บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 57

บทที่ 57 ไม่เชื่อก็ช่าง

หลังจากที่มู่หรูกงกงเข้าไปด้านใน หยวนชิงหลิงก็ตามเข้าไปด้วย

หยู่เหวินเห้าค่อยๆ ลุกขึ้นมา พลันถามขึ้น “กงกง ทำไมเสด็จพ่อจะเอาไข่มุกหนันคืน？”

มูหรูกงกงเห็นว่าเขาถามขึ้นมาตรงๆ แบบนี้ จึงพูดความจริงให้เขาฟัง “ในเมื่อท่านอ๋องถาม อย่างนั้นข้าก็จะพูดสักสองสามประโยค ท่านอ๋องก็อย่าโทษที่ข้าไม่มีมารยาทเลยนะ ถ้าหากว่าท่านอ๋องต้องการจะแทนคุณฮองเฮา มันก็มีโอกาสอยู่ แต่ทำไมถึงรีบส่งไข่มุกหนันที่พระชายาพึ่งได้รับพระราชทานไปให้เร็วขนาดนั้นล่ะพ่ะย่ะค่ะ？”

สายตาของหยู่เหวินเห้าตอนนี้ดั่งมีดที่หันไปจ้องหน้าหยวนชิงหลิง

หยวนชิงหลิงก้มหน้าลง ไม่พูดอะไร ด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

หยู่เหวินเห้าจึงค่อยๆ หันมามองมู่หรูกงกง “รบกวนกงกงกลับไปก่อนเถอะ ข้าอยากจะหารือกับพระชายาสองสามความ”

“พระชายา ไข่มุกหนันที่เหลือกับกระดาษติดค้างนั่น เอาคืนมาเถอะ ตอนนี้ฝ่าบาททรงกริ้วอย่างมาก” มู่หรูกงกงพูด

หยวนชิงหลิงจึงตอบว่า “กงกง ไข่มุกหนันหายไปเส้นหนึ่ง ข้าจะไปรับโทษกับฝ่าบาทเอง ท่านกลับไปก่อนเถอะ”

มู่หรูกงกงอดไม่ได้จึงพูดขึ้นอย่างโมโห “เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว พระชายาไม่จำเป็นต้องพูดแบบนี้ เพราะจะยิ่งทำให้ฝ่าบาททรงกริ้วมากกว่าเดิม”

หยู่เหวินเห้าจ้องนาง “ส่งให้กงกง”

หยวนชิงหลิงหันมามองตาเขาที่ดูโมโหมากแล้ว พลางส่ายหน้า “ไม่ ข้าทำหาย ข้าจะไปรับโทษด้วยตนเอง”

มู่หรูกงกงจึงพูดเสียงแข็ง “พระชายา ถ้าหากว่าท่านยังจะปากแข็งบอกว่ามันหายไป อย่างนั้นข้าน้อยก็ช่วยอะไรท่านไม่ได้ แต่ว่าไข่มุกหนันที่ท่านบอกว่าทำหายนั้น แม่นมเป่าของตำหนักจงคุนได้นำมาให้ฝ่าบาทแล้ว ถ้าหากว่าท่านทำหายจริง งั้นก็หมายความว่าท่านกล่าวหาคนของตำหนักจงคุน มันจะร้ายแรงนะ ท่านโปรดคิดให้ดี！”

เขาพูดจบ ก็หันมามองหยู่เหวินเห้า “ท่านอ๋อง ข้าน้อยขอตัว ถ้าหากว่าพระชายายังจะไปรับโทษกับฝ่าบาทด้วยตนเอง อย่าบอกว่ามันหายจะดีที่สุด ยอมรับผิดไปก็จะไม่เป็นอะไร”

“ขอบใจกงกงที่เตือน” หยู่เหวินเห้าพูดเสียงหนักแน่น

มู่หรูกงกงเหลือบมองหยวนชิงหลิงครั้งหนึ่ง พลางถอนหายใจออกมา บุตรสาวของเจ้าพระยาจิ้ง สุดท้ายแล้วก็ไม่สามารถไต่ขึ้นมาได้

