตทันที แต่จะมีชีวิตรอดให้สถานที่สิ้นหวังนั้นเช่นไร?

หยวนชิงหลิงได้ฟังอดโศกเศร้าไม่ได้

โสวฝู่ฉู่เอ่ยด้วยแววตาเย็นชาว่า “หากมีคนจงใจ จำเป็นต้องหาคนนั้นให้พบ ปล่อยมันไปไม่ได้เด็ดขาด”

มีคนจงใจเตรียมการเข้าใกล้แม่นมสี่หรือไม่ เรื่องนี้ต้องตรวจสอบ หยวนชิงหลิงไม่ยุ่งเรื่องนี้ ทำได้เพียงรีบรักษาแม่นมสี่ให้หาย

แต่ในใจนางกังวลเรื่องผู้ป่วยบนเขาโรคเรื้อนตลอดเวลา นางมียา เหตุใดต้องนิ่งเฝ้ามอง?

ตกเย็นนางล้วงยาในกระเป๋าออกมาอย่างช้า ๆ ยาไรแฟมพิซินและอื่น ๆ ที่ใช้รักษาโรคเรื้อนจัดเรียงทีละกล่อง กระทั่งกองเต็มไปทั่วเตียง

ดูท่าแล้ว กล่องยาจะเพิ่มขึ้นตามความต้องการของนางจริง เพียงไม่รู้ว่ายานี้มาจากที่ใดกันแน่ คงไม่ความคิดของนางไปขโมยยามาหรอกนะ?

เมื่อหยู่เหวินเห้าเข้ามา เห็นยากองสูงเป็นภูเขาลูกย่อม ๆ นี้ ตกใจจนดวงตาแทบถลนออกมา “เจ้าทำสิ่งใด?”

หยวนชิงหลิงจึงเอ่ยว่า “ยารักษาโรคร้ายแรง”

“เยอะขนาดนี้เชียว?” หยู่เหวินเห้าเอ่ยอย่างตกใจ

หยวนชิงหลิงมองเขา ไม่พูดจา

หยู่เหวินเห้าจึงรู้ว่านางคิดทำสิ่งใด จึงเอ่ยปากปฏิเสธ “ไม่ต้องคิด”

“ข้ามียารักษา” หยวนชิงหลิงเข้าไปกอดแขนเขา “และนี้ไม่ใช่โรคที่รักษาไม่หาย ข้ามั่นใจมากทีเดียวว่าจะทำให้พวกเขาหายดี”

หยู่เหวินเห้าไม่ขยับ “ไม่ได้ ไม่ต้องเอ่ยอีก อันตรายเกินไป”

หยวนชิงหลิงอธิบายกับเขาอย่างใจเย็น “โรคนี้ความจริงไม่อันตราย เจ้าดู วัณโรคเป็นโรคติดต่อ และติดเชื้อได้สูงมาก ข้าไม่ได้รักษาหายดีทั้งสองคนหรือ? เพียงระมัดระวังให้ดี ไม่มีปัญหาแน่นอน ข้ารับประกันกับเจ้า”

หยู่เหวินเห้าช่วยนางเก็บของให้เรียบร้อย “รักษาแม่นมสี่ให้หายดี แล้วค่อยว่ากัน”