บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 560

หยู่เหวินเห้าได้ยินคำนี้ก็โมโหแทบทนไม่ไหว แต่ว่า เห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้หมิงหยวนยังคงเป็นห่วงสายสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกของพวกเขาอยู่หลายส่วน ฉะนั้น จึงเอ่ยเสียงเรียบเฉยว่า

“เจ้าห้า พาเมียกับลูกเจ้ากลับไป”

“เสด็จพ่อ”หยู่เหวินเห้ามองฮ่องเต้หมิงหยวน สายตาของฮ่องเต้หมิงหยวนมีแววแจ้งเตือน หยู่เหวินเห้าได้แต่ระบายลมหายใจ พูดว่า “พ่ะย่ะค่ะ”

หยวนชิงหลิงเรียกแม่นมสี่และแม่นมให้เข้ามาอุ้มเด็กๆ ข้าวมื้อนี้ยังกินไม่เสร็จ ทั้งบ้านห้าคนก็ต้องจากไปอย่างรีบร้อน

ฮ่องเต้หมิงหยวนนั่งอยู่บนเก้าอี้ มองเสียนเฟย

เสียนเฟยยืนอยู่อย่างดื้อรั้น สีหน้าเขียวคล้ำ “ฮ่องเต้รู้สึกว่าหม่อมฉันพูดผิดไปก็สามารถลงโทษได้ ให้กักบริเวณต่อไปก็ได้”

ฮ่องเต้หมิงหยวนหมุนแหวนหยกที่อยู่บนนิ้วโป้งไปมา หลุบสายตาลง แต่มีประกายหลักแหลมเผยออกมา น้ำเสียงเย็นชาแต่เรียบเฉย“เสียนเฟย กักบริเวณเจ้ากลัวด้วยหรือ”

เสียนเฟยน้ำตาไหลพราก นางเช็ดน้ำตา เอ่ยอย่างดื้อรั้นว่า “กลัวแล้วอย่างไร ฮ่องเต้จะสงสารข้าสักนิดหรืออย่างไร หรือฮ่องเต้ไม่เคยคิดทบทวนเลยว่าทำไม่หม่อมฉันต้องทำเช่นนี้ด้วย หม่อมฉันเองก็ทุ่มเททั้งกายใจ รัชทายาทเป็นรากฐานของประเทศชาติ ไม่สามารถให้ใครชักจูงได้ง่ายๆ ตอนนี้ทั้งสมองและหัวใจของเขาต่างเต็มไปด้วยหยวนชิงหลิง นี่มันอันตรายเกินไป กำจัดหยวนชิงหลิง ฮ่องเต้เองก็จะสามารถนอนหลับได้อย่างไร้กังวลเช่นกันมิใช่หรือ”

น้ำเสียงของฮ่องเต้หมิงหยวนดุดันขึ้นมา สีหน้าดุจน้ำแข็ง “เพราะเจ้ามันทุ่มเททั้งกายใจมากเกินไป เจ้าก็แค่สะใภ้คนหนึ่งในวังหลัง พูดถึงรากฐานของประเทศอะไรกัน เป็นสิ่งที่เจ้าควรพูดหรือ ถ้าหากจะบอกว่าพระชายารัชทายาทอาจมีส่วนในการแทรกแซงรัชทายาท ก็แต่เป็นได้ได้เท่านั้น แต่เจ้านั้นแทรกแซงรัชทายาทโดยตรง ยังคิดอยากจะควบคุมรัชทายาทเพื่อเลื่อนตำแหน่งขุนนางให้กับพี่น้องในตระกูลมารดาเจ้า ข้าไม่จัดการเจ้า เพราะว่าเพิ่งจะแต่งตั้งรัชทายาท ต้องปกป้องเกียรติของเขาเอาไว้ ไทเฮาเคยเตือนเจ้าไปแล้วครั้งหนึ่ง ครั้งนี้เป็นการแจ้งเตือนจากข้าเป็นครั้งที่สอง ถ้าเจ้ายังไม่วางตัวให้ดี เช่นนั้นคงไม่ง่ายเหมือนการกักบริเวณแล้ว กักบริเวณเจ้าไม่กลัว แต่ถ้าตัดหัวของเจ้าเสีย ดูสิว่าเจ้าจะกลัวหรือไม่ ”

เสียนเฟยตกใจจนข้างในร้อนเป็นไฟ สีหน้าซีดขาวลงทันที อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นขึ้นมา เอ่ยเสียงเศร้าว่า “ฮ่องเต้ ทรงพูดเช่นนี้ นี่ทรงลืมความรักระหว่างเราทั้งสองที่มีต่อกันมานานหลายปีแล้วหรือ ทรงวางหม่อมฉันไว้ตรงไหน มีรักใหม่เป็นฮู่เฟยที่ทั้งสาวทั้งสวยกว่า ไหนเลยจะยังจำหม่อมฉันที่เป็นคนเก่าได้ คนอื่นต่างก็พูดว่า ความสวยโรยราความรักก็จืดจาง ฮู่เฟยเองก็ต้องมีวันแก่เช่นกัน รอดูไปเถอะ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนมองเสียนเฟยที่คล้ายจะคลุ้มคลั่งแล้ว จากนั้นก็นึกถึงท่าทีของหยู่เหวินเห้าที่พาลูกเมียออกไปอย่างรีบร้อน ช่างรู้ใจแม่ไม่เท่ารู้จริงๆ หยู่เหวินเห้านั้นหนีได้เร็ว ทิ้งเขาเอาไว้ที่นี่ จะดึงหูนางก็ปะไร ไม่ดึงก็รู้สึกอึดอัดใจ

คิดทบทวนไปมา ยืนขึ้นสะบัดแขนเสื้อจากไป ปล่อยให้เสียนเฟยร้องไห้ฟูมฟายตามอำเภอใจ

หลังจากฮ่องเต้หมิงหยวนจากไปแล้ว ความโมโหที่มีอยู่เต็มอกไม่รู้จะไปปลดปล่อยที่ไหน ได้ยินมู่หรูกงกงบอกว่ารัชทายาทกับพระชายารัชทายาทพาเด็กๆไปที่ตำหนักฉินคุน ก็ก้าวเท้าตามไปที่ตำหนักฉินคุนทันที

ไหนเลยจะรู้ว่า พอถึงตำหนักฉินคุน กลับเห็นภายในตำหนักฉินคุนวุ่นวายกันไปหมด รีบให้มู่หรูกงกงไปถามฉางกงกงก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น

ที่แท้ เพราะไท่ซ่างหวงรู้ข่าวว่าเหล้าหรุ่ยเอ๋อหงของเจ้าหญิงใหญ่ชิ่งไหนั้นยังไม่ได้ถูกขุดออกมา จึงได้สั่งให้ฉางกงกงไปแอบขุดเอามาซ่อนเอาไว้ในตำหนักฉินคุน และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เจ้าหญิงใหญ่ชิ่งรู้เรื่องเข้า ก็รีบเข้าวังมาขอคืนทันที

ไท่ซ่างหวงไม่ยอมรับว่าไปแอบขุดเหล้ามา

เรื่องนี้ช่างน่าขายหน้านัก เหล้าหรุ่ยเอ๋อหงของท่านป้าใหญ่ เขาที่เป็นหลานกลับไปขุดออกมา ถ้าข่าวนี้แพร่ออกไปจะเอาหน้าแก่ๆของเขาไปวางไว้ที่ไหน

ฮ่องเต้หมิงหยวนไปถึงตำหนักฉินคุน เห็นหยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงยืนอยู่นอกตำหนัก แม่นมอุ้มเด็กๆ แม่นมสี่เฝ้าประตูทางเข้า ทั้งหมดจะเข้าไปก็ไม่ใช่จะถอยก็ไม่ได้ ทำตัวไม่ถูกจริงๆ

เห็นฮ่องเต้หมิงหยวนมา เห็นได้ชัดว่าพวกเขาคลายใจได้เปลาะหนึ่ง หยู่เหวินเห้ารีบพูดขึ้นว่า “เสด็จพ่อ รีบเข้าไปเกลี้ยกล่อมเถอะ”