หลังจากกงกงไปแล้ว หยู่เหวินเห้าก็หันไปดึงกรรไกรที่อยู่บนหัวเตียง พลางขว้างมาตรงหน้าหยวนชิงหลิง กรรไกรอันนั้นเป็นสิ่งที่หยวนชิงหลิงใช้ตัดผ้าเวลาทำแผลให้เขา เพราะว่าใช้งานตลอด จึงเก็บเอาไว้บนหัวเตียง

เดิมทีที่มือของหยู่เหวินเห้านั้นมีแผล แต่ว่าในสถานการณ์แบบนี้เขาไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด เขาขว้างออกไปอย่างแรง หยวนชิงหลิงไม่ได้หลบออก กรรไกรจึงบาดหูของนาง จนเกิดแผลและมีเลือดไหลออกมา

“ท่านอ๋องโปรดระงับโทสะเพคะ ระวังบาดแผล！” ทังหยางรีบพูดขึ้น

สวีอีเองก็ตกใจจนสติแตก ถ้าหากว่าแม่นกว่านี้อีกนิด พระชายาต้องเสียตาไปอย่างแน่นอน

แต่ว่าพระชายาเองก็ช่วยไม่ได้ เห็นว่ากำลังจะเปลี่ยนไป อยู่ดีๆ กลับกลายมาเป็นคนเดิม ก่อนหน้านี้นางก็ประจบสอพอฮองเฮา

หยวนชิงหลิงค่อยๆ ก้มเก็บกรรไกรขึ้นมา ตอนแรกนางคิดว่าตัวเองจะโกรธ แต่กลับไม่มีความรู้สึกนั้นเลย นางนิ่งมาก

เพราะเหมือนกับว่านางรู้แต่แรกแล้ว และผลลัพธ์นี้ คือสิ่งที่ควรจะเกิดอยู่แล้ว

เขาไม่ให้นางได้แก้ตัวเลยสักคำ เพราะว่าเขาไม่คิดจะเชื่อนาง

“ถ้าข้าไม่จัดการเจ้า ข้าก็ไม่ใช่คนแล้ว！” หยู่เหวินเห้าโมโหอย่างมาก ทั้งขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน แววตานั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เหมือนกับตอนที่หยวนชิงหลิงพึ่งย้อนเวลามา

หยวนชิงหลิงวางกรรไกรไว้บนเตียง พร้อมกับเงยหน้ามองหยู่เหวินเห้าช้าๆ แล้วพูดเสียงเบา “ได้！”

ทังหยางเห็นหน้านางแบบนั้น ก็โมโหแล้วพูดต่อ “พระชายา ท่านรู้หรือไม่ว่าท่านทำแบบนี้ฝ่าบาทจะมองท่านอ๋องอย่างไร？ท่านทำร้ายท่านอ๋องไปแล้วรอบหนึ่ง ข้าขอร้องท่านล่ะ หยุดเถอะนะเพคะ？”

หยวนชิงหลิงหันไปมองทังหยาง แล้วหันมามองที่หยูเหวินเห้า เขาดูโหดร้ายมาก รู้สึกถึงความน่ากลัวจริงๆ

นางพยักหน้า พร้อมกับแววตานิ่งๆ แล้วพูดขึ้น “วางใจเถอะ ข้าจะไปอธิบายกับฝ่าบาทอย่างละเอียด เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับท่าน ถ้าฝ่าบาทจะประหาร ข้าจะรับไว้คนเดียว”

“ไสหัวไป！” หยู่เหวินเห้าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงรังเกียจ

หยวนชิงหลิงหยิบเอาไข่มุกหนันแล้วหมุนตัวออกมาทันที นางเดินมาได้สองก้าว ก็พลันหันกลับไปมองหยู่เหวินเห้า แล้วพูดขึ้นเสียงนิ่งๆ “เมื่อครู่ท่านอ๋องบอกว่า ถ้าไม่จัดการข้า ก็ไม่ใช่คนอย่างนั้นใช่ไหม ？”