บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 546

ประตูไม่ได้เปิดออก แต่หน้าต่างเปิดแง้มออกมา แม่นมสี่ผ้าสวมปิดจมูกชะโงกออกมาจากด้านในอย่างตื่นตระหนก โสวฝู่ฉู่รีบวิ่งไปที่หน้าต่าง คิดจับกุมมือนาง

แม่นมสี่เห็นเขาไม่ได้บาดเจ็บ แต่ดวงตาดำคล้ำ ท่าทางการวิ่งเข้ามาก็โผลกเผลก พลันหลบถอยไปด้านหลังทันที ทว่ากลับไม่ได้ปิดหน้าต่างลง

เพียงมองอยู่เงียบ ๆ และเอ่ยประโยคหนึ่งกับเขา “อายุมากขนาดนี้แล้ว ยังลงไม้ลงมืออันใดกัน คิดว่ากระดูกเปราะไม่พออีกหรือ?”

โสวฝู่ฉู่มองนาง “แค่เห็นคนรังแกเจ้าไม่ได้”

“ดูบาดแผลบนกายท่านพวกนี้สิ!” เสียงแม่นมสี่สะอึกสะอื้น หลุบตาลง ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า ช่างน่าปวดใจ

โสวฝู่ฉู่ยิ้มแย้มออกมา “วางใจเถิด ตาเฒ่านั่นเจ็บหนักกว่าข้านัก”

แม่นมสี่มองท่าทางถือดีของเขา เอ่ยอย่างจนใจ “ท่านนะดื้อดึง ท่านมัวสนใจเรื่องงานบ้านงานเมือง ไม่ได้ฝึกวรยุทธมานาน จูกั๋วกงไม่ละเลยการฝึกวรยุทธ ท่านจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้เช่นไร ถูกต่อยจนกลายเป็นเช่นนี้ ถือว่าเขายังยั้งมือไว้บ้าง ท่านอย่าไปพบเขาอีกเลย มันเกี่ยวข้องอันใดกับเขา เขาไม่ได้ทำข้าโมโหจริง ๆ”

โสวฝู่ฉู่อยากปีนหน้าต่างเข้าไปอย่างอดใจไม่ไหว “เช่นนั้นเจ้าหลบหน้าข้าทำไม เจ้าสวมสิ่งนี้เพื่ออันใด คนที่เป็นวัณโรคถึงใช้สิ่งนี้ รีบถอดออกเร็ว เดี๋ยวจะโชคร้าย”

แม่นมสี่ถอยหลังหนึ่งก้าว ก่อนเอ่ยอย่างเย็นชา “ข้าป่วย ท่านอย่าเข้ามา”

“ป่วยเป็นอันใด?” แววตาโสวฝู่ฉู่พลันเคร่งขรึมลง แต่ใบหน้าไม่ได้แสดงออกถึงความตกตะลึงหรือเศร้าโศก ราวกับเขาเรื่องที่เขาคาดการณ์ไว้มากนั้น เวลานี้ได้เกิดขึ้นแล้ว

“โรคร้าย ท่านรีบไป ข้าไม่อยากพบท่าน” แม่นมสี่เบนหน้าไปด้านหลัง “ให้เกียรติข้าบ้างเถิด ความจริงข้าไม่อยากบอกท่าน ข้าไม่อยากให้ท่านเห็นความอัปลักษณ์นั้นของข้า”

โสวฝู่ฉู่พลันยิ้มออกมา มองนางพร้อมเอ่ยอย่างอ่อนโยน “อย่าโง่เง่า เจ้าคิดว่าอายุปานนี้แล้ว ที่ผ่านมาข้าชื่นชอบในความงามของเจ้าหรือ เจ้าอัปลักษณ์เพียงใด เพียงเป็นเจ้า ข้าล้วนยอมพบเจอ เปิดประตูเถิด เดิมทีข้าคาดเดาเรื่องพวกนี้ไว้ หากเจ้ากระทั่งพระชายารัชทายาทไม่ยอมพบหน้า ต้องไม่ปกติแน่”

แม่นมสี่สะอื้นขึ้น “หากท่านเดาสิ่งเหล่านี้ออก เหตุใดต้องไปทะเลาะกับจูกั๋วกงอีกเล่า?”

“ตาเฒ่านั่นขัดหูขัดตาข้ามานานแล้ว เลยหาข้ออ้างจัดการเขาสักยกเท่านั้น หากเจ้าไม่สบายใจเพราะเขา ข้าจะไม่ฆ่าเขาหรือ?”

เขาหันกลับไปมองหยวนชิงหลิงที่ถอยอยู่ข้างกายหยู่เหวินเห้า ก่อนเอ่ยถามว่า “มีผ้าปิดจมูกนั่นหรือไม่ นำมาให้ข้าสักชิ้น ข้าจะเข้าไป”

แม่นมสี่รีบหมุนกาย เอ่ยอย่างร้อนรน “ข้าพูดแล้วว่าห้ามเข้ามา ท่านไม่เข้าใจหรือ?”

หยวนชิงหลิงกลับหยิบผ้าปิดจมูกชิ้นหนึ่งออกมาให้โสวฝู่ฉู่อย่างรวดเร็ว “มี สวมซะ หากระวังไม่เกิดสิ่งใดขึ้นแน่ แม่นมสี่กังวลเกินไป นางสวมผ้าปิดจมูกไปดูพวกเหล่าขนมหวาน ล้วนไม่เกิดเรื่องขึ้นแน่”

คำนี้หยวนชิงหลิงพูดให้แก่แม่นมสี่ฟัง ก่อนเห็นแม่นมสี่น้ำตาไหล สำหรับแม่นมสี่ สิ่งที่สิ้นหวังที่สุดคือนางไม่สามารถเห็นพวกเหล่าขนมหวาน

นางขังตนเองไว้ด้านใน หนึ่งวันยาวนานราวหนึ่งปี ก่อนนี้ทุกวันทุกชั่วยามล้วนจัดสรรไว้อย่างชัดเจน แม้จะเหนื่อยทั้งกายและใจ แต่มีความสุขอย่างยิ่ง โดยเฉพาะเมื่อเหล่าขนมหวานยิ้มออกมา ทำให้โลกของนางอบอุ่นสว่างไสว

แต่ตอนนี้ มีเพียงกำแพงสี่ด้าน มีเพียงบรรยากาศมืดมิดไร้ที่สิ้นสุดนี้เท่านั้น

หลังโสวฝู่ฉู่สวมผ้าปิดจมูกเรียบร้อย คิดผลักประตูเข้าไป แต่แม่นมสี่ยืนกรานว่าไม่เปิด เขาจึงยักไหล่ ก่อนปีนหน้าต่างเข้าไป

จากนั้นแม้แม่นมสี่เอ่ยตำหนิ แต่เสียงค่อย ๆ เบาหายไป สุดท้ายยอมรับการเข้ามาของโสวฝู่ฉู่

หยู่เหวินเห้ามองอย่างตกใจเล็กน้อย จากนั้นมองหยวนชิงหลิงอย่างกลุ้มใจพร้อมเอ่ยว่า “แม่นมสี่คือคนที่ดื้อดึงอย่างมาก แต่เจอโสวฝู่กลับใจอ่อน หากเพียงรักคนผู้นั้นจากใจจริง ทุกเรื่องล้วนเชื่อฟังเขา